Στις 20 Μαρτίου, όταν κλείσαμε τις πόρτες των σπιτιών μας, το τέλος της καραντίνας έμοιαζε πολύ μακρινό. Μια μαύρη σκιά αιωρείτο στην ατμόσφαιρα δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου. Προσπαθώντας να μην πιαστούμε στα δίκτυα του, αλλά και να μην πέσουμε σε αδράνεια, συγγράψαμε μία εκτενή λίστα με πράγματα που θα κάναμε. Αρχείο, κήπος, ερμάρια, αποθήκες, γυμναστική, μαγειρική, διάβασμα και χίλια άλλα ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός. Ο χρόνος εν τέλει δεν ήταν τόσο μακρύς όσο φαινόταν από κάποια απόσταση. Αρχίσαμε να ξυπνάμε πιο αργά, οι ρυθμοί έγιναν από μόνοι τους πιο νωχελικοί, τα τηλέφωνα μετατράπηκαν στο νέος τρόπο κοινωνικοποίησης και εργασίας, οι πληροφορίες για την πανδημία ήταν άπειρες και ο πειρασμός να καθηλωθείς παρακολουθώντας τις μεγάλος. Όχι πως γίναμε πιο σοφοί απορροφώντας επί βδομάδες αριθμούς για κρούσματα και νεκρούς, παρακολουθώντας τις καμπύλες με την ίδια αγωνία που παρακολουθεί κάποιος καρδιογράφημα συγγενή σε εντατική, εμπλουτίζοντας το λεξιλόγιο με νέες λέξεις και ορολογίες.
Και να μας τώρα στο κατώφλι για την έξοδο με τον ιό να παραμονεύει αθέατος σε κάποια γωνία. Η λίστα με τα όσα θα κάναμε παραμένει σχεδόν άθικτη. Σαν ναυαγοί που σώθηκαν πατάμε ξανά πόδι σε στεριά, σαν μετανάστες επιστρέφουμε στην πατρίδα και ψάχνουμε σημάδια. Τα μισά καταστήματα κλειστά όπως και το 2013. Η μεγάλη βιομηχανία του καφέ, η οποία αποτελούσε τον πρώτο επαγγελματικό σταθμό στην καριέρα σχεδόν κάθε νέου, παραμένει νεκρή. Για πόσο -λίγο έως πολύ- θα δείξει. Η νέα προοπτική εργοδότησης προδιαγράφεται στην ετοιμασία ψωνίσματος και ντελίβερι στα σπίτια των πελατών. Με δύο πτυχία, όπως και πίσω από τον πάγκο των καφέ. Τα εργοτάξια, σε πλήρη απασχόληση, δίνουν -αν μη τι άλλο- την εντύπωση, έστω και πρόσκαιρη, πως όλα βαίνουν καλώς. Οι πύργοι συνεχίζουν να ορθώνονται, τα ξενοδοχεία να απλώνονται στις παραθαλάσσιες περιοχές και βγαίνουν ξανά από τα συρτάρια σχέδια για αναπτύξεις. Όπου νάσαι θα εμφανιστεί κι ο υπουργός Ενέργειας για να ρίξει λίγη χρυσόσκονη λέγοντας μας για κάποια συμφωνία που υπογράφηκε για τα αέρια. Ίσως όμως ακουστεί σαν μαύρο χιούμορ. Ακόμα κι ο Ερντογάν θα δυσκολευτεί να το πάρει στα σοβαρά.
Πριν κλείσουν οι πληγές του 2013, ένα νέο χάσμα διαρρηγνύει την όποια σταθερότητα επιτεύχθηκε. Τα κόκκινα δάνεια κοκκινίζουν κι άλλο, οι κατάλογοι με τις εκποιήσεις ξαναγράφονται, η ίδια ανασφάλεια επικρατεί στον εργασιακό τομέα. Τα καταφέραμε όμως στην πρώτη μάχη με τον ιό και θα τα καταφέρουμε και στα υπόλοιπα, είπε ο πρόεδρος.
