Μια φορά ρωτήθηκε ξεκάθαρα ο κυπριακός λαός για το κυπριακό πρόβλημα, στις 24 Απριλίου 2004. Ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε ενώπιόν του ένα χειροπιαστό παράδειγμα Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και απάντησε όχι.
Πριν και μετά, οι ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας έπαιρναν και παίρνουν ως «λευκή επιταγή» τις ψήφους των προεδρικών εκλογών και κάνουν –κυριολεκτικά– του κεφαλιού τους. Και φτάσαμε, αντικειμενικά, σε ένα τέλμα όσον αφορά στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, το οποίο είναι πρωτίστως ζήτημα φυσικής επιβίωσης.
Δημιουργείται μια νέα περιρρέουσα, η οποία φορτώνεται με εκβιασμούς για διχοτόμηση ή «λύση δύο κρατών», την ώρα που καθίσταται προφανές ότι τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν σχέδιο β’. Είναι μήπως καιρός να τεθεί στον λαό το ερώτημα της επόμενης μέρας; Είναι καιρός να κυριαρχήσει η συμμετοχική και άμεση δημοκρατία, ώστε οι εκάστοτε ηγέτες να μην οργανώνουν το πενταετές πρόγραμμά τους με το μανιφέστο του «γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι;». Ας τεθούν όλα ενώπιον του λαού. Άλλωστε, σε λίγα χρόνια θα φταίξουν και για την εισβολή οι Ελληνοκύπριοι… Σε λίγα χρόνια;
ΑΛ.ΜΙΧ.
