Αν σας πω πως πολλοί φίλοι, γνωστοί, γείτονες, συγγενείς, με πιέζουν να θέσω υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, θα με πιστέψετε; Προφανώς όχι. Μάλλον θα σκεφτείτε πως την ψώνισα. Πράγμα το οποίο σκεφτόμαστε, οι πλείστοι, για τον καθένα που ακούμε να δηλώνει πως τον πιέζουν να διεκδικήσει την Προεδρία. Σάμπως κι είναι λίγοι μέχρι τώρα που ήδη έχουν δηλώσει ενδιαφέρον. 

Τι σημαίνει σε πιέζουν όμως; Εσύ ήσουν αμέριμνος, ζούσες τη ζωή σου με τον τρόπο που είχες διαλέξει, ποτέ δεν σκέφτηκες κάτι τέτοιο μέχρι που ένα βράδυ, καθώς παρακολουθούσες την αγαπημένη σου σειρά στο Netflix, κτύπησε το τηλέφωνο κι ένας φίλος από τα παλιά σου έριξε την ιδέα; Η οποία δεν ήταν αποκλειστικά δική του. Απλά ανέλαβε να τη μεταφέρει. Ακολούθησε συνεύρεση με όλη την παρέα σε κεντρική καφετέρια και πες – πες σε έπεισαν να θυσιαστείς. Για το καλό του τόπου. Για το καλό της παράταξης που ξέμεινε από ιδέες και υποψήφιους. 

Το άκουσαν κι οι δημοσιογράφοι και να ’σου η είδηση: Με πιέζουν, τον πιέζουν, την πιέζουν. Κάτω από πίεση γίνεται όμως; Κι αν δέχεσαι πιέσεις τώρα, τι θα γίνει μετά; Πώς θα χειρίζεσαι τις πιέσεις και τα κέντρα πιέσεων; 

Γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν τόση μεγάλη δυσκολία να πουν «με ενδιαφέρει να γίνω Πρόεδρος»; Έτσι απλά. «Γιατί πιστεύω πως έχω τις ικανότητες, για να κάνω αυτό, για να αλλάξω εκείνο. Γιατί έχω ένα όνειρο». Ακριβώς αυτό. Ποιο είναι το όραμα στην όλη ιστορία. Ακούμε ονόματα, ακούμε και ατάκες, αλλά τίποτα για το διά ταύτα. Γιατί θέλεις κύριε/ κυρία να γίνεις Πρόεδρος; Γιατί θες να σε ψηφίσω; Τι έχεις να προτάξεις; Αν δεν έχεις τίποτα κι απλώς σε πίεσαν κάποιοι, άστο καλύτερα. Ή μήπως θα βρεθεί στην πορεία το όραμα; Ή δεν θες να το αποκαλύψεις ακόμα μπας και σου το κλέψουν άλλοι; 

Πλείστους εκ των εν δυνάμει μέχρι τώρα υποψηφίων τους ξέρουμε από άλλους ρόλους στη δημόσια ζωή. Αυτό δεν λέει και πολλά όμως. Άλλο να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις κι άλλο να ηγηθείς μιας κυβέρνησης, να προεδρεύσεις του τόπου. 

Φυσικά κι άλλοι που μας είπαν το όνειρο τους, στη συνέχεια το ξέχασαν και λίγο – πολύ το ξεχάσαμε κι οι υπόλοιποι. Αν μη τι άλλο, όμως, μπορούσαμε να έχουμε την ευθύνη για αυτό που επιλέξαμε. Μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την επιλογή μας, τουλάχιστον στους εαυτούς μας. 

[email protected]