Η Κουβανέζα Αλίσια Αλόνσο, χορεύτρια και χορογράφος, θρύλος του μπαλέτου, πέθανε την Πέμπτη πλήρης ημερών, λίγο πριν κλείσει τα 99 της χρόνια. Τον θάνατό της ανακοίνωσε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.
Ήταν η μόνη λατινοαμερικάνα στην Ιστορία που υπήρξε «prima ballerina assoluta»- ένας συμβολικός τίτλος που δίνεται στις πλέον εξαίρετες μπαλαρίνες της γενιάς τους.
Στην Κούβα, την οποία ουδέποτε θέλησε να εγκαταλείψει, παρά τις προτάσεις που είχε οι οποίες θα της χάριζαν πλούτη και δόξα στο εξωτερικό, η Αλίσια Αλόνσο είχε ιδρύσει μια ξεχωριστή σχολή στον κόσμο του μπαλέτου: την κουβανέζικη σχολή, η οποία συνδυάζει ρυθμούς και φυλετική καταγωγή.
Η πιο δημοφιλής ερμηνεία της Αλόνσο ήταν αυτή της «Ζιζέλ». Περισσότερο από 60 χρόνια από τότε που ερμήνευσε τον ρόλο για πρώτη φορά, η Αλόνσο κατάφερε να παρουσιάσει μια από τις πιο απαιτητικές χορογραφίες στην ιστορία του μπαλέτου. Οι κριτικοί εντυπωσιάστηκαν από την ευελιξία και δύναμη της Αλόνσο. Πολλοί θυμούνται την πειθαρχημένη χορεύτρια αλλά με το μεγάλο ταπεραμέντο, να προσελκύει το κοινό με τις φιγούρες της και να μπορεί στα 40 της να αιχμαλωτίζει τα βλέμματα χορεύοντας τη «Λίμνη των Κύκνων». Και παθιασμένη χορογράφο που συνέχιζε να διδάσκει την τέχνη της μέχρι τα βαθιά της γεράματα.
Και αυτό παρά μια βαριά αναπηρία: η Αλίσια Αλόνσο έχασε σχεδόν την όρασή της στην ηλικία των 20 ετών μετά τη διπλή αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Η χορεύτρια διέκρινε μόνο τις σκιές, χόρεψε σχεδόν όλη τη ζωή της βρίσκοντας τον προσανατολισμό της χάρη στα φωτεινά σημάδια που διέθετε η σκηνή, σύμφωνα με τον δεύτερο σύζυγό της, τον διευθυντή του Εθνικού Μουσείου Χορού Πέδρο Σιμόν. «Χορεύω μέσα στο κεφάλι», έλεγε.
Η τελευταία της παράσταση ήταν το 1995, όταν η Αλόνσο ήταν 74 ετών. Μετά έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια, που επαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν είχε μειωμένη όραση..
Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1920 ως Αλίσια Ερνεστίνα ντε λα Καριδάδ Μαρτίνεζ ντελ Χόγιο και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1931. Παντρεύτηκε σε ηλικία 16 ετών τον συμμαθητή της Φερνάντο Αλόνσο και μετακόμισαν στην Νέα Υόρκη. Εκεί έγινε μέλος του γκρουπ Ballet Caravan.
Το 1959 ίδρυσε στην Κούβα μια ξεχωριστή σχολή στον κόσμο του μπαλέτου και πολιτισμού γενικότερα: το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Μέσα από την σχολή, η χορεύτρια έδωσε στην Κούβα έναν πρώτης τάξεως χορευτικό θίασο και σχολείο που -παρά το μέγεθος και το γεγονός ότι η Κούβα δεν έχει παράδοση στο μπαλέτο- ανταγωνιζόταν τις καλύτερες σχολές χορού στον κόσμο. Παρά τις επαγγελματικές προτάσεις που είχε στο εξωτερικό, η Αλόνσο ποτέ δεν θέλησε να εγκαταλείψει την πατρίδα της.
Ο Κουβανός ηγέτης Φιντέλ Κάστρο προσπάθησε να δώσει στην τέχνη της μετά-επαναστατικής Κούβας μια νέα πνοή και η υποστήριξή του στην εξέλιξη του Εθνικού Μπαλέτου, ήταν μεγάλης σημασίας. «Γνώριζε ότι ήμουν πρέσβειρα πολιτισμού για την μικρή μας γη. Έβλεπε ότι είχα όραμα, είχε όμως κι εκείνος», είπε η Αλόνσο σε συνέντευξή της το 2007.
Η Αλόνσο ξεκίνησε την καριέρα της ως μέλος του Αμερικανικού Μπαλέτου τη δεκαετία του ’40. Συμμετείχε σε χορογραφίες σπουδαίων χορογράφων όπως οι Τζορτζ Μπαλανσίν, Αντονι Τιούντορ, Μισέλ Φοκίν και Ανιές Ντε Μιλ. Η συνεργασία της με τον Ιγκόρ Γιούσκεβιτς ήταν τόσο επιτυχημένη που το ζευγάρι παρομοιάστηκε με τους Μαργκοτ Φοντέϊν και Ρουντολφ Νουρέγιεφ.
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ/ Washington Post
