Να δούμε την εικόνα που εκπέμπουμε τελευταία (σαν επανάληψη παλιότερων, φυσικά, όχι ότι είναι καινούργια) για να μετρήσουμε τη βλακεία που μας δέρνει σε όλα τα επίπεδα; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από τα γεγονότα που τη συνθέτουν.
Ιδού:
Αναβάλλουμε καθορισμένες ανά πενταετία εκλογές, όχι γιατί συνέβη κάτι συγκλονιστικό, όπως θα ήταν για παράδειγμα η λύση του Κυπριακού, αλλά επειδή κυβερνήσεις και κόμματα συζητούν επί δέκα – έντεκα χρόνια τη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στο παρά πέντε των τοπικών εκλογών αποφάσισαν ότι θέλουν να το συζητήσουν περισσότερο. Και αφήνουν τους ίδιους δημάρχους, κοινοτάρχες κ.λπ. τους οποίους ήδη έκριναν ότι δεν λειτουργούν σωστά –γι΄ αυτό χρειάζεται η μεταρρύθμιση– για άλλους τριάντα μήνες. Θα μου πείτε, παρά να μην γίνει η απολύτως αναγκαία μεταρρύθμιση ας είναι κι έτσι. Σωστά. Αλλά, το θέμα είναι ότι γνώριζαν πως τον Δεκέμβριο έχουμε εκλογές και δεν φρόντισαν να είχαν ολοκληρώσει τις διαβουλεύσεις, έστω κι αν χρειαζόταν να εργαστούν και λίγο το καλοκαίρι, να ήταν έτοιμοι και για τις εκλογές και για τη μεταρρύθμιση. Επί μήνες πάγωσαν τις διαβουλεύσεις κι έφτασαν δυόμισι μήνες πριν από τις εκλογές για να λένε ότι δεν προλαβαίνουν.
Το άλλο το κάναμε προχτές κύριο θέμα στον Φιλελεύθερο αλλά ουδείς συγκινήθηκε. Δεκάδες νομοθεσίες ψηφίστηκαν πριν από χρόνια αλλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Όπως είναι να επιτρέπεται η καύση νεκρών, η δημιουργία οργάνου που θα ελέγχει την ΚΥΠ, ο θεσμός του οικογενειακού διαμεσολαβητή, που θα αποσυμφορήσει κάπως και τα οικογενειακά δικαστήρια… Δεν εφαρμόστηκαν ποτέ διότι η Κυβέρνηση, μετά από την ψήφιση, έπρεπε να κάνει κάποιες ενέργειες. Δεν τις έκανε, έβαλε τους νόμους στα υπουργικά συρτάρια και ξεχάστηκαν εκεί. Από το 2016, από το 2017 ή και παλιότερα ακόμα.
Αλλά, δεν ασχολούμαστε με αυτά όσο θα έπρεπε, δεν τα θεωρούμε σοβαρά προβλήματα. Ούτε η κοινωνία, ούτε τα κόμματα, ούτε οι κυβερνήσεις. Με τι ασχολούμαστε με πάθος και ένταση επί πολλές μέρες ως να είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα του τόπου; Να ασχοληθούμε και με αυτά, ασφαλώς, αλλά όχι μόνο με αυτά. Με τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους, που επιτέθηκε στην Έφη Ξάνθου μέσα στο Κοινοβούλιο. Με τον καθηγητή Γαβριήλ και τα έργα του. Με το βιβλίο των αγγλικών και τον Ατατούρκ. Με τις αερολογίες, τις αμπελοφιλοσοφίες ή τις φαντασιώσεις ενός μητροπολίτη. Με τα παράπονα του Τίμη Ευθυμίου, που ήταν έξι χρόνια Επίτροπος του Κυπριακού Οργανισμού Αγροτικών Πληρωμών, αλλά ενώ του το έταξε ο Πρόεδρος δεν τον διόρισε περισσότερα χρόνια. Τον κατάγγειλε τον Πρόεδρο ότι δεν είναι μάγκας και ντόμπρος, ενώ προφανώς όσο τον διόριζε ήταν.
Τώρα, λέω, να μην παραλείψουμε να ασχοληθούμε και με τις καταγγελίες του βουλευτή Αλέκου Τρυφωνίδη ότι κάποιοι επιδιώκουν την πολιτική του εξόντωση. Το κατάγγειλε αυτό όταν η Επίτροπος Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα του έβαλε πρόστιμο έξι χιλιάδων ευρώ για τα sms που έστελνε προεκλογικά. Κάποιοι θέλουν την πολιτική του εξόντωση, ήμαρτον σου Κύριε!
Να βάλουμε κι άλλα στην εικόνα; Να βάλουμε και το Πόθεν Έσχες της κοροϊδίας των βουλευτών. Να βάλουμε, παρακαλώ, και μια δόση Μάριου Ματσάκη, που ενώ επί μήνες έκανε εκστρατεία εναντίον των εμβολίων του κορωνοϊού, ήρθε ξαφνικά να εξηγεί ότι επιβάλλεται να εμβολιαστούν όλοι και δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα. Βάλτε και λίγη Δικαιοσύνη. Συλλαμβάνουν δεκάδες ανθρώπους από το Κονγκό με πλαστά διαβατήρια κι αντί να τους απελαύνουν αμέσως, τους παίρνουν δικαστήριο, τους βάζουν και καμιά δεκαριά μήνες φυλακή, γεμίζουν τις Κεντρικές και μας κοστίζουν κι εκατό ευρώ την ημέρα (ο καθένας). Βάλε και τον άλλο, που ενώ καταδικάστηκε για σεξουαλικά αδικήματα σε βάρος ανήλικης ξέχασαν να του πάρουν την άδεια ως όφειλαν και συνέχιζε μετά την καταδίκη να οδηγεί λεωφορείο μεταφέροντας και ανήλικους.
Με τις υγείες μας.
