«Το δίλημμα αυτών των εκλογών είναι αν θα έχουμε μια λειτουργική Βουλή για να υποστηρίξει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος ή αν θα επέλθει ένα καθεστώς βαβυλωνίας εντός του κοινοβουλίου, που θα μας οδηγήσει σε αστάθεια και πολιτικά αδιέξοδα». Τάδε έφη ο Ευθύμιος Δίπλαρος σε προχθεσινή συνέντευξή του στον «Φ». Όσοι θεωρούσαμε ότι το νόημα αυτών των εκλογών είναι η επιδίωξη αλλαγής με στόχο να δημιουργηθεί μια πιο καθαρή Βουλή, με λιγότερη διαπλοκή, λιγότερα κομματικά παιγνίδια σε βάρος του λαού και περισσότερες έντιμες φωνές, καλούμαστε να αναθεωρήσουμε μετά από το «βαθυστόχαστο» προσδιορισμό του Δίπλαρου.
Διότι αυτά δεν τα λέει όποιος κι όποιος πολιτικός αλλά ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος! Ο οποίος, μάλιστα, στη μέχρι σήμερα πολιτική του σταδιοδρομία έχει αποδείξει ότι γνωρίζει πολύ καλά την έννοια της… βαβυλωνίας (ασυνεννοησία, σύγχυση σύμφωνα με το λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη). Πότε με τις αναλύσεις του περί αγρινών και αιμομιξιών. Πότε με τη Διπλάρειο φιλοσοφία με την οποία μας «απέδειξε» ότι καλά έκανε ο Πρόεδρος και έδωσε χάρη σε παιδεραστή για να διορθώσουν το θέμα. Πότε με την ανακάλυψη «προφορικού εγγράφου». Και πότε με την αλήστου μνήμης επική τοποθέτηση για τον Συνεργατισμό: «Ένα νεκρό πτώμα! Θα χρησιμοποιήσω ένα ιατρικό παράδειγμα που είπαν κάποιοι. Είχαμε ένα πτώμα. Ή θα το κρατούσαμε στον αναπνευστήρα (σ.σ. το πτώμα!) και θα μας πέθαινε (σ.σ. το πτώμα!) ή με τα ζωτικά του όργανα (σ.σ. του πτώματος!) θα σώζαμε κάποιους άλλους».
Ας δούμε, όμως, την ουσία της τοποθέτησης του Δίπλαρου. Εννοεί ότι πρέπει να αποφευχθεί η είσοδος πολλών κομμάτων και ιδίως νέων στη Βουλή, για να μην υπάρχουν πολλές διαφορετικές τοποθετήσεις. Επί του πρακτέου, η θεώρηση Δίπλαρου να παραμείνουμε με τα παραδοσιακά κόμματα, κάθε άλλο παρά έχει αποδείξει ότι αποτρέπει τη βαβυλωνία. Αντιθέτως, η διαχρονική εικόνα ήταν ιλαροτραγική.
Η Κύπρος, δυστυχώς, έχει βρεθεί επί ερειπίων. Αιτία η τραγική πολιτική που ακολούθησαν νυν και πρώην κυβερνήσεις. Ευθύνες βαρύτατες φέρει και η εκάστοτε Βουλή, για τον τραγικά ελλιπή έλεγχο και ένα σωρό αποφάσεις που είχαν τεράστιο κόστος. Παράλληλα, η κατακόρυφη αύξηση της διαφθοράς, η αποκάλυψη κραυγαλέων σκανδάλων και η αποπνικτική μπόχα που αναδύεται από τους πολιτικούς υπονόμους, μας οδήγησε στον πάτο (αν τον έχουμε βρει).
Το αποτέλεσμα γνωστό, εξόφθαλμο και αδιαμφισβήτητο. Απέραντη οργή και αγανάκτηση στην πλειονότητα της κοινωνίας. Με τους πολίτες να αισθάνονται και θυμό αλλά και ντροπή! Να αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο από τα θλιβερά αδιέξοδα στα οποία τους εγκλώβισαν οι πολιτικοί νάνοι. Να ψάχνουν αχτίδα φωτός που να τους προσφέρει ελπίδα και ψήγματα αισιοδοξίας. Μάταια.
Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, λοιπόν, οι ψηφοφόροι έχουν δύο επιλογές. Η μια είναι αυτή του Δίπλαρου. Δηλαδή, να αφήσει το παιγνίδι στα χέρια των παραδοσιακών παικτών. Τι μπορεί, όμως, να ελπίζουν ότι θα αλλάξει; Τα προηγούμενα χρόνια, το 50% των ψηφοφόρων τους έστρεψε απαξιωτικά τη ράχη και οδηγήθηκε στην καταστροφική αποχή. Ουδείς συγκινήθηκε. Βλέπετε, πάντοτε τους αρκεί το υπόλοιπο 50% για να εξασφαλίζουν τις έδρες τους και να συνεχίζουν την ίδια πολιτική κατρακύλα.
Η δεύτερη επιλογή, είναι αυτή που τρομάζει τον Δίπλαρο, τον Αβέρωφ και ένα σωρό άλλους στην ηγεσία των μεγάλων κομμάτων. Ουσιαστικά, είναι εκείνη η επιλογή η οποία θα ανατρέψει τις διαχρονικές ισορροπίες στη Βουλή. Εκείνη της στροφής πολλών αγανακτισμένων ψηφοφόρων από την αποχή στην ενίσχυση μικρών κομμάτων και νέων σχηματισμών.
Η προχθεσινή τοποθέτηση του Δίπλαρου δεν ήταν διόλου τυχαία. Προέρχεται από την προσεχτική ανάλυση όλων των μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεων και στο επόμενο διάστημα θα εξελιχθεί σε επικοινωνιακή προπαγάνδα. Το μήνυμά τους κρυστάλλινο. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων οι οποίοι είχαν περάσει τα προηγούμενα χρόνια στην αποχή ή αγανακτισμένοι με τις αναξιόπιστες ηγεσίες των κομμάτων τους, στρέφονται πλέον στα μικρά κόμματα (π.χ. Οικολόγοι) και σε νέους ανεξάρτητους σχηματισμούς. Κλασικό παράδειγμα η ανεξάρτητη κίνηση της Θεολόγου (έχει εντάξει αξιόλογους νέους επιστήμονες και άτομα με σημαντική κοινωνική προσφορά) την οποία δημοσκοπήσεις εμφανίζουν με ποσοστά έως και 6-7%.
Αυτή την αλλαγή είναι που τρέμει ο κάθε Δίπλαρος. Διότι ενίσχυση των μικρών κομμάτων και είσοδος στη Βουλή νέων σχηματισμών, συνεπάγεται αφαίρεση εδρών από τα μεγάλα κόμματα. Ιδίως για το κυβερνών κόμμα, αν επέλθει απώλεια 2-3 εδρών, σημαίνει ότι στα εναπομείναντα δύο χρόνια διακυβέρνησης θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Εύλογα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μια ευρεία πολυφωνία στη Βουλή θα δυσκολέψει τη λήψη αποφάσεων. Όμως, ταυτόχρονα, θα διευρύνει το διάλογο. Δεν θα εξαρτάται από ένα μεγάλο κόμμα κι ένα μεσαίο για παράδειγμα. Εύλογα κάποιος θα ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει αν οι νεοεισερχόμενοι θα αποδεικτούν καλύτεροι. Όμως, θα υπάρχει κάποια ελπίδα. Διότι μέχρι σήμερα αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Κυρίως, όμως, θα επιτευχθεί κάτι ακόμη σπουδαιότερο. Μέχρι σήμερα τα παραδοσιακά κόμματα δεν άλλαξαν, δεν προσπάθησαν να βελτιωθούν διότι δεν υποχρεώθηκαν να το πράξουν. Δεν πόνεσαν για να αναγκαστούν να αλλάξουν. Μια τέτοια αλλαγή ισορροπιών στη Βουλή θα ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα στο χώρο της κομματικής πολιτικής. Θα υπάρχει ελπίδα να υποχρεώσει τα μεγάλα κόμματα να αλλάξουν συμπεριφορά και νοοτροπία.
Το πολιτικό παιγνίδι θα αλλάξει μόνο αν αλλάξουν οι παίκτες, Ευθύμιε Δίπλαρε. Διότι οι διαχρονικοί παίκτες αποδείχτηκε πως ούτε μπορούν ούτε θέλουν να το αλλάξουν. Αυτός ο τόπος δεν έχει περιθώριο για συνέχιση της πορείας προς τα τάρταρα!
