Ακόμη και τώρα, που βιώνουμε τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις, κάπως ψάχνουμε να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Μόνο που ίσως δεν καταλάβαμε ότι εδώ, δεν μιλάμε για το Κυπριακό όπου δικαιολογούνται οι διαφωνίες. Εδώ, δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Μιλάμε για μιαν από τις μεγαλύτερες υγειονομικές κρίσεις στην ιστορία μας. Απειλείται η υγεία μας και κατ’ επέκταση όλα τα υπόλοιπα.
Διάβασα και άκουσα διάφορα όπως «Διαμαρτύρεστε που κάθεστε σπίτι, εμείς τι να πούμε που εργαζόμαστε». Αξίζει ένα χειροκρότημα (το λιγότερο) εννοείται για όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Ωστόσο, κανείς δεν επέλεξε ούτε να μένει εκτός δουλειάς υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε όμως και να εργάζεται υπό αυτές τις συνθήκες.
Ενδεχομένως, αυτός που κάθεται σπίτι, «διαμαρτύρεται» όχι γιατί δεν του αρέσει ο καναπές, αλλά επειδή έμαθε να ζει στη ρουτίνα της εργασίας του, να νιώθει ότι είναι παραγωγικός και ότι προσφέρει στην οικογένειά του. Επομένως μπορούμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον και τις ανάγκες που υπάρχουν. Ας μπούμε λίγο στη θέση και αυτών που εργάζονται, αλλά και αυτών που ουσιαστικά έμειναν, ξαφνικά, χωρίς δουλειά. Τέτοιες κρίσιμες στιγμές, πρέπει να είμαστε ενωμένοι και όχι χωρισμένοι σε στρατόπεδα.
E.M.
