ΒΙΑΖΕΤΑΙ –κυριολεκτικά– η γραφίδα στο ετήσιο της χρονομέτρημα, καθώς η φετινή 20ή Ιουλίου συμπίπτει με Σάββατο, όπως εκείνο του 1974.
Και:
Γράφοντας και αντιγράφοντας, άμα σού έλαχε να βρεθείς στο Πέντε Μίλι το φρικτό εκείνο πρωινό, δεν μπορείς να… ξεφύγεις. Προσπερνούν την ημερομηνία τα κομματικά μαγειρεία της σκοπιμότητας και οι απόμακροι…
Αλλά:
Για τους ανέστιους του βίαιου εκτοπισμού «στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος».
Λοιπόν, τους Ιούλιους –μετά το ’74– τους περάσαμε –καθολικά διαμαρτυρόμενοι– στην Πλατεία. Ζαλισμένοι από το μεγάλο χαστούκι, γεμάτοι θυμό, οργή και απογοήτευση, με τις φωτογραφίες των απόντων, με τα κομματικά πανό να αλληλοσπρώχνονται, με πίστη για το αύριο…
Το:
—Λευτεριά – Επιστροφή!
εναλλασσόταν με το:
—Όχι διχοτόμηση, όχι ομοσπονδία!
και:
—Ουδέποτε θα απεμπολήσωμεν!
Όμως, πριν κλείσουν δυο βδομάδες από τον Ιούλιο του ’77 και την ιστορική ομιλία του Μακαρίου, που τη… διέγραφαν –ως άκρως ενοχλητική– οι… Διζωνικολογούντες ψευδολόγοι, χάσαμε τον Ηγέτη μας. Αυτή τη φορά δεν ήταν απαγωγή και εξορία από τους αποικιοκράτες, δολοφονικές απόπειρες σκοτεινών συμμαχιών, ψευδολογίες των ερτζιανών. Αυτή τη φορά δεν άντεξε η ραγισμένη καρδιά, και οριστικό το ορφάνεμα.
Ορκιστήκαμε:
—Χίλιοι Μακάριοι θα συνεχίσουμε τον δρόμο σου!…
Και –έκτοτε– χίλιοι… ψευδο-Μακάριοι βρίζουν, χυδαιολογούν, διαστρέφουν, καπηλεύονται και επιφορτώνουν στον –παντελώς ανυπεράσπιστο– Εκλιπόντα τα δικά τους ανομήματα και φαντασιώσεις αυτοδικαιολογιών.
Στους Ιούλιους που ακολούθησαν, μικροί άνθρωποι στόχευσαν μεγάλες καρέκλες, ένοχοι και συνένοχοι βγήκαν από το καβούκι τους, παριστάνοντας τους… τιμητές, προσωπικά κόμπλεξ αναμείχτηκαν στα πολιτικο-κομματικά δρώμενα, και…