Η οικονομία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο και τον αδιάσειστο πυλώνα που καταδεικνύει εάν τα πράγματα σ΄ ένα τόπο βαίνουν καλώς. Δικαιολογημένα ο κυπριακός λαός, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης, «βλέπει» θετικά τους διεθνείς ελεγκτικούς οίκους να δίνουν θετικό πρόσημο στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Κακά τα ψέματα, «χωρίς στέρεη οικονομία είναι ως να χτίζουμε σπιτάκια στην άμμο», έγραφε ο «Φιλελεύθερος», στις 19 περασμένου Φεβρουαρίου. 

Η οικονομία, από την εποχή του Αριστοτέλη, αποτελούσε την ασπίδα στην οποία προσέκρουαν τα επερχόμενα δεινά από ανυποψίαστα συμβάντα. Στην  περίπτωσή μας, ο πόλεμος στην Ουκρανία, που ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ χαρακτήρισε ως Δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται στην οικονομία, πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα τον κυπριακό λαό, γιατί η φράση ούτε τυχαία είναι, ούτε από τυχαίο άνθρωπο ειπώθηκε!

Ποιος ήταν ο Δαμοκλής; Ήταν ένας κόλακας που λιβάνιζε νυχτοήμερα τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο και γι΄ αυτό του προσέφερε την εξουσία για μια μέρα. Όταν όμως ο Δαμοκλής κάθισε στον βασιλικό θρόνο, διαπίστωσε ότι από πάνω του κρεμόταν ένα σπαθί, που συμβόλιζε τις ευθύνες και τους κινδύνους της εξουσίας. Καλά και άριστα, λοιπόν, τα εύσημα διεθνών ελεγκτικών οίκων για την αναβάθμιση της κυπριακής οικονομίας αλλά, παράλληλα, κυβέρνηση και Δημοκρατικός Συναγερμός οφείλουν να αναλάβουν και τις ευθύνες που απορρέουν από την εξουσία, καθότι τα παρακάτω ανομήματα, τους καθιστούν αναξιόπιστους. Εξηγούμαι:

Δαμόκλειος σπάθη και ανεργία. Δαμόκλειος σπάθη και ακρίβεια. Δαμόκλειος σπάθη και διαφθορά.  Δαμόκλειος σπάθη και ημετεροκρατία. Δαμόκλειος σπάθη και ευθυνοφοβία. Δαμόκλειος σπάθη και Κυπριακό.  Δαμόκλειος σπάθη και άριστοι των αρίστων, των δεσμεύομαι, της πατριδοκαπηλίας, των επιλεκτικών ιστορικών γεγονότων και ουκ έσται τέλος για την επικρεμάμενη Δαμόκλειο σπάθη.

Η απαξίωση και η απόλυτη εκμηδένιση όλων όσων έπραξαν ή σχεδιάζουν να πράξουν, κυβέρνηση και συγκυβέρνηση, δεν είναι σκοπός του παρόντος άρθρου, γεγονός που θα αντίκειτο και στην αλήθεια.  Οι καιροί όμως είναι δύσκολοι και γίνονται δυσκολότεροι, λόγω της έκνομης, βάρβαρης και βάναυσης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και της μακροβιότητας της διακυβέρνησης του τόπου από τη δεξιά. Τι περισσότερο θα κάνει δηλαδή εάν παραμείνει ακόμη μια πενταετία στη διακυβέρνηση;   

Ο τόπος χρειάζεται μια φρέσκα κυβέρνηση, με φρέσκους υπουργούς και φρέσκα συγκυβέρνηση, που να προέρχεται από την ανανεωτική σοσιαλιστική αριστερά. Μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι πειστική και αξιόπιστη στο διεθνές περιβάλλον, για όσα εξαγγέλλει, κάτι που δεν ισχύει για τους σημερινούς ηγέτες του τόπου. Δεν μπορούν δηλαδή να μιλούν και να πείθουν τους διεθνείς παίχτες ότι έπαψαν να είναι αιχμάλωτοι του ιδεαλισμού και της αντιομοσπονδιακής ρητορικής!

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου στο βιβλίο του «Κυπριακή δημοκρατία, 1959 – 1964, κράτος και παρακράτος», παραθέτει το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του Γεώργιου Παπανδρέου στην Ελληνική Βουλή το 1959, που αποδομεί το μεγαλοϊδεατισμό. «Οι αγώνες διεξάγονται εν ονόματι των ιδεωδών. Η ζωή πραγματοποιεί τα δυνατά γένεσθαι».

Κλείνω μ΄ ένα προσωπικό ερώτημα και καλώ κάθε πολίτη να προβληματιστεί. Η παντοκρατορία της Αμερικής με πιόνι της την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι προς όφελος της Κύπρου ή μήπως τα κρατικά σύνορα που καθορίστηκαν στη Γιάλτα μας βολεύουν περισσότερο;

* Πρώην διευθυντής σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης