Λίγο προτού παραδώσει τη σκυτάλη στον διάδοχό της, η Τερέζα Μέι προχώρησε σε μια περιβαλλοντική εξαγγελία. Όπως ανακοίνωσε, η Βρετανία θέλει να μηδενίσει την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου έως το 2050. Πριν βιαστούμε να χειροκροτήσουμε το Λονδίνο, να πούμε αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί εν μέρει μέσω του διεθνούς συστήματος πιστώσεων άνθρακα. Πράγμα που σημαίνει ότι η Βρετανία θα μπορεί να πληρώνει άλλες χώρες να κάνουν περικοπές αντί η ίδια. 
Με λίγα λόγια η Βρετανία ενδιαφέρεται μεν για το καλό του πλανήτη, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα διατεθειμένη για να κάνει τις απαραίτητες θυσίες για να σωθεί. Και αφού έχει την ευχέρεια, προτιμά να πληρώσει άλλους να κάνουν τη δουλειά για αυτήν. 
Αυτού του είδους όμως η τακτική δεν πρόκειται αποδειχτεί αποτελεσματική. Επιβάλλεται όπως όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση των πλαστικών και η εξαφάνιση των δασών δεν αφορά μια χώρα ή μια περιοχή αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. Σύνορα, θαλάσσιες ζώνες και εναέριοι χώροι υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα η ρύπανση, η μόλυνση και η άνοδος της θερμοκρασίας «ταξιδεύουν» ανενόχλητες χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ποια χώρα λαμβάνει μέτρα και ποια όχι.
Λαμβάνοντας υπόψη πως οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής άρχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονες, το θέμα θα έπρεπε να βρίσκεται ψηλά στη δημόσια ατζέντα. Και ναι μεν σε κάποιες χώρες υπάρχουν κινητοποιήσεις και τα πράσινα κόμματα αυξάνουν την εκλογική τους δύναμη, οι περισσότερες όμως κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Η νοοτροπία που επικρατεί είναι πως αφού τα πράγματα δεν έχουν φτάσει στο χειρότερο τους σημείο, ας αναπαυτούμε και ας αφήσουμε την επόμενη γενιά να βγάλει το φίδι από την τρύπα. 
Εννοείται πως αυτή η εμπιστοσύνη πως το μέλλον θα φέρει τις λύσεις που εμείς πρέπει να πάρουμε, πως είναι καταστροφική. Δεν χρειάζεται να είναι μάντης για να προβλέψει κάποιος πως χωρίς τη λήψη άμεσων μέτρων τώρα, όσο επώδυνα και να είναι, πως ο πλανήτης θα καταστεί μη βιώσιμος, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Καθώς βαδίζουμε για την καταστροφή, ας αντιληφθούμε πως πλησιάζουμε το σημείο μηδέν και πως σύντομα ίσως να είναι αργά.