Ή με τα παιδιά ή με τα τέρατα! Κι εμείς, όχι μόνο επιλέγουμε το πρώτο αλλά οφείλουμε να κάνουμε το παν για να μην κυκλοφορούν τέρατα ανάμεσά τους. Για να μην χάνει κανένα παιδί το χαμόγελο του από τον κάθε εγκληματία. Για να μην έχει τραύματα καμιά παιδική ψυχή και κανένα παιδικό σώμα.
Αναμφισβήτητα, η ιστορία του τέρατος στην Ελλάδα, του 53χρονου Ηλία Μίχου που βίαζε το 12χρονο παιδί και το «πουλούσε» σε όμοια και χειρότερα απ’ αυτόν τέρατα, συγκλονίζει. Όχι μόνο γιατί ένα απόβρασμα της κοινωνίας προέβη σε αυτές τις πράξεις αλλά και διότι έβρισκε πεδίο δράσης για κάθε αρρωστημένη του ενέργεια.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο νοσούμε. Γιατί πέραν των 200 «ανδρών» (τα εισαγωγικά είναι το λιγότερο που μπορώ να χρησιμοποιήσω) επεδίωξαν να κακοποιήσουν το κοριτσάκι. Κάποιοι από αυτούς το έκαναν αφού κανόνισαν την ντροπιαστική για το ανθρώπινο είδος συνάντηση μέσω του 53χρονου, ενώ άλλοι εκδήλωσαν πρόθεση κι ευτυχώς δεν πρόλαβαν. Τους πρόλαβε το ξετύλιγμα του κουβαριού της εμετικής αυτής υπόθεσης.
Ακόμη και ζευγάρι (γυναίκα και άνδρας) επιχείρησε, λέει το ρεπορτάζ στην Ελλάδα, να έχει κακοποιητική επαφή με το παιδί. Τα διαβάζεις και σου κόβεται η μιλιά. Τα διαβάζεις και ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι σου, που δεν έχεις καν την ψυχραιμία να σκεφτείς ότι η Δικαιοσύνη θα επιληφθεί της υπόθεσης. Σου βγαίνουν ξαφνικά όλα τα ένστικτα και ήδη σκέφτηκες τι θα έκανες εσύ αν τους έπιανες στα χέρια σου.
Τέρατα… Πάνω από 200 μόνο για αυτή την περίπτωση. Σκεφτείτε πόσα άλλα και για πόσα άλλα παιδιά, για πόσα μωρά. Σκεφτείτε δε, ότι κάποιοι από αυτούς έχουν οικογένεια, είναι μπαμπάδες μωρών, είναι αδέρφια, παιδιά, σύντροφοι κάποιων άλλων ανθρώπων. Συνάδελφοι, φίλοι, γείτονες. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ενδεχομένως άνετα μπορείς να τους εμπιστευτείς. Για κάποιους ίσως να έβαζες και το χέρι σου στη φωτιά. Κι όμως…
Στα τόσα πολλά που προκύπτουν από αυτή την υπόθεση, ένα ακόμη είναι σημαντικό. Κανένας καθωσπρεπισμός και καμία βιτρίνα δεν πρέπει να θολώνει τα νερά. Αυτό για να γίνει μάθημα, κυρίως σε όσους σπεύδουν από την εμφάνιση να κρίνουν ανθρώπους. Που ίσως βλέπουν άνδρες με μακριά μαλλιά, με σκουλαρίκια, με ντύσιμο που δεν συνάδει με τα δικά τους γούστα, κι αμέσως τους ταμπελώνουν. Λες και η εμφάνιση έχει να κάνει με το ποιόν του οποιουδήποτε. Και ο Μίχος δίπλα από εικονίσματα φωτογραφιζόταν κι είχε επαφές με πρόσωπα αναγνωρίσιμα. Ε και;
Φυσικά, στα πιο πάνω έρχεται για ακόμη μια φορά να προστεθεί και το τι κάνουμε για αυτά τα ζητήματα οι υπόλοιποι. Η κοινωνία. Ενδιαφέρθηκε κανείς για τα παιδιά της οικογένειας; Άραγε, είδε κανείς κάτι περίεργο να συμβαίνει; Κι αν ναι, ποιες οι ευθύνες και ποια η συνείδηση;
Ήδη, μια μαρτυρία χθες ενώπιον της ανακρίτριας συγκλονίζει. Εμφανίζεται μία γυναίκα, η οποία όπως δήλωσε, εκπροσωπεί τις εκδιδόμενες γυναίκες στην Ελλάδα. Κατέθεσε ότι ο Μίχος πήγαινε σε οίκο ανοχής με το παιδί, το οποίο έβαζε να μιλά με πελάτες για αρκετούς μήνες. Όμως, όπως λέχθηκε, δεν είδαν κάτι ύποπτο εκεί για αυτό δεν έγινε καταγγελία. Μα είμαστε σοβαροί; Ένα 12χρονο παιδί σε οίκο ανοχής, συνοδευόμενο από έναν 53χρονο, να του μιλούν άνδρες… Αλλά κανείς τότε δεν είδε κάτι, ούτε παραξενεύτηκε για κάτι…
Νοσούμε!
