Έξι μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, αξίζει να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μαύρο πλακώνει τη ζωή μας τα τελευταία δύο χρόνια. Πανδημία, φόβο, θανάτους, ταλαιπωρία, οικονομική δυσπραγία, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και υποθέσεις διαφθοράς, διασυρμό της πατρίδας μας και ένα σωρό άλλα, που προκαλούν μαύρα σύννεφα και κρύβουν τον ήλιο πάνω από το «χρυσοπράσινο φύλλο». Η στήλη επέλεξε σήμερα να αναδείξει κάποιες περιπτώσεις Ανθρώπων (με άλφα κεφαλαίο). Λειτουργούν σαν θεόσταλτοι άγγελοι και σκορπάνε ψήγματα αισιοδοξίας. Μας επιτρέπουν να κρατάμε ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι μπορεί να διαλυθούν και τα μαύρα σύννεφα.

 

Η πρώτη περίπτωση αφορά τον γνωστό καθηγητή Ογκολογίας και διευθυντή του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου (ΓΟΚ) στη Λεμεσό, δρα Νίκο Ζάμπογλου. Έναν σπουδαίο επιστήμονα, ο οποίος έχει τιμήσει την Κύπρο στο εξωτερικό με τα σπουδαία επιτεύγματά του. Δεν θα είχε κανένα νόημα να αναφερθούμε στις επιστημονικές επιτυχίες του, αφού η γραφίδα μας είναι πολύ φτωχή για να τις περιγράψει. Θα εστιάσουμε, όμως, στον άνθρωπο Νίκο Ζάμπογλου, το μεγαλείο του οποίου μας έχει συγκινήσει.

 

Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες την περίπτωση της μονογονιού και πολύτεκνης (πέντε παιδιά) καρκινοπαθούς δασκάλας από το Παραλίμνι. Την υπόθεση της έφερε στο φως προ διετίας η στήλη. Η Μαρία, ταλαιπωρημένη από αλλεπάλληλες χημειοθεραπείες και μεταστάσεις, είχε βρεθεί σε αδιέξοδο όταν τον Οκτώβριο του 2018 οι γιατροί σήκωσαν ψηλά τα χέρια, λέγοντάς της ότι δύσκολα θα έφτανε τα Χριστούγεννα. Είχε, όμως, πέντε παιδιά (τα τέσσερα ανήλικα) και ήθελε να κερδίσει χρόνο ζωής. Όσο μπορούσε. Ήταν τόσο σημαντικό.

 

Τότε, ο δρ Ζάμπογλου της πρότεινε υπαλλακτική θεραπεία στο ΓΟΚ. Το κράτος, όμως, αρνείτο να της καλύψει τα έξοδα επειδή… η θεραπεία ήταν εκτός πρωτοκόλλων. Με το σάλο που προκλήθηκε έσπευσαν οι πολιτικοί να βρουν λύση. Η Μαρία κέρδισε δύο ολόκληρα χρόνια ζωής! Τα παιδιά της την έζησαν δύο χρόνια περισσότερο. Η αγωνίστρια μάνα έφυγε πέρσι τον Δεκέμβρη και τα παιδιά έμειναν ορφανά.

 

Πριν μερικές εβδομάδες, κοντά στο ετήσιο μνημόσυνο της Μαρίας, κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο καθηγητής Ζάμπογλου. Ήθελε να τον φέρω σε επαφή με την οικογένεια για να κάνει ένα δώρο στα παιδιά. Τον έφερα σε επαφή με τον σύνδεσμο που είχα με την οικογένεια. Έναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, διευθυντή στο σχολείο της Μαρίας, ο οποίος είχε στηρίξει την άτυχη μάνα σαν αδελφός. Δυο μέρες μετά, ο κ. Κωνσταντίνου με ενημέρωσε ότι το δώρο του δρα Ζάμπογλου ήταν 10.000 ευρώ! Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Μαρίας, ο καθηγητής θυμήθηκε τα πέντε ορφανά της. Το πλέον σημαντικό, είχε ζητήσει να μην υπάρξει δημοσιότητα. Απολογούμαι κύριε καθηγητά, που αθέτησα το λόγο μου. Δεν το κάνω για να σας διαφημίσω διότι ποσώς το έχετε ανάγκη. Η συνείδηση μου, όμως, δεν μου επιτρέπει να στερήσω από την κοινωνία μια τέτοια φωτεινή ελπίδα!

 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ. Πριν από μερικές μέρες, δημοσιεύσαμε στον «Φ» την επιστολή ενός 19χρονου φοιτητή που καλούσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τον βοηθήσει για να μπορέσει να προχωρήσει τις σπουδές του λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η άνεργη μητέρα του. Το επόμενο πρωί κτύπησε το τηλέφωνο μου. Γνωστός ο αριθμός. Ανήκει στον Χρήστο Α. (συγχωρέστε με που δεν αποκαλύπτω την ταυτότητα αλλά ήταν όρος). Έναν άνθρωπο, που όποτε δημοσιεύσουμε κάποια ανθρώπινη ιστορία, εμφανίζεται αμέσως για να βοηθήσει (πάντοτε χωρίς δημοσιότητα). Μου ζήτησε το τηλέφωνο του φοιτητή διότι ήθελε να τον βοηθήσει. Τον έφερα σε επαφή. Την επόμενη ημέρα είχε κάνει έμβασμα 5.000 ευρώ στο λογαριασμό του. Μην φανταστείτε ότι ο Χρήστος είναι κανένας εκατομμυριούχος. Κάθε άλλο. Τα λόγια του λιτά αλλά υπέροχα. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δίνεις. Ό,τι μπορείς. Πέρασα κι εγώ πολύ δύσκολα. Ξέρω τι σημαίνει. Ποτέ δεν έκανα πολλά λεφτά αλλά μου είναι αρκετά».

 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΡΙΤΗ. Όταν ανακοινώθηκε το πρόσφατο μέτρο για αποκλεισμό των ανεμβολίαστων από τους χώρους εστίασης ακόμη και αν είναι απολύτως υγιείς, διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, ο γνωστός ηθοποιός Μαρίνος Χατζηβασιλείου, ο οποίος διατηρεί μεζεδοκαφενείο στην Αγία Βαρβάρα, προέβη σε μια σπουδαία κίνηση. Ανακοίνωσε ότι το κλείνει: «Επειδή ντρεπούμαστε να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους δεν θα ανοίξουμε το μεζεδοκαφενείο μας. Αρνούμαστε τζαι ας χάνουμε λεφτά και ας τρέχει το ενοίκιο και το ρεύμα. Έτσι όμως κάμνουμε πράξη τούτα που διδάσκουμε στα μωρά μας! Ότι το παν εν η αγάπη τζιαι όι τα λεφτά. Η πνευματική υγεία τζιαι όι το άγχος. Καμία διάκριση, κανένας ρατσισμός! Εν να δυσκολευτούμε αλλά έσιει ο Θεός. Αν εδικαιούντο μόνο ανεμβολίαστοι πάλε έτσι θα αποφασίζαμε».

 

Ανάλογη ενέργεια έγινε και από άλλους χώρους εστίασης. Pedron Caffe, San Redro Street Food, Το Σιεράδικο, Το Σπίτι του Ψαρά, Η καρδιά του μάγκα, Πικάντικο εστιατόριο, Studio Tapas Bar, Coffee Breeze, ΚαφεΛίο, Seven Café και σωρεία άλλων. Κανείς από αυτούς δεν είναι πλούσιος σε χρήματα. Είναι, όμως, πλούσιοι σε αισθήματα. Αρνούνται το ρατσιστικό διαχωρισμό των ανθρώπων, τον οποίο με εγκληματικό τρόπο επέβαλαν οι κυβερνώντες.

 

ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΚΡΑΤΟΣ. Όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις αφορούν απλά μέλη της κοινωνίας μας. Που έρχονται να υποκαταστήσουν το ανύπαρκτο κράτος. Διαβάστε, όμως, και πώς το απάνθρωπο κράτος συμπεριφέρεται σε δυσπραγούντες πολίτες του. Άντρας χωρίς οικογένεια, πρόσφυγας σε συνοικισμό, λήπτης ΕΕΕ ζήτησε βοήθεια από επαρχιακή διοίκηση για να κάνει το 43 χρόνων προσφυγικό σπίτι του βιώσιμο, αφού κατέρρεαν οι σοβάδες απ’ ολους τους τοίχους. Η επαρχιακή διοίκηση έστειλε, μετά από 11 μήνες, επιθεωρητή να φωτογραφίσει τις φθορές και τελικά ενέκρινε ένα πενιχρό κονδύλι.

 

Όμως, ο άνθρωπος θα πάρει τα λεφτά μόνο αφού γίνουν οι εργασίες, προσκομιστούν οι αποδείξεις και επιθεωρηθεί το έργο. Μα για να πληρώσει πρέπει να τα έχει τα λεφτά στο χέρι πριν ξεκινήσει. Ούτε διαθέτει τα χρήματα ο άνθρωπος ούτε και μπορεί να δανειστεί εννοείται. Πήρε 100 φορές τηλέφωνο, εξήγησε το πρόβλημα και η απάντηση η ίδια: “Αυτή είναι η διαδικασία…”. Λεφτά υπάρχουν μόνο για πολιτικούς με αχρείαστη φρουρά και πανάκριβες λιμουζίνες. Tι έγινε τελικά; Έκαναν έρανο στη γειτονιά και μάζεψαν το ποσό. Δανεικά. Με λίγα λόγια, νίκησε πάλι η κοινωνική αλληλεγγύη και ηττήθηκε το ανάλγητο κράτος.

Καλά Χριστούγεννα με αγάπη!