Είναι ντροπή ακόμη και το ότι 45 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή συζητάμε τέτοιου είδους θέματα. Άντρες που πολέμησαν το 1974, τραυματίστηκαν σοβαρά αλλά επέζησαν, αναγκάζονται να διεκδικούν το δικαίωμά τους για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που χρειάζονται λόγω των τραυμάτων που υπέστησαν. Αναγκάζονται να κτυπούν πόρτες, να προσφεύγουν σε πολιτικούς για να μεσολαβήσουν ώστε να μπορέσουν να κάνουν εγχείρηση. Αναγκάζονται να πολεμούν σε ένα μέτωπο τόσο άδοξο και τόσο άθλιο που δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο για να πουν «χαλάλι για την πατρίδα».
Αν πέθαιναν θα τους ονομάζαμε ήρωες. Θα πλέκαμε θούριους για τα κατορθώματά τους, θα περιγράφαμε τις πράξεις τους λες κι είμαστε εκεί αυτόπτες μάρτυρες, θα μιλούσαμε για ηρωικές θυσίες, θα χύναμε κροκοδείλια δάκρυα και θα στήναμε ανδριάντες στην πλατεία του χωριού τους γύρω από τους οποίους θα έβρισκαν κάθε χρόνο βήμα οι διάφοροι παράγοντες για να εκδηλώσουν τα πατριωτικά τους αισθήματα κλέβοντας από την θυσία τους και εξαργυρώνοντας την παρουσία τους με ό,τι το κοινό προαιρείται.
Δυστυχώς για την Πολιτεία επέζησαν. Προδόθηκαν μία φορά όταν τους έστειλαν γυμνούς στα αγκάθια και τους εγκατέλειψαν στο στόμα του εχθρού χωρίς κανένα σχέδιο. Δεν παραπονέθηκαν ωστόσο. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που δεν υπήρχαν ίσως περιθώρια για να δράσει κάποιος αλλιώς. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Έπειτα όμως; Τι είναι αυτό που διαχωρίζει αυτόν που πολέμησε και είχε την ατυχία να πεθάνει και αυτόν που πολέμησε αλλά είχε την τύχη να ζήσει; Πώς ο ένας χαρακτηρίζεται ήρωας κι ο άλλος αφήνεται να ζήσει όπως μπορέσει αντιμετωπίζοντας τους εφιάλτες της πραγματικότητας; Οι οποίοι εφιάλτες καμιά φορά είναι πολύ χειρότεροι από αυτούς που είχε να αντιμετωπίσει στο μέτωπο του πολέμου.
Δυστυχώς για την Πολιτεία επέζησαν. Προδόθηκαν μία φορά όταν τους έστειλαν γυμνούς στα αγκάθια και τους εγκατέλειψαν στο στόμα του εχθρού χωρίς κανένα σχέδιο. Δεν παραπονέθηκαν ωστόσο. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που δεν υπήρχαν ίσως περιθώρια για να δράσει κάποιος αλλιώς. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Έπειτα όμως; Τι είναι αυτό που διαχωρίζει αυτόν που πολέμησε και είχε την ατυχία να πεθάνει και αυτόν που πολέμησε αλλά είχε την τύχη να ζήσει; Πώς ο ένας χαρακτηρίζεται ήρωας κι ο άλλος αφήνεται να ζήσει όπως μπορέσει αντιμετωπίζοντας τους εφιάλτες της πραγματικότητας; Οι οποίοι εφιάλτες καμιά φορά είναι πολύ χειρότεροι από αυτούς που είχε να αντιμετωπίσει στο μέτωπο του πολέμου.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά κι ενώ ακόμα θάβουμε τους νεκρούς του 1974, εκφωνώντας πύρινους λόγους υποσχόμενοι πως δεν θα ξεχάσουμε τη θυσία τους, έχουμε την ίδια στιγμή ξεχάσει πως σε έναν πόλεμο υπάρχουν και τραυματίες. Των οποίων η θυσία είναι εξίσου σημαντική. Τα τραύματα κάποιων μάλιστα μαρτυρούν πως το πέρασμά τους στην κατηγορία των ηρώων παίχτηκε στα ζάρια της τύχης. Μπορεί να μην έχασαν τη ζωή τους, αλλά έχασαν τόσα πολλά που όλα στη ζωή τους ανατράπηκαν. Ήταν νέοι κι είναι σήμερα σε μια ηλικία που τα τραύματα και οι απώλειες τους κάνουν τη ζωή τους ακόμα πιο δύσκολη. Είναι ντροπή για μια κοινωνία να κάνει τους ανθρώπους αυτούς να νιώθουν επαίτες για μια εγχείρηση. Τους οποίους θα ονομάζαμε ήρωες αν πέθαιναν.
