Διερωτώμαι μερικές φορές πόσο εκτός θέματος είμαστε άμα συζητάμε για ζητήματα, που φαίνονται απλούστατα και απλώνουμε την κοινή λογική για να δώσουμε απαντήσεις και λύσεις. Εκτός θέματος κυριολεκτικά. Ξεχνούμε πάντα, μέσα στην αθωότητα της ειλικρίνειας, ότι πίσω από άλυτα προβλήματα μπορεί να κρύβονται συμφέροντα και συνωμοσίες που δεν περνούν καθόλου από το μυαλό μας. Όσο κι αν αυτό μπορεί να δικαιώνει όσους βλέπουν συνωμοσίες πίσω από κάθε τι. Απαξιωτικά τους βαφτίζουμε συνωμοσιολόγους, αλλά κάποτε -όταν η συνωμοσιολογία δεν γίνεται ψυχική ασθένεια- μπορεί να έχουν και το δίκιο τους.

Σκέψου, για παράδειγμα, ότι η Λευκωσία σε σύγκριση με μεγαλουπόλεις άλλων χωρών, είναι μια γειτονιά. Ο Δήμος Λευκωσίας έχει πληθυσμό 55.000, του Ζωγράφου στην Αθήνα 70.000 και η Αστόρια (των μεταναστών μας) στη Νέα Υόρκη 95.000. Πώς γίνεται σε αυτή τη γειτονιά να μην μπορεί να λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα; Πόσα χρόνια να μας λένε για τραμ, για μονοδρομήσεις, για δημόσιες συγκοινωνίες, να κάνουν μελέτες, να τις εξαφανίζουν, να κάνουν άλλες… Ο κόσμος φτάνει όπου νάναι στα ιπτάμενα αυτοκίνητα, που δεν θα χρειάζονται δρόμους κι εδώ μιλάμε ακόμα για λεωφορειολωρίδες και κυκλοφοριακό κομφούζιο σε πεντέξι δρόμους δυο – τριών χιλιομέτρων.

Από την Έγκωμη και από τη Δευτερά μέχρι το Καϊμακλί είναι τρεις, τέσσερις δρόμοι. Όλο ευθεία σχεδόν. Πώς γίνεται να μην έχουν γίνει ακόμα μονοδρομήσεις; Θα ήταν έστω μια κάποια προσπάθεια, αφού αυτό είπαν οι μελέτες να κάνουμε. Αλλά, ούτε αυτό. Γιατί; Εδώ, λοιπόν, καταφεύγουμε στη συνωμοσιολογία. Ποια συμφέροντα επηρεάζονται αν λυθεί το κυκλοφοριακό ή αν αναπτυχθούν επαρκείς δημόσιες συγκοινωνίες; Όσοι πουλούν αυτοκίνητα. Όσοι πουλούν καύσιμα. Οι εισπράξεις εκατομμυρίων του κράτους από τους φόρους και τα πρόστιμα.

Κάνουν εκστρατείες, δίνουν κάποτε κι επιχορηγήσεις για να μάθουμε, λέει, να κυκλοφορούμε με τα ποδήλατα. Και πού να πας με ποδήλατο χωρίς να κινδυνεύεις; Πού να πας ανάμεσα στα αυτοκίνητα και να επιβιώσεις; «Η μόνη οδός», έγραφε σε ένα άρθρο του την περασμένη βδομάδα ο δήμαρχος Λευκωσίας, «είναι η αύξηση της επιβατικής κίνησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς (…). Η μεγαλύτερη πρόκληση και το πιο δύσκολο εγχείρημα, είναι να αλλάξουμε δικές μας νοοτροπίες και συνήθειες δεκαετιών». Έχει δίκαιο μόνο εν μέρει. Διότι, πριν αλλάξουμε νοοτροπίες πρέπει να προηγηθεί η οργάνωση της εξυπηρέτησής μας από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Να μάθουμε να κυκλοφορούμε με δημόσιες συγκοινωνίες και μετά να ανακαλύψουμε ότι δεν μας εξυπηρετούν; Γιατί κυκλοφορούν στη Λευκωσία τεράστια άδεια λεωφορεία ενώ θα έπρεπε να κυκλοφορούν περισσότερα και μικρότερα και σε περισσότερες διαδρομές;

Κάποιοι παίρνουν τις αποφάσεις, με κριτήρια που οι κοινοί θνητοί αδυνατούμε να αντιληφθούμε. Καθόμαστε, λοιπόν, κι εμείς και συζητάμε και σπάζουμε το κεφάλι μας να καταλάβουμε γιατί να ακούμε δεκαετίες ολόκληρες τα ίδια και τα ίδια για τις λύσεις που θα δοθούν, για τις νοοτροπίες μας, και ποτέ στην πράξη να μη γίνεται τίποτε. Τελικά, αλλού είναι η ουσία κι αλλού εμείς. Τα εκατομμύρια. Ποιος νοιάζεται αν ταλαιπωρείται ο πολίτης; Φτάνει να συνεχίσουν να διακινούνται τα εκατομμύρια.

Πάμε αλλού. Πόσες δεκαετίες ακούμε ότι από όλη την Ευρώπη εμείς έχουμε τον ήλιο τους περισσότερους μήνες του χρόνου; Πόσες δεκαετίες ακούμε ότι ο ήλιος είναι δωρεάν ενέργεια; Κι όμως, αυτά τα τελευταία μόλις χρόνια άρχισε να γίνεται μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της ηλιακής ενέργειας. Κι αυτό επειδή μας αναγκάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη χώρα όπου εδώ και δεκαετίες το κάθε σπίτι είχε ηλιακούς θερμοσυσσωρευτές για ζεστό νερό, μείναμε στάσιμοι, μείναμε στους ηλιακούς και τίποτε άλλο. Γιατί, όμως, δεν προχωρήσαμε; Μήπως, επειδή κάποιοι θα χάσουν χρήματα. Οι προμηθευτές μαζούτ της ΑΗΚ, η ίδια η ΑΗΚ, αλλά και το κράτος. Που εισπράττει δεκάδες εκατομμύρια ακόμα και από τα πρόστιμα για τους ρύπους, που πληρώνει ο πολίτης, όχι γιατί φταίει σε κάτι αλλά επειδή το κράτος τον άφησε εγκλωβισμένο στο μαζούτ. 

Αυτά στον μικρόκοσμο μας. Διότι, στον μεγάλο κόσμο τα ίδια και πολύ πιο μεγάλα. Γιατί το ΝΑΤΟ αφήνει δυο κράτη-μέλη, Ελλάδα και Τουρκία, να βρίσκονται μονίμως στα πρόθυρα πολέμου; Είναι δυνατό κοτζάμ Αμερική, που διοικεί τον κόσμο, να μην μπορεί να σταματήσει αυτό τον παραλογισμό; Δεν είπαμε να έρθει στην Κύπρο να διώξει τους Αττίλες. Αλλά, εύκολα θα μπορούσε να βάλει τέρμα στην στρατιωτική ένταση μεταξύ δυο συμμάχων της. Μα, τότε, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα περιορίσουν τους εξοπλισμούς τους. Ποιος επηρεάζεται από τέτοια εξέλιξη; Αυτοί που βγάζουν δισεκατομμύρια πουλώντας όπλα. Ε, να πάλι, η συνωμοσιολογία. Άδικα;