«Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τον χαρακτήρα τους». Απόσπασμα από το ιστορικό «I have a dream» του τεράστιου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Τα παιδιά να κρίνονται από το χαρακτήρα τους. Ο οποίος, βεβαίως, διαμορφώνεται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και, κυρίως, από τους ανθρώπους οι οποίοι τα καθοδηγούν. Όπως για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί. Στα χέρια των οποίων πλάθονται οι παιδικές ψυχούλες. Καλλιεργούνται συναισθήματα. Κτίζονται αξίες.
Όπως ορθά είχε πει ο γάλλος γνωμικογράφος, Ζοζέφ Ζουμπέρ, «τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο πρότυπα παρά κριτικές». Και όπως εύστοχα είχε επισημάνει ο γερμανοαμερικανός ψυχολόγος, Μπρούνο Μπετελχάιμ, «το ερώτημα για το παιδί δεν είναι «θέλω να είμαι καλός;» αλλά «σε ποιον θέλω να μοιάσω;». Θεωρώ ότι στην δύσκολη περίοδο την οποία η ανθρωπότητα περνά, αξίζει να προβάλλονται οι περιπτώσεις ανθρώπων και οι δράσεις εκείνες οι οποίες διαχέουν φως. Διότι μόνο έτσι γεννιέται ελπίδα. Μόνο έτσι δημιουργείται αισιοδοξία. Απαραίτητες και οι δύο για να δώσουν δύναμη και αντοχή σε όλους.
Ένα τέτοιο πρότυπο εκπαιδευτικού (αναμφίβολα υπάρχουν και πολλοί άλλοι εξίσου αξιόλογοι εκπαιδευτικοί) λοιπόν, ήρθε αυτές τις μέρες στην αντίληψή μου. Τη δασκάλα Γεωργία Σολωμού δεν την γνωρίζω. Παρακολουθώντας, όμως, δυο πρόσφατες δράσεις της είναι λες και την ξέρω. Λες και τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, ο οποίος αναδεικνύεται μέσα από το έργο της στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια, το βίωνα από χρόνια.
Τη πρώτη δράση της την δημοσιεύσαμε στον «Φ» στις 5 Απριλίου. Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου πανδημίας, η δασκάλα μαζί με τους μαθητές της στο ΚΣΤ Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού αποφάσισαν να δείξουν εμπράκτως την ευγνωμοσύνη τους στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου Λεμεσού, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου με τον κορωνοϊό. Έφτιαξαν μόνοι τους διάφορα δώρα και τα χάρισαν στο προσωπικό του νοσοκομείου. Τα παιδιά είπαν χαρακτηριστικά στους γιατρούς και νοσηλευτές: «Είστε οι ήρωες και οι ηρωίδες μας. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό που αντιμετωπίζετε, κάθε φορά που νιώθετε ότι δεν αντέχετε, θα θέλαμε να βλέπετε τα έργα μας και να γεμίζετε αισιοδοξία με τη σκέψη ότι «κι αυτό θα περάσει». Σας ευχαριστούμε».
Μάθημα αγάπης. Μάθημα ευγνωμοσύνης. Μάθημα ανθρωπισμού. Οι μαθητές της κ. Σολωμού κάλυψαν δια μιας, πολλά και σπουδαιότερα κεφάλαια από κάθε μάθημα μαθηματικών και οποιοδήποτε άλλο μάθημα. Όσο σπουδαίο και πολύτιμο και αν είναι το κάθε μάθημα το οποίο ακονίζει τον εγκέφαλο, ουδόλως, δύναται να προσεγγίσει την γιγαντιαία αξία ενός σπουδαίου μαθήματος ψυχής!
Η δράση αυτή με συγκίνησε. Ήταν αρκετή για να θέσω υψηλά στη συνείδησή μου την εν λόγω εκπαιδευτικό. Μέχρι χθες. Που μια ακόμη δράση της, ακόμη σπουδαιότερη, στο ίδιο σχολείο, με υποχρέωσε όχι μόνο να εκτοξεύσω στα ύψη την εκτίμησή μου γι’ αυτήν, αλλά και να μην αισθάνομαι άνετα με τη συνείδησή μου αν δεν αφιέρωνα τη σημερινή στήλη στην εξέχουσα αυτή παιδαγωγό.
Οι μαθητές, λοιπόν του ΚΣΤ Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού, ζωγράφισαν σε 365 φανέλες, αποτυπώνοντας με φράσεις και σχέδια τι σημαίνει γι’ αυτούς ευτυχία. Χθες, άπλωσαν σε σχοινιά στο σχολείο τους την «μπουγάδα ευτυχίας» όπως την ονόμασαν, με στόχο να στείλουν ένα τρανταχτό μήνυμα αγάπης, ελπίδας, αισιοδοξίας και θετικότητας σε όλα τα παιδιά τα οποία αντί να βρίσκονται στο σχολείο, βρίσκονται σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου και παλεύουν να νικήσουν τον καρκίνο. Το προηγούμενο διάστημα, οι μαθητές του σχολείου υπό την επίβλεψη της δασκάλας που εμπνεύστηκε την εν λόγω δράση, έκαναν πολλές εθελοντικές εργασίες (καθάρισαν αυλές, μάζεψαν σκουπίδια, έφτιαξαν γλυκά και κεριά τα οποία πούλησαν, καθάρισαν διάφορους χώρους κ.α.) συγκεντρώνοντας ποσό 4.000 ευρώ. Τα χρήματα τα πρόσφεραν χθες στο σύνδεσμο για παιδιά με καρκίνο «Ένα όνειρο, μια ευχή», για να πραγματοποιήσει κάποιες από τις ευχές των παιδιών με καρκίνο.
Δικαίως, η διευθύντρια του σχολείου, κ. Ν. Μικελλίδου δήλωσε: «Μέσα σε όλο αυτό το μαύρο, που βρίσκεται γύρω μας, τα παιδιά κατάφεραν να μας δείξουν πως υπάρχει φως και ελπίδα». Όσο για την ίδια τη σπουδαία δασκάλα, Γεωργία Σολωμού, ταπεινά περιορίστηκε να επισημάνει: «Έχοντας ενσυναίθηση και φορώντας εμείς οι ίδιοι την ευτυχία μας, θέλουμε να νιώσουν ευτυχία και τα παιδιά τα οποία αυτό το διάστημα περνάνε δύσκολα». Αξίζει να σημειωθεί ότι τη σκυτάλη της υπέροχης δράσης θα πάρουν κι άλλα σχολεία και άλλοι μαθητές.
«Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος», είχε γράψει η αγγλίδα μυθιστοριογράφος Τζορτζ Έλιοτ (ψευδώνυμο της Μαίρη Αν Έβανς). Αρκεί να έχουν τα κατάλληλα πρότυπα, που τα ωθούν να το δείχνουν. Η δασκάλα Γεωργία Σολωμού αποδεικνύει με το έργο της ότι αυτό κάνει στην πράξη. Οι ψυχές των μαθητών της δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαχέονται ήδη από απέραντο φως. Το οποίο θα φωτίζει το δρόμο τους στην υπόλοιπη ζωή τους. Ευτύχησαν να μην έχουν, απλώς, μια καλή εκπαιδευτικό. Αλλά μια δασκάλα που λειτουργεί σαν άγγελος, καθοδηγούμενη από τους στίχους του Σιδηρόπουλου: «Στην καταιγίδα υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Σώζοντας τις ψυχές των παιδιών τα γλυτώνουμε και τότε υπάρχει ελπίδα…
