Γιορτή Πολυτεχνείου. Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου, θα καεί η Αθήνα. Γράφω την είδηση προκαταβολικά, μη έχοντας καμία επιφύλαξη μήπως διαψευστώ. Θα καεί γιατί για μία κλίκα ανθρώπων που συνεχώς κυνηγούν την ουρά τους, συντηρώντας μιαν επαναστατική νιότη που πλέον ούτε επαναστατική είναι, ούτε και νιότη, πιστεύουν πως γράφουν Ιστορία.
Σε ένα εξαιρετικό του άρθρο στο Protagon.gr, ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης αναφέρεται στον Μύθο του Πολυτεχνείου», διευκρινίζοντας ότι εννοεί αυτόν που επικράτησε ευρέως στην μεταδικτατορική περίοδο στην Ελλάδα, «και μάλιστα διδάσκεται στα σχολεία μας ακόμα και σήμερα ως Ιστορία»
«Αυτός ο μύθος λέει, στην πιο ακραία μορφή του, ότι η κατάληψη («εξέγερση», όπως αποκαλείται συνήθως) του Πολυτεχνείου είχε ως άμεση συνέπεια την πτώση της δικτατορίας, ενώ σε μια άλλη, ηπιότερη εκδοχή, ότι ήταν ο καθοριστικός παράγων που οδήγησε πολύ γρήγορα σε αυτήν», επισημαίνει ο συγγραφέας. Και κρίνοντας τα γεγονότα λοιπόν με βάση τη σημερινή γνώση, θεωρεί ότι το συμπέρασμα είναι σαφές: όσοι φοβούνταν ότι το Πολυτεχνείο θα οδηγούσε στη ματαίωση της πορείας φιλελευθεροποίησης που ήταν σε εξέλιξη το φθινόπωρο του 1973 ήταν πιο κοντά στην αλήθεια από τους άλλους· ή, αν θέλετε μια πιο ουδέτερη έκφραση – καθώς ήταν πιθανό να κινούνταν ο Ιωαννίδης έτσι κι αλλιώς – ήταν πολύ πιθανότερο να πέσουν μέσα» .
Ένα είναι βέβαιο, καταλήγει: Η κατάληψη-εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έριξε τη Χούντα. Τουναντίον μάλιστα. Έληξε με τρόπο βάρβαρο και τραγικό, και λίγες ημέρες μετά ήρθε μια άλλη Χούντα, χειρότερη από την πρώτη, μια επιδείνωση της κατάστασης που μάλλον δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Και έτσι, επιβεβαιώνεται απολύτως ότι την Χούντα τελικά την έριξε η ίδια, με το πραξικόπημά της στην Κύπρο, που άνοιξε την πόρτα για να μπει ο Τούρκος και να «τσιμεντωθεί» – για να θυμηθούμε κι ένα καλαμπούρι!
Τα αναφέρω αυτά από σήμερα, όχι για να κάνω τον έξυπνο προφήτη για τα επερχόμενα επεισόδια, αλλά μόνο για να υπογραμμίσω ότι όλα αυτά τα «εθνικά πανηγύρια» θα είχαν αξία και όφελος εάν, αντί για παρελάσεις, συγκεντρώσεις, πατριωτικές κορώνες απ’ το ίδιο καρμπόν, και της επανάστασης ντουντούκες βραχνές, αφιερώναμε ο καθένας αυτές τις μέρες σε λίγη μελέτη, συζήτηση και περίσκεψη. Κάτι, που σε πιο ώριμες χώρες, κάνουν ακόμα και στα σχολεία…
Ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Κρήτης, Νεκτάριος Ταβερναράκης, εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Γερμανίας Leopoldina, στην τάξη των Νευροεπιστημών. Είναι μόλις ο δεύτερος Έλληνας επιστήμονας που εκλέγεται μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας και η διάκρισή του αυτή αποτελεί αναγνώριση της επιστημονικής αριστείας και του υψηλού επιπέδου έρευνας που διεξάγεται στο ΙΤΕ και το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η επίσημη τελετή υποδοχής του κ. Ταβερναράκη θα πραγματοποιηθεί στο Halle της Γερμανίας, στις 8 Ιουλίου 2020.
> Τουλάχιστον ο κ. Ταβερναράκης, αναγνωρίζεται και στην δική του χώρα, την Ελλάδα, όπου χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Κάτι που δεν μπορώ να πω για μερικούς σπουδαίους Κύπριους, οι οποίοι έτυχαν ανάλογης, ύψιστης τιμητικής διάκρισης στην Ευρώπη, και εδώ τους μεταχειρίστηκε το Κράτος ως αποδιοπομπαίους.
Ο κ. Ταβερναράκης, 52, σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και έκανε την διδακτορική του διατριβή στην μοριακή γενετική. Εργάστηκε επί 7 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Rutgers στην Αμερική, και επιστρέφοντας στην γεννέτειρά του, την Κρήτη, έγινε ερευνητής στο Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας , του οποίου περίπου 10 χρόνια μετά χρήστηκε Διευθυντής. Η ερευνητική του δραστηριότητα εστιάζεται κυρίως στην κατανόηση των μηχανισμών της Γήρανσης, της Νέκρωσης, του Νευροεκφυλισμού, καθώς και των μηχανισμών Μνήμης και Μάθησης. Μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε κορυφαία διεθνή επιστημονικά περιοδικά υψηλής απήχησης και σε βιβλία. (Πηγή: Wikipedia)
> Αυτοί είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να ψηλώνεις, να χαίρεσαι και να ελπίζεις. Ιδίως όταν διαπρέπουν σε έναν τόπο όπου, όπως βλέπετε και αυτές τις μέρες, αλλά και χρόνια τώρα, η πανεπιστημιακή ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη.
Εικονογράφηση: Φωτογραφία από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Το Λιβάδι που Δακρύζει
(*) Από το ποίημα Ανεμολόγιο του Κώστα Τριπολίτη
