Ένα  όνειρο ζωής είναι για τη Λίτσα Ζαννετίδου η πρώτη της έκθεση με τίτλο «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας», που ανοίγει την Κυριακή 26 Ιουνίου στο Παλιό Λιμάνι Λεμεσού. Περιλαμβάνει γύρω στα 70 ξύλινα καραβάκια, 20 επιτοίχια έργα και αρκετούς πίνακες ζωγραφικής.

Η Λίτσα Ζαννετίδου γεννήθηκε στη Λεμεσό από Ελλαδίτες γονείς. Το ταλέντο της στη ζωγραφική φάνηκε από τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Η μητέρα της θυμάται ότι όταν ήταν 4 χρονών, διέφυγε της προσοχής της, πήρε τις βούρτσες και τις μπογιές που είχε αφήσει ο μπογιατζής που τους έβαφε το σπίτι, και ζωγράφισε έναν άνθρωπο με καπέλο στον φρεσκοβαμμένο τοίχο.

Στο γυμνάσιο οι καθηγητές της Τέχνης πάντα ξεχώριζαν το ταλέντο της. Στις τελευταίες τάξεις μάλιστα πήρε μαθήματα από τέσσερις γνωστούς εικαστικούς της Λεμεσού που διατηρούσαν Εργαστήρι Τέχνης στην οδό Αγίου Ανδρέου.

Όνειρό της ήταν να σπουδάσει Τέχνη. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο πήγε για σπουδές στην Ιταλία όπου άρχισε να φοιτά στην σχολή Καλών Τεχνών της Περούτζια στο τμήμα της σκηνογραφίας. Ένα πρόβλημα υγείας, όμως, την φέρνει πίσω στην Κύπρο. Την ίδια χρονιά περνά τις εξετάσεις τής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου και γίνεται δασκάλα. Την αγάπη της για την τέχνη πλέον προσπαθεί να τη μεταδώσει στους μικρούς μαθητές της.

Δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει, αλλά όπως λέει η ίδια “Συχνά η ζωγραφική με απογοήτευε. Ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετά καλή, ότι μου έλειπαν γνώσεις και τεχνικές. Τις περισσότερες φορές, όταν τελειώνω έναν πίνακα τον κρύβω στο εργαστήρι μου γιατί μου προκαλεί θλίψη που δεν μπόρεσα να τον κάνω όπως τον φαντάστηκα “.

 

Ίσως γι’ αυτό στράφηκε στις κατασκευές. Η αγάπη της για τη θάλασσα και το ξύλο συνδυάστηκαν με ένα μαγικό τρόπο και… γεννήθηκαν τα καραβάκια της. “Όταν πήγαινα διακοπές στα ελληνικά νησιά χάζευα με τις ώρες τα καραβάκια από θαλασσόξυλα που πουλούσαν τα τουριστικά καταστήματα. Κάποια στιγμή μάζεψα κάποια ξύλα και άρχισα δειλά δειλά να φτιάχνω βαρκούλες.” Το χόμπι εξελίχθηκε σε “μανία“. Το σπίτι της γέμισε με μικρά και μεγάλα θαλασσόξυλα αλλά και όμορφα ξύλα από  όχθες ποταμών , δάση κλπ.

“Το πιο δύσκολο κομμάτι της τέχνης μου είναι να βρω κατάλληλα ξύλα, ίσως γιατί δεν αφήσαμε πια στην Κύπρο ποταμούς να καταλήγουν στην θάλασσα.” Μετά τα ξύλα αυτά πρέπει να καθαριστούν, να κοπούν ίσως, να τριφτούν και  οπωσδήποτε να τους γίνει απεντόμωση, δηλαδή να μπουν ειδικά φάρμακα ώστε να σκοτωθεί κάθε οργανισμός που υπάρχει μέσα στο ξύλο. Αυτό είναι μια δουλειά που απαιτεί πολύ χρόνο και πολλή υπομονή γιατί σε κάθε τρυπίτσα του ξύλου πρέπει να μπει με σύριγγα φάρμακο ώστε να σκοτωθούν όλα τα έντομα και τα αυγά τους. «Η υπομονή και η σχολαστικότητα που ανάπτυξα στα 34 χρόνια υπηρεσίας μου ως εκπαιδευτικός με βοήθησαν σε αυτό το κομμάτι της δουλειάς». Αφού ετοιμαστεί το ξύλο, έρχεται η πιο ευχάριστη  δημιουργική εργασία, να μπουν τα κατάρτια, τα πανιά κι ότι άλλο θα στολίσει το καραβάκι.

 

Ο Χαμπής ο χαράκτης, σε μια συνέντευξή του, είπε ότι όταν κάνει τα έργα του αισθάνεται σαν το παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του. “Με εκφράζει απόλυτα η άποψη αυτή. Κάθε καράβι που φτιάχνω μού δίνει χαρά, η δημιουργία γενικά με γεμίζει με ηρεμία και ευτυχία .”

Η έκθεση με  τίτλο «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας» θα γίνει την  Κυριακή, 26  Ιουνίου 2022 στον πολιτιστικό χώρο Πλεύσις στο Παλιό Λιμάνι Λεμεσού, στις 11:00 π.μ. Τα εγκαίνια θα τελέσει ο μουσικοσυνθέτης και παιδικός φίλος της καλλιτέχνιδας Κώστας Κακογιάννης. Η έκθεση θα διαρκέσει μόνο για μια μέρα και τα καθαρά έσοδα θα δοθούν στον σύνδεσμο μυοπαθών Κύπρου