Ο για χρόνια πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, Τζεφ Μπέζος, με περιουσία που κυμαίνεται γύρω στα 200 δισ. (πλέον δεύτερος, με τον Έλον Μασκ να προηγείται) παράγγειλε στην Ολλανδία ένα γιοτ αξίας 500 εκατομμυρίων.

Όταν φτιάχτηκε το πλοιάριο, διαπιστώθηκε πως για να πλεύσει από το ναυπηγείο και να βρεθεί στη θάλασσα για να ξεκινήσει το ταξίδι του, θα έπρεπε να αποσυναρμολογηθεί ένα μέρος γέφυρας στο Ρότερνταμ. Της γέφυρας Χεφ, η οποία πλέον δεν χρησιμοποιείται. Η όλη διαδικασία θα διαρκούσε μια – δύο μέρες και το κόστος θα το αναλάμβανε η εταιρεία που έφτιαξε το πλοίο. Η όλη διαδικασία δεν θα προκαλούσε κανένα πρόβλημα στην πόλη. Οι Ολλανδοί, ωστόσο, ξεσηκώθηκαν, γιατί η γέφυρα αποτελεί σύμβολο για την πόλη, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ζήτημα αρχών: «Δεν μπορείς να αγοράσεις τα πάντα με τα λεφτά». Κι η εταιρεία ανέκρουσε πρύμναν. Υπό τις διαμαρτυρίες των πολιτών αναγκάστηκε να βρει άλλο τρόπο για να βγάλει το γιοτ στην θάλασσα. 

Αυτά στην Ολλανδία. Στην Κύπρο, βγήκαν οι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν κατά της απόφασης να εγκατασταθεί στην περιοχή τους μονάδα παραγωγής και επεξεργασίας ασφαλτικού και το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν οι κοινοτάρχες δύο κοινοτήτων με την κατηγορία πως προσπάθησαν να παρεμποδίσουν τις εργασίες εκσκαφέα που πήγε εκεί για την ανέγερση του εργοστασίου. 

Μετά την επέλαση του «Αίαντα» πριν ενάμιση χρόνο κατά νεαρών που διαμαρτύρονταν για τη διαφθορά, ο αυταρχισμός είναι πλέον διάχυτος θυμίζοντας άλλες, μακρινές, εποχές. Κανείς δεν δικαιούται να τα βάζει με το καθεστώς. Τα μηνύματα είναι σαφή. Είτε αφορούν την Άννα Αριστοτέλους, είτε το σύμπλεγμα των κοινοτήτων Μιτσερού, είτε της Καλαβασού, είτε των «Ως Δαμέ», είτε του οποιουδήποτε τολμήσει να νομίσει πως ο πολίτης έχει λόγο. Για τα οδοφράγματα, για τα συρματοπλέγματα, για τη ρύπανση που προκαλούν εργοστάσια σε κατοικημένες περιοχές, για οτιδήποτε. Όποιος τολμήσει να υψώσει φωνή «θα τον πάρει ο δαίμονας». Μας είχε προειδοποιήσει έγκαιρα ο Πρόεδρος. 

Η κυβέρνηση αυτή έχει κάνει σημαία της το Μαρί. Το οποίο όντως αποτελεί μια τραγική και μελανή σελίδα. Ωστόσο, η τότε κυβέρνηση δεν τόλμησε ούτε καν να προσπαθήσει να παρεμποδίσει τις διαμαρτυρίες των πολιτών οι οποίες συνεχίζονταν για δυο βδομάδες έξω από το Προεδρικό. Αρχικά μαζικές, έπειτα με λιγότερους πολίτες. Ναι μεν δεν εισάκουσε τις φωνές τους, δεν συμμερίστηκε τον θυμό τους και δεν απολογήθηκε, αλλά δεν τόλμησε να πατάξει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας οι οποίες ήταν και οι μαζικότερες μετά το ’74.

Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται και θα το κάνουν όσος αυταρχισμός κι αν επικρατήσει.