Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάνθηκε την Τρίτη στην προσφυγή του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη κατά της Δημοκρατίας ότι υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που αφορά την ελευθερία της έκφρασης.

«Η υπόθεση αφορά άρθρο μου το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πολίτης το 2005. Το άρθρο επέκρινε την παράταση της υπηρεσίας του Άκη Παπασάββα με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου», αναφέρει ο κ. Δρουσιώτης σε ανακοίνωσή του.

Ο ίδιος θεωρεί ότι «η απόφαση αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική για την ελευθερία του λόγου και επικυρώνει τα περιθώρια της κριτικής προς όσους ασκούν εξουσία σε μια εποχή που στην Κύπρο η ελευθερία της έκφρασης

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το ΕΔΔΑ ο πιο αποτελεσματικός διεθνής δικαστικός μηχανισμός

 

Συγκεκριμένα, το ΕΔΑΔ επιδίκασε στον κ. Δρουσιώτη €12.000 για ηθική βλάβη και €5.362,50 για δικαστικά έξοδα.

Ο κ. Δρουσιώτης και ο εκδοτικός οίκος της εφημερίδας «Πολίτης» είχαν κληθεί το 2015 από το Ανώτατο Δικαστήριο να καταβάλλουν €25.000, ποσό το οποίο πλήρωσε ο εκδοτικός οίκος.

Στα συμπεράσματά του το ΕΔΑΔ βρίσκει ότι οι λόγοι που δόθηκαν για να αιτιολογηθεί η παρέμβαση στο ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης, αν και σχετικοί δεν ήταν επαρκείς. «Τα εθνικά δικαστήρια εστίασαν ιδιαίτερα στο υπερβολικό των εκφράσεων που χρησιμοποιήθηκαν χωρίς να δώσουν επαρκή σημασία σε άλλους σχετικούς παράγοντες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν ζυγίζουν την απόφασή τους», αναφέρεται.

Επιπρόσθετα, σημειώνεται, «το ποσό που αποδόθηκε ήταν δυσανάλογο με τους στόχους που είχαν τεθεί. Οπότε, η εν λόγω παρέμβαση δεν ήταν «απαραίτητη σε μια δημοκρατική κοινωνία»».

Το ΕΔΑΔ αποφαίνεται ότι ως εκ τούτου έχει υπάρξει παραβίαση του Άρθρου 10 της Συνθήκης.

Ο Τύπος, σημειώνει το Δικαστήριο στην απόφασή του, «διαδραματίζει ένα απαραίτητο ρόλο σε μια δημοκρατική κοινωνία». «Αν και δεν πρέπει να υπερβαίνει ορισμένα όρια, ιδιαίτερα σε σχέση με την προστασία της φήμης και των δικαιωμάτων άλλων, εντούτοις είναι καθήκον του να μεταφέρει, κατά τρόπο που συνάδει με τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες του, πληροφορίες και ιδέες για όλα τα ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος», αναφέρει. «Δεν είναι μόνο καθήκον του Τύπου να μεταφέρει τέτοιες πληροφορίες και ιδέες αλλά και το κοινό έχει το δικαίωμα να τις λαμβάνει», σημειώνει.  «Αν δεν ίσχυε αυτό, συνεχίζει το δικαστήριο, ο Τύπος δεν θα μπορούσε να διαδραματίσει τον ζωτικής σημασίας ρόλο του, του δημόσιου επιτηρητή (watchdog)», προσθέτει.

Σύμφωνα με το ΕΔΑΔ, «η ελευθερία των δημοσιογράφων καλύπτει επίσης την προσφυγή σε ένα βαθμό σε υπερβολή ή ακόμα και πρόκληση, και δεν εναπόκειται στο Δικαστήριο, όπως ούτε και στα εθνικά δικαστήρια, να αντικαταστήσει με τις δικές του απόψεις αυτές του Τύπου όσον αφορά τις τεχνικές στον τρόπο γραφής που πρέπει να υιοθετούνται σε μια συγκεκριμένη υπόθεση».

Σε άλλο σημείο της απόφασης σε σχέση με το ύψος του ποσού που είχε επιδικασθεί σε εθνικό επίπεδο, σημειώνεται ότι αν και μπορεί να θεωρηθεί ότι η δημοσίευση του άρθρου σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας μπορεί να είχε επηρεάσει σε κάποιο βαθμό το άτομο το οποίο αφορούσε, ωστόσο το Δικαστήριο θεωρεί ότι τα ποσά που επιδικάστηκαν ήταν «δυσανάλογα με την οποιαδήποτε ενδεχόμενη ζημιά που μπορούσε να προκληθεί στην φήμη του και έχει αμφιβολίες ως προς το κατά πόσο οι επιπτώσεις του άρθρου ήταν επαρκώς σοβαρές κατά τρόπο που να υπερισχύσουν στο δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης του αιτητή».

Η επιδίκαση ενός τέτοιου ποσού, δεδομένου του ύψους του, «μπορεί, κατά την άποψη του Δικαστηρίου, να αποθαρρύνει την ανοιχτή συζήτηση για θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος και το γεγονός ότι ο εκδοτικός οίκος εν τέλει επέλεξε να πληρώσει πλήρως το ποσό στην παρούσα υπόθεση, δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το εύρημα», αναφέρεται, μεταξύ άλλων.

ΚΥΠΕ