«Οι καρέκλες» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη στο Θέατρο Δέντρο.
Ως συνέχεια στον αριστουργηματικό «Άμλετ» του Πάρι Ερωτοκρίτου και στον λαμπρά σκοτεινό «Πελεκάνο» της Λέας Μαλένη ήρθαν οι συγκλονιστικές «Καρέκλες» του Γιώργου Μουαΐμη.
Το θέατρο του παραλόγου αποτελεί ένα δύσκολο είδος και γι’ αυτό η σκηνική πραγμάτευση του απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Ο Μουαΐμης εκμεταλλευόμενος το ευρηματικό και ιδιαίτερα λειτουργικό σκηνικό του Στέλιου Στυλιανού στήνει μια εφιαλτική δυστοπία. Σ’ ένα κατάλευκο φόντο, όπου οι φωτισμοί επισημαίνουν και υπογραμμίζουν, οι μορφές των ηθοποιών με τα επιτηδευμένα γκροτέσκ κοστούμια και την κραυγαλέα εμφάνιση μοιάζουν σύμβολα μιας απόλυτης μοναξιάς. Το σκηνικό είναι ουσιαστικά μια βουβή κραυγή ενάντια στην μοίρα του συμβιβασμένου ανθρώπου που προσπαθεί να εκπέμψει το τελευταίο ηχηρό του μήνυμα.
Η σκηνοθεσία αναδεικνύει την ευαισθησία όσο και την εκκεντρικότητα του έργου, αλλά γενικότερα και του πνεύματος του συγγραφέα. Τα μηνύματα μεταφέρονται ξεκάθαρα, χωρίς επιτήδευση ή σκηνοθετική επιβολή. Ακόμη και η πατενταρισμένη εξωστρέφεια στο παίξιμο των δύο ηθοποιών λειτουργεί ως ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα, αφού δίνει όλο το ανάγλυφο που χρειάζονται οι δυο μορφές για να μετουσιωθούν από πρόσωπα σε ιδέες.
Οι ήχοι δένουν αξεδιάλυτα με την εικόνα για να συνδιαμορφώσουν ένα αλλόκοτο και παράξενο αισθητικό αποτέλεσμα που καθιστά την παράσταση ένα πραγματικό θεατρικό διαμάντι.
*Μέλος του Πανελληνίου Επιστημονικού Συνδέσμου Θεατρολόγων
