Να, που έβγαλαν και το παλούκι. Ήταν αναμενόμενο. Δεν ξέραμε ποιος θα το βγάλει πρώτος. Οι επιθέσεις του Άντρου Κυπριανού κατά του Νίκου Χριστοδουλίδη τις τελευταίες μέρες είδαν την κορύφωση τους από τον γνωστό ΟΠΕΚ (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας, μίσιημου), που εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλεί τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να απομακρύνει τον υπουργό Εξωτερικών και «να αναλάβει άμεσα την ευθύνη για αλλαγή πορείας στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας, προτού είναι πολύ αργά». Γνωστός ο ΟΠΕΚ, σημειώνω, από την προβληματική δράση του στο δημοψήφισμα του 2004 και τη σχέση του με τους εθνομηδενιστές πολιτικούς Κύπρου και Ελλάδας, αλλά και από το ότι έμεινε κουρδισμένος από τότε να αποζητά όσα άλλοι παραδέχτηκαν ως «απερίσκεπτα γενναιόδωρα προς τους Τούρκους», όπως ήταν το σχέδιο Ανάν. Μάλιστα, μετά από το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα οι σοφοί του ΟΠΕΚ ανακοίνωσαν ότι «μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατός οδηγεί σε μηδέν λύση», υιοθετώντας χωρίς αναστολές τη φράση που χρησιμοποίησαν πολλές φορές ο Τσαβούσογλου και ο Ακιντζί για να κατηγορήσουν την ελληνοκυπριακή πλευρά για το ναυάγιο.
Αυτά για να ξέρουμε για ποιους μιλάμε. Τώρα, λοιπόν, αποφάσισαν να ενημερώσουν τον κυπριακό λαό ότι για όλα τα κακά που μας βρήκαν ευθύνεται η εξωτερική πολιτική του Νίκου Χριστοδουλίδη. Λες και είναι μόνος του ο υπουργός που την αποφασίζει. Προφανώς, δεν θέλουν να πουν ότι είναι εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Αναστασιάδη, διότι είναι πιο εύκολο να βρεις έναν αποδιοπομπαίο τράγο να του φορτώσεις την ευθύνη για να μην σου λένε ότι κατηγορείς την ελληνοκυπριακή πλευρά μαζί με τους Τούρκους. Στοχοποιείς τον υπουργό και παρουσιάζεις τα αδιέξοδα ως αποτέλεσμα δικών του προσωπικών ενεργειών. Ούτε η Τουρκία φταίει, ούτε το κατοχικό καθεστώς, φταίει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Λέει: «Η εξωτερική πολιτική του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη έχει δημιουργήσει επικίνδυνες περιπλοκές στην υπόθεση της Κύπρου (…) Οι χειρισμοί Χριστοδουλίδη, και οι κατά καιρούς επινοήσεις του, βραχυκύκλωσαν το Κυπριακό σε μόνιμο αδιέξοδο και άφησαν εκτεθειμένη την Ε/κ πλευρά (…) Η εξωτερική πολιτική, με ευθύνη του επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών, πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της Κύπρου».
Ασφαλώς έχει ευθύνη ο υπουργός Εξωτερικών για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Που δεν είναι σίγουρο ότι έχει εξωτερική πολιτική, παρότι τώρα τελευταία, επί Χριστοδουλίδη, κάτι υπάρχει. Τουλάχιστον, φαίνεται να επιχειρείται πολύ πιο μελετημένα από προηγουμένως όταν όλοι μιλούσαν για «πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική» ενώ στην πράξη ασκούσαν πολιτική επιπέδου δαπέδου. Άλλο, όμως, να διαφωνεί κάποιος με συγκεκριμένη πολιτική ή με έναν πολιτικό, άλλο να προσπαθεί να τον εξοντώσει ηθικά σκεφτόμενος ότι έχει πιθανότητες να είναι και υποψήφιος Πρόεδρος του 2023 (έτσι σκέφτονται οι πολιτικοί μας) κι άλλο να ξεκινάς εκστρατεία για να πείσεις ότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αυτό ξεπερνά και την κριτική και την τιμιότητα, και ειδικά στις σημερινές μας συνθήκες αγγίζει τα όρια της τουρκολαγνείας. Διότι, αυτό που προτάσσουν, ο ΟΠΕΚ και άλλοι (συμμετέχουν και δημοσιογράφοι σε αυτό τον πόλεμο) είναι πως η Τουρκία αναγκάστηκε να γίνει τόσο προκλητική, αναγκάστηκε να εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ, αναγκάστηκε να μην κάθεται στο τραπέζι των συνομιλιών, επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης «πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της Κύπρου».
Ασφαλώς έχει ευθύνη ο υπουργός Εξωτερικών για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Που δεν είναι σίγουρο ότι έχει εξωτερική πολιτική, παρότι τώρα τελευταία, επί Χριστοδουλίδη, κάτι υπάρχει. Τουλάχιστον, φαίνεται να επιχειρείται πολύ πιο μελετημένα από προηγουμένως όταν όλοι μιλούσαν για «πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική» ενώ στην πράξη ασκούσαν πολιτική επιπέδου δαπέδου. Άλλο, όμως, να διαφωνεί κάποιος με συγκεκριμένη πολιτική ή με έναν πολιτικό, άλλο να προσπαθεί να τον εξοντώσει ηθικά σκεφτόμενος ότι έχει πιθανότητες να είναι και υποψήφιος Πρόεδρος του 2023 (έτσι σκέφτονται οι πολιτικοί μας) κι άλλο να ξεκινάς εκστρατεία για να πείσεις ότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αυτό ξεπερνά και την κριτική και την τιμιότητα, και ειδικά στις σημερινές μας συνθήκες αγγίζει τα όρια της τουρκολαγνείας. Διότι, αυτό που προτάσσουν, ο ΟΠΕΚ και άλλοι (συμμετέχουν και δημοσιογράφοι σε αυτό τον πόλεμο) είναι πως η Τουρκία αναγκάστηκε να γίνει τόσο προκλητική, αναγκάστηκε να εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ, αναγκάστηκε να μην κάθεται στο τραπέζι των συνομιλιών, επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης «πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της Κύπρου».
Το λένε και απερίφραστα: «Τα συσσωρευμένα τετελεσμένα που η Τουρκία εφαρμόζει σήμερα, σχεδόν ανενόχλητη, είτε στο έδαφος, είτε στη θάλασσα της Κύπρου, δεν συμβαίνουν έτσι από μόνα τους». Δεν συμβαίνουν από μόνα τους, τα προκαλεί ο Χριστοδουλίδης. Άρα, άμα απομακρυνθεί αυτός, η Τουρκία θα τερματίσει ή και θα ακυρώσει τα τετελεσμένα και θα προσέλθει χαρούμενη στις διαπραγματεύσεις για να λύσουμε το Κυπριακό. Άσχετα αν επίσημα ενημέρωσε τα Ηνωμένα Έθνη πως δεν πρόκειται να διαπραγματευθεί το Κυπριακό πριν από τον Ιούνιο. Κι αυτό χωρίς να είναι σίγουρο, εξαρτάται από τις άλλες της επιδρομές. Δεν έχει σημασία, όμως. Αν φύγει ο Χριστοδουλίδης και τερματιστούν οι τριμερείς, ο EastMed, οι κυρώσεις της ΕΕ, η αμερικανική και η ισραηλινή προσέγγιση, η Τουρκία θα γίνει ειρηνική κι έτοιμη για τον έντιμο συμβιβασμό. Βρε, τους ποθκιάντραπους!
