Αφήνουμε σ’ εκείνους που θα λάβουν τις αποφάσεις να αποφανθούν ποιος είναι ο κατάλληλος για να εκπροσωπήσει το κόμμα, την παράταξη ή τη συνεργασία στην κούρσα των προεδρικών εκλογών του 2023. Εξάλλου, είναι κάπως νωρίς, αφού το θέμα επισήμως θα μπει στα κομματικά όργανα με τον νέο χρόνο. Βεβαίως ποτέ δεν είναι νωρίς για τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και επαφές ώστε να προετοιμαστεί και το έδαφος.
Το κεφάλαιο προεδρικές εκλογές έχει από μήνες τώρα που έχει ανοίξει. Μάλιστα, πολύ πριν τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές γιατί είτε κάποιοι ήθελαν να πάρουν πρώτοι θέση, είτε γιατί ήθελαν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Καταγράφονται ήδη κάποια δεδομένα ως προς τις προεδρικές εκλογές του 2023:
Πρώτο δεδομένο: Στο κυβερνητικό στρατόπεδο υφίσταται εδώ και καιρό η αντιπαράθεση μεταξύ Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκου Χριστοδουλίδη ως προς το ποιος θα επικρατήσει. Οι εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού γνωρίζουν ότι η παράταξή τους έχει ήδη χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και υφίσταται ένα πόλεμος μεταξύ αμφοτέρων των πλευρών.
Δεύτερο δεδομένο: Στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης δεν έχει υπάρχει ένας σαφής προσανατολισμός προς το 2023. Οι δύο βασικοί πυλώνες του αντιπολιτευτικού στρατοπέδου κρατούν ακόμα κλειστά τα χαρτιά τους, γεγονός που επιτρέπει σε διάφορους ενδιαφερόμενους να αυτοπροβάλλονται ως υποψήφιοι, ευελπιστώντας ότι θα βγουν τυχεροί και θα πάρουν το εισιτήριο.
Τρίτο δεδομένο: Για να κερδίσει κάποιος τις προεδρικές εκλογές απαιτούνται δύο βασικά συστατικά: μια υποψηφιότητα που θα δημιουργεί τη δυναμική και οι καλές συμμαχίες. Αυτή τι στιγμή τίποτε δεν υφίσταται από τα δύο. Και κυρίως δεν υφίστανται συμμαχίες οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εκλογική επιτυχία το 2023.
Τέταρτο δεδομένο: Η στάση και η συμπεριφορά της νυν κυβέρνησης, και κυρίως του Νίκου Αναστασιάδη, θα παίξει καθοριστικό ρόλο ως προς τις αποφάσεις που θα ληφθούν εσωκομματικά αλλά και σ’ ό,τι αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό διδάσκουν οι προηγούμενες προεδρικές εκλογές στις οποίες συμμετείχε ο ΔΗΣΥ.
Το παρελθόν, ως γνωστό, διδάσκει πολλά για τον παρόν και το μέλλον ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά προεδρικές εκλογές:
* Όταν 2003 ο Τάσσος Παπαδόπουλος κέρδιζε τις Προεδρικές Εκλογές αυτό δεν έγινε εν μία νυκτί. Η δουλειά είχε ξεκινήσει από πολύ πριν, από τον ίδιο, για να μετρήσει τις δυνάμεις του και να προετοιμάσει το έδαφος, εκμεταλλευόμενος ως ένα βαθμό και την απόφαση του ΑΚΕΛ να φύγει η κυβέρνηση της δεξιάς από την εξουσία. Καθοριστικός ήταν και ο ρόλος που έπαιξαν οι δύο υποψηφιότητες από τον χώρο του ΔΗΣΥ, αυτές του Γλαύκου Κληρίδη και του Αλέκου Μαρκίδη.
* Όταν το 2008 ο Ιωάννης Κασουλίδης διεκδικούσε τις προεδρικές εκλογές, αυτό δεν ήρθε από το πουθενά. Είχε προηγηθεί πάρα πολλή δουλειά από τον ίδιο, ουσιαστικά ξεκίνησε να το δουλεύει από την επομένη του τέλους της διακυβέρνησης Κληρίδη. Εσωκομματικά κατάφερε να επικρατήσει γιατί θεωρείτο πολιτικός ήπιων τόνων αλλά κυρίως εκμεταλλευόμενος τις εμπάθειες που είχε συγκεντρώσει ο Νίκος Αναστασιάδης λόγω σχεδίου Ανάν. Δεδομένα σ’ αυτή την περίπτωση: στα αρχικά στάδια κρατήθηκε μακριά ο Ν. Αναστασιάδης, όταν μπήκε στη μάχη ο τότε ηγέτης του ΔΗΣΥ έδωσε δυναμική στον Κασουλίδη, του φορτώθηκε η ευθύνη της μη σύμπραξης με το ΔΗΚΟ, που στήριξε Χριστόφια ο οποίος κέρδισε τις εκλογές. Κάποιοι και σήμερα κατηγορούν τον Αναστασιάδη ότι άφησε τον Κασουλίδη να χάσει για να είναι εκείνος υποψήφιος.
* Όταν 2013 ο Νίκος Αναστασιάδης ανέβηκε στον Λόφο, αυτό είχε επιτευχθεί ένεκα συγκυριών που τον βοήθησαν. Ήταν αδιαμφισβήτητος υποψήφιος μέσα στον ΔΗΣΥ, εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τα λάθη της διακυβέρνησης Χριστόφια και το ότι απέναντί του δεν είχε δυνατούς αντιπάλους. Είχε πιο καλή στρατηγική και κινήθηκε κατά τρόπο που έπειθε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να βγάλει τον τόπο από τα αδιέξοδα. Το 2018 κατάφερε να επανεκλεγεί γιατί και πάλι έπειθε ότι αυτός είχε ένα μπούσουλα ενώ οι αντίπαλοί του δεν έπειθαν.
* Ο Δημήτρης Χριστόφιας κατάφερε το 2008 να ανέλθει στην Προεδρία της Δημοκρατίας πείθοντας το εκλογικό σώμα ότι ήταν καλύτερη επιλογή τη δεδομένη στιγμή και εκμεταλλευόμενος την απροθυμία του ΔΗΚΟ να στηρίξει την υποψηφιότητα Ι. Κασουλίδη.
Βλέπουμε πως τουλάχιστον σ’ αυτό τον αιώνα, όποτε η αντιπολίτευση έπαιξε σωστά τα χαρτιά της και εκμεταλλεύθηκε το μομέντουμ, κατάφερε να κερδίσει εκλογές. Αυτό δεν μπορεί παρά να ισχύσει και στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Και η συνταγή είναι απλή: Η αντιπολίτευση να καταφέρει να ενωθεί πίσω από μια δυνατή υποψηφιότητα που να πείθει το εκλογικό σώμα και να εκμεταλλευθεί τα λάθη των κυβερνώντων. Οι κυβερνώντες να καταφέρουν να προχωρήσουν με μια υποψηφιότητα και κυρίως να πείσουν ότι παραμένουν η μόνη επιλογή για τον τόπο.
