ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ενθουσιασμένο ξεσπά σε επευφημίες, κουνώντας τα κλαδιά της εγκωμιαστικής υποδοχής! Ως αρμόζουν στον Ερχόμενο, τον… πολυ-αναμενόμενο για τόσους αιώνες:
— Ωσαννά! Ωσαννά! (Η ρυθμική επανάληψη αυξάνει τον ενθουσιασμό και τα παραληρήματα των βαϊφόρων!)
Μόνον ο Ναζωραίος γνωρίζει ότι αυτό το ίδιο πλήθος, μεταλλαγμένο –σύντομα– σε όχλο, θα κραυγάζει –απροβλημάτιστα και υποβολιμαία– παρασυρμένο από τους καραδοκούντες –και– φενακιζόμενους επιτήδειους, το:
— Σταύρωσον! Σταύρωσον! (Ρυθμικό, όπως το «Ωσαννά», πλην αφοριστικό, όπως τον αφανισμό που επιδιώκει!)
Προς –διαχρονική— υπόδειξη: Ο λαϊκισμός, συμμαχώντας με προβοκάτορες και μισαλλόδοξους Γραμματείς και Φαρισαίους, εύκολα μεταποιεί και αναστρέφει τη λαϊκή βούληση.
Ως –έξω από το πλήθος και μέσα στο πλήθος– ο Ναζωραίος, μόνος γνώστης της αποστολής, δεν παρασύρεται από τις φωνές που υποβάλλουν ηγετικό ρόλο, για να έχουν την ικανοποίηση της… πτώσης που θ’ ακολουθήσει.
Και –ξανά– μόνον ο Ναζωραίος ξέρει πώς οι κρίνοντες εξ ιδίων τα αλλότρια καίγονται από την περιέργεια, άμα δεν μπορούν να «αναγνώσουν» συμπεριφορές που ξεφεύγουν από τις –περιορισμένες– γνώσεις τους:
— Πού στοχεύει αυτός ο περιφρονητής των πολιτειακών, κοινωνικο-οικονομικών και θρησκευτικών ηγεσιών;
Τους ενοχλεί ιδιαίτερα το βλέμμα του. Βλέπει στα μάτια τους ανθρώπους, και συχνά στρέφεται στον Ουρανό ως –μονολογώντας– να λογοδοτεί.
Τα «Βάγια» στα μέτρα των Ουρανών και τα «βάγια» στα μέτρα των ανθρώπων. «Και τί τ’ ανάμεσό τους;» Ν’ αφήνει αναπάντητο το ερώτημά του ο Ποιητής, και να πασκίζουν οι μυημένοι ν’ απαλλαγούν από τα γήινα βαρίδια, άλλοι ακουμπώντας στην ασφάλεια της γνώσης της επιστήμης τους, άλλοι στην προσήλωση της θρησκευτικής τους πίστης, άλλοι στην «ασφάλεια» της δύναμης των υλικών αγαθών τους.
Και όλοι, στις δύσκολες ώρες τους, να ψάχνουν μιαν –κάποια– εξήγηση με το βλέμμα τους διερευνητικά στραμμένο στην απεραντοσύνη του Ουρανού. Διαισθητικά συνειδητοποιούν πως στα ανεξήγητα γήινα, μόνον τα επουράνια μπορούν ν’ ανταποκριθούν.