Όσο πιο βαθιά μια κρίση, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ευκολία προβολής μιας τεράστιας νίκης στην αντιμετώπισή της. Ασάφειες- εποικοδομητικές ή μη, παράπλευρες απώλειες, ελλείψεις, κενά, αντιφάσεις και παλινωδίες δεν αφήνονται να πάρουν θέση, πάνω τους στήνεται το βάθρο της επιτυχίας και δεν έχουν δικαίωμα αναφοράς. Πιο σημαντικό, η πραγματικότητα της κρίσης, το αληθινό μέγεθος και η σοβαρότητά της ή το διακύβευμα δεν παίρνουν θέση στον δημόσιο διάλογο, ενώ ουδείς έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την καταλυτική ικανότητά της. Τη φύση και τις διαστάσεις της ορίζουν οι εντυπώσεις που παραμένουν στο συνειδητό και υποσυνείδητο. Τρόποι και μέσα που τέθηκαν σε ενέργεια για να εμπεδωθεί η εικόνα, δεν τυγχάνουν εξέτασης ή ανατομικής παρατήρησης. Αυτά δεν είναι απλώς ή μόνο στις προθέσεις και τους στόχους των κρατούντων που ασκούν εξουσία, για να περάσουν το δικό τους αφήγημα. Συνεργούν τα υποκείμενα, οι άνθρωποι που προστρέχουν ή βρίσκουν καταφύγιο στη δύναμη, που, νομίζουν, τους παρέχει ασφάλεια. Αυτοί δύσκολα θα (παρα)δεκτούν πως πέρασαν από κάποια διαδικασία, πως αυτά που δέκτηκαν και εμπέδωσαν σαν αλήθειες ήταν έργα υποβολής. Η εικόνα στο μυαλό δεν μπορεί να μην είναι πραγματική, να είναι απλώς ένα φτιαχτό είδωλο ελέγχου τους. Ποιος θα δεχθεί πως είναι υποκείμενο ελέγχου; Εξάλλου, οι μεγάλες λέξεις είναι παρούσες, με το ειδικό, μεγάλο, τεράστιο βάρος τους: πανδημία, πόλεμος, αόρατος εχθρός, θανάσιμος κίνδυνος, στην πρώτη γραμμή, ευάλωτες ομάδες, ΜΕΘ, νοσοκομεία αναφοράς, κρούσματα, θετικός (με αρνητικό πρόσημο και βάρος!), θάνατος, και… «θα τα καταφέρουμε». Θα τα καταφέρουμε, θα… επιβιώσουμε! Ναι, το ακούσαμε, σε συνδυασμό το περίφημο, το αθάνατο ελληνικό DNA, εγγύηση κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη νίκη, της Κύπρου και της Ελλάδας. Ναι, μην αναζητάτε απαντήσεις σε λογικά ερωτήματα. Μη ρωτάτε, μα με αυτήν την αταλάντευτη πίστη στο δικό μας DNA, αδιαπέραστη ασπίδα και απροσπέλαστη, ποια ανάγκη υπαγόρευσε να μας υποβάλουν στα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα, τις απειλές, τον εγκλεισμό, τους περιορισμούς και τις τιμωρίες;
