Οι  τιμές των ενοικίων έχουν ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη κι αυτό το διαπιστώνει κανείς με μία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, μέσα από τις σελίδες των κτηματομεσιτικών γραφείων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα έχουν οι πιο ευάλωτες ομάδες, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, οι νέοι με χαμηλό μισθό και οικογένειες με εισοδήματα που δεν είναι αρκετά για να διασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση και πληρωμή ενός ενοικίου σε οικονομικά υποφερτά όρια. 

Υπάρχει η άποψη των επαγγελματιών του κλάδου των ακινήτων ότι τα ενοίκια δεν είναι ακριβά αλλά οι μισθοί είναι χαμηλοί. Όμως το ακριβό και το φθηνό ορίζεται πάντα σε σχέση με την αγοραστική δύναμη. Για κάποιον που αμείβεται με 2.500 ευρώ το μήνα, το ενοίκιο των 800 ευρώ ή 1.000 ευρώ μπορεί να είναι λογικό. Όμως όταν ένας στους τέσσερις εργαζόμενους στην Κύπρο αμείβεται από 1.000 ευρώ μέχρι 1.500 ευρώ και το 15,2% από 1.500 ως €2.000, τότε δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις τιμές των ενοικίων που υπάρχουν στην αγορά. Και δεν είναι μόνο το ενοίκιο που πρέπει να πληρωθεί, είναι το ακριβό ρεύμα, τα πάγια έξοδα του σπιτιού, η διατροφή, μια έξοδος. Υπάρχουν χιλιάδες νέοι που θέλουν να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι και δεν μπορούν, γιατί δεν φθάνουν τα χρήματα. Δυστυχώς, οι χαμηλές αμοιβές και τα ψηλά ενοίκια δεν αφήνουν τους νέους να ενηλικιωθούν, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην οικογενειακή κατοικία και δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτόνομη πορεία. Πρόσφατα, σε μια ανάλυση γινόταν αναφορά ότι η ακριβή στέγη έχει βρεθεί να είναι ένας από τους βασικούς αρνητικούς παράγοντες στη δημογραφική εξέλιξη μιας χώρας σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Αν ένα νεαρό ζευγάρι δεν βρίσκει να νοικιάσει ένα κατάλληλο σπίτι για να κάνει παιδιά, η απόφαση αναβάλλεται για μια καλύτερη στιγμή συνθηκών. 

Δυστυχώς, οι πολιτικοί στην Κύπρο αναλώνονται σε καθημερινές ανούσιες συζητήσεις, που ούτε καν αγγίζουν τα προβλήματα των νέων ανθρώπων. Όταν τα προβλήματα δεν τα αγγίζεις και δεν τα συζητάς, δεν μπορείς να δώσεις λύσεις. Πεδίον δόξης λαμπρό για τους υποψήφιους προέδρους της Δημοκρατίας Αβέρωφ Νεοφύτου, Νίκο Χριστοδουλίδη και Ανδρέα Μαυρογιάννη να καταθέσουν τις απόψεις τους και να ανοίξουν την συζήτηση με τους νέους. Για παράδειγμα, φθάνουν οι μέσες αμοιβές του ιδιωτικού τομέα για να ενηλικιωθούν πραγματικά οι νέοι ηλικίας των 25 ετών και άνω, και να έχουν τη δυνατότητα να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα; 

Η πολιτική ατζέντα πρέπει να ξεφύγει από το Κυπριακό και τα τετριμμένα θέματα ανούσια θέματα που μπορεί να ενδιαφέρουν μόνο τη γενιά των εξηντάρηδων και άνω. Δεν ακούσαμε από τους υποψήφιους προέδρους ποιες είναι οι προτάσεις τους για τους χαμηλούς μισθούς, που δεν επιτρέπουν την αυτονόμηση και την πραγματική ενηλικίωση των νέων. Δεν ακούσαμε ποιες είναι οι προτάσεις τους και οι πολιτικές που θα εφαρμόσουν για τη νέα γενιά, την αποκαλούμενη Generation Z. Hλικιακά είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν µεταξύ 1996 και 2015 και είναι σήμερα 26 ετών. Μεγάλωσαν σε έναν κόσμο με Internet και κινητή τηλεφωνία, είναι εξοικειωμένοι από πολύ νεαρή ηλικία με τα κοινωνικά δίκτυα και γενικά παίζουν στα δάχτυλα την τεχνολογία. Είναι όμως η γενιά που είδε να γίνονται ανακατατάξεις στην οικονομία, είτε την τοπική είτε την παγκόσμια, είδε τους γονείς της να χάνουν τη δουλειά τους ή να μειώνονται τα εισοδήματά τους. Βιώνουν στο πετσί τους την αύξηση του κόστους ζωής σε βασικά είδη και τη νέα πραγματικότητα. Και για αυτούς τους χιλιάδες νέους, που είναι και ψηφοφόροι, ούτε κουβέντα από τους υποψήφιους προέδρους. Προτιμούν τις ανάλατες, άγευστες συζητήσεις γύρω από το Κυπριακό, ένα θέμα στο οποίο έχουν κτίσει πολιτικές καριέρες αλλά αδυνατούν να ανοίξουν συζήτηση για τα προβλήματα της Generation Z και κατά προέκταση να προτείνουν λύσεις. Φθάνει πια, κουραστήκαμε και εμείς και οι νέοι.