ΛΕΓΑΜΕ χτες ότι υπάρχει μια –αμυδρή, έστω– ελπίδα, τα όσα αντιφατικά αποδίδονται στον Πρόεδρο Τραμπ να προέρχονται από χαμένες στη μετάφραση ανταποκρίσεις.
Όμως, ποια δικαιολογία να επικαλεστεί κάποιος για τα γνωστά τιτιβίσματα του «προσωπικού λογαριασμού» του Ντ. Τραμπ, καθώς και του πολυσχολιασμού που τυγχάνουν.
(Συχνά-πυκνά αποσχολεί και τον αλλεργικό σε παλιμπαιδισμούς χρονογράφο το φαινόμενο. Καλά ένας έφηβος ή ένας αργόσχολος που ψάχνεται για αυτοεπιβεβαίωση να καταφεύγει στην τηλεμανία της εποχής. Ένα δημόσιο πρόσωπο, όμως, ιδιαίτερα κρατικός αξιωματούχος που εκπροσωπείται από μια στρατιά εμμίσθους, γιατί να τιτιβο-παίζει σε προσωπικό λογαριασμό;)
Ιδού, όμως, που μέσω αυτών των μηνυμάτων έχουμε αψευδή μάρτυρα των σκέψεων και του χαρακτήρα του συντάκτη τους. Για παράδειγμα: «Όπως έχω δηλώσει έντονα και άλλες φορές, έτσι απλώς επαναλαμβάνω και τώρα ότι εάν η Τουρκία πράξει οτιδήποτε το οποίο εγώ, με τη μεγάλη και απαράμιλλη σοφία μου κρίνω ότι είναι εκτός ορίων, θα καταστρέψω ολωσδιόλου και θα εξαφανίσω κυριολεκτικά την οικονομία της Τουρκίας (το έχω ξανακάνει)». Ακόμη και αν ο ίδιος ο Τραμπ διαψεύσει ότι αυτό το τιτίβισμα δεν είναι αυθεντικό, ποιος θα τον πιστέψει; Ποιος άλλος μπορούσε να επαιρόταν τόσο «για την απαράμιλλη και μεγάλη σοφία και ομορφιά του;»
Υπάρχει, ωστόσο, άλλη μια πρακτική χρησιμότητα, σε αυτά τα αυτομηνύματα, που έχει επισημάνει –από δεκαετίες– η στήλη: Ό,τι δεν εξηγείται με τη λογική, οφείλεται σε οικονομικές ή… διακωλικές συνδέσεις και συμφέροντα. Σαν το –προ εφαετίας, 20 Απριλίου 2012– τιτίβισμα της προεδρικής (δεύτερης) θυγατέρας, Ιβάνκα Τραμπ: «Ευχαριστούμε, Πρωθυπουργέ Ερντογάν, που ήσουν μαζί μας χτες, κατά τον εορτασμό των εγκαινίων των Trump Towers στην Κωνσταντινούπολη».
Ούτε ο Τραμπ υπολόγιζε –τότε– πόσο εύκολα θ’ ανερχόταν στην προεδρία, ούτε ο Ερντογάν πίστευε ότι θα επιβαλλόταν –και– στις Υπερδυνάμεις!…