Είναι η αγαπημένη λέξη του Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, άλλως Κούρου ή Κύρου. Του 19χρόνου Ιρανού που πριν τρία χρόνια έφτασε στη Μυτιλήνη με μία βάρκα, με την οικογένεια του κι άλλους πρόσφυγες μετά από ένα ταξίδι ζωής ή θανάτου. Βρήκαν καταφύγιο στους καταυλισμούς που έχουν στηθεί εκεί –τύπου «Πουρνάρα»– Μόρια και Καρά Τεπέ. Για δυόμισι χρόνια ζούσε στους καταυλισμούς αυτούς. «Ήμασταν, θυμάται, συνέχεια σε μια ουρά – για φαγητό, για μπάνιο… ουρές για όλα».

Από προχθές τον γνωρίζει όλη η Ελλάδα. Έφτασε στην Ελλάδα Αύγουστο του 2019, μπήκε σε ελληνικό δημόσιο σχολείο, έμαθε άπταιστα ελληνικά και αρίστευσε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις με βαθμολογία 18,25. Έγραψε 20 στα μαθηματικά, 20 στη φυσική, 19,5 στη χημεία και 13,5 στην έκθεση. Στόχος του πια, να γίνει δεκτός στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, στη Θεσσαλονίκη, για να είναι κοντά στους γονείς του. Η οικογένεια έχει λάβει άσυλο τον περασμένο Ιανουάριο αφού έτυχαν αναγνώρισης ως πολιτικοί πρόσφυγες. Μετά από αυτό οι γονείς έπιασαν δουλειά ως μεταφραστές σε ΜΚΟ και έφυγαν από τους καταυλισμούς. 

«Μην με βλέπετε έτσι χαρούμενο. Έχω περάσει πολύ δύσκολες μέρες», λέει ο 19χρόνος εμφανώς ευτυχισμένος και ευχαριστώντας όσους τον βοήθησαν. «Τελευταία φορά βγήκα με φίλους μου το περασμένο Πάσχα. Με βοήθησαν όμως όλοι πάρα πολύ, οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου, όλοι. Με αγαπούν και με υποστηρίζουν».

Καθώς η Κοινοβουλευτική Επιτροπή για το δημογραφικό συζητούσε για το «Πουρνάρα» δίνοντας στοιχεία για τις μολυσματικές ασθένειες από τις οποίους πάσχουν οι τρόφιμοι του και τους οποίους το υπουργείο Εσωτερικών θα διπλοττελλιάσει για να μην μπορούν να δραπετεύσουν όπως έκανε ο χιμπατζής στην Ελλάδα ο οποίος θανατώθηκε για την απόπειρα του για ελευθερία, ο Κουρός έδειχνε το άλλο πρόσωπο των προσφύγων.   

«Ναι, πρόκειται για φαινόμενο, γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης. Αλλά θα μπορούσε να είναι και μπούσουλας για τις συνθήκες με τις οποίες μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία πρόσφυγες και μετανάστες που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έμεναν δυστυχείς και αναξιοποίητοι στο περιθώριο. Το παιδί μπορεί να γίνει μπόλι, να δείξει ακόμα και στους πιο στενόμυαλους ότι εκεί που απαξιούν να κοιτάξουν, υπάρχει πολύτιμο υλικό προς εθνική αξιοποίηση, δημογραφική και παραγωγική τόνωση. Αρκεί η Πολιτεία να ενισχύει κάθε Κούρο που βγήκε στις ακτές μας». 

Υ.Γ. Αγαπημένη λέξη του Κούρου είναι η «γαλήνη». Δεν ξέρουμε γιατί, ίσως γιατί αυτό αποζητούσε για χρόνια. Ίσως γιατί εκφράζει δικά του συναισθήματα. Ίσως να διάβασε το βιβλίο του Ηλία Βενέζη «Γαλήνη» και ταυτίζεται με την ιστορία που αν και διαδραματίζεται το 1923 μοιάζει τόσο πολύ με τα δικά του βιώματα.