Όταν μαυρίζει ο ουρανός το καλοκαίρι, μαζί του μαυρίζει και η ψυχή μας. Κάθε θέρος που στην Κύπρο το θερμόμετρο αγγίζει κόκκινο, ζούμε υπό τον φόβο και την έγνοια του ερχομού των πυρκαγιών. Είναι η πιο επικίνδυνη εποχή για την ανάφλεξη των πυρκαγιών και οι αρμόδιοι μας το θυμίζουν συνεχώς –και καλά κάνουν. Αυτό όμως, που είναι πραγματικά επικίνδυνο για να ξεσπάσει η πύρινη λαίλαπα, είναι το ανθρώπινο χέρι. Ο ίδιος ο άνθρωπος, είτε από αμέλεια είτε εσκεμμένα, θέτει σε κίνδυνο τους πνεύμονες του νησιού μας. Τα δάση μας.

Δεν είναι δύσκολο να ξεσπάσει μια πυρκαγιά και να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Το ρίξιμο ενός τσιγάρου, η καύση ξερών χόρτων, το άναμμα φωτιάς στην ύπαιθρο και άλλες επιπολαιότητες μπορούν πιο εύκολα από όσο νομίζουμε να φέρουν την καταστροφή.

Υπενθυμίζω… Ήταν Σάββατο 3 Ιουλίου 2021, όταν ξέσπασε η φονική πυρκαγιά από το χωράφι 67χρονου στο χωριό Αρακαπάς και είχε ως αποτέλεσμα να βρουν φρικτό θάνατο τέσσερις άνθρωποι. Η φωτιά επεκτάθηκε σε άλλες 8 κοινότητες και εκτός από την απώλεια ανθρώπινων ζωών είχε ως αποτέλεσμα, να καούν 55 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ανάμεσά τους κατοικίες, επιχειρήσεις, υποστατικά, ζώα, φάρμες.

Για τη φονική πυρκαγιά κατηγορείται 67χρονος, ο οποίος τον περασμένο Σεπτέμβριο παρουσιάστηκε ενώπιον του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λεμεσού. Ωστόσο ο κατηγορούμενος απάντησε μη παραδοχή και στις δύο κατηγορίες. 

Η υπόθεση δεν έχει μέχρι στιγμής κάποια εξέλιξη, ενώ ένα χρόνο μετά βρίσκεται ακόμα στα αρχικά στάδια. Οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν δικαίωση για την τεράστια καταστροφή που επέφερε η φονική πυρκαγιά.

Ας ελπίσουμε πως οι κάτοικοι της περιοχής θα δικαιωθούν σύντομα. Δικαίωση γι’ αυτούς οι οποίοι έζησαν εφιαλτικές μέρες, γι’ αυτούς που καθημερινά αντικρίζουν τα καμένα γύρω τους, που άλλοτε ήταν καταπράσινα και χάριζαν τόση ομορφιά στα χωριά τους. 

Θα σας μιλήσω για μια προσωπική μου, άσχημη εμπειρία. Πριν από δύο χρόνια τέτοια εποχή, με παίρνει τηλέφωνο η μητέρα μου και μου λέει μυρίζω καπνό, βλέπω κάτι να καίγεται, αλλά είναι μακριά. Της λέω μην φοβάσαι, δεν νομίζω να είναι κάτι, απλά έχε έγνοια. Μέσα σε ένα τέταρτο η φωτιά άρχισε να καίει έξω από την αυλή του σπιτιού. Έκαιγε δέντρα, την πέργκολα και επεκτεινόταν τόσο γρήγορα που δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις.

 Ξαφνικά επεκτάθηκε και στη γειτονική κατοικία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τρεμάμενη φωνή της μητέρας μου να μου λέει καίγεται το σπίτι μας. Ευτυχώς η Πυροσβεστική έφθασε εγκαίρως, η βοήθεια των μελών της αλλά και των γειτόνων ήταν σωτήρια. Όταν τελείωσε το κακό και προλάβαμε τα χειρότερα, μου είπε «δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα επεκτάθηκε η φωτιά».

Πώς ξέσπασε η πυρκαγιά; Από το χέρι ενός απερίσκεπτου που άναψε φωτιά για να κάψει ξερά χόρτα και σε χρόνο ρεκόρ πήρε επικίνδυνες διαστάσεις. Αυτός… εξαφανίστηκε. Δεν σκέφτηκε όμως πως παραλίγο να εξαφανίσει περιουσίες ανθρώπων, ανθρώπινες ζωές, τις καλλιέργειες των γεωργών από τις οποίες βγάζουν τα προς το ζην τους. Για μέρες η περιοχή μύριζε καπνούς, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και οι καλλιέργειες ήταν καρβουνιασμένες.

Δεν χρειάζεται να το ζήσουμε για να αντιληφθούμε πόσο εύκολα μπορεί να επεκταθεί και να κατακάψει τα πάντα στο πέρασμά της η πύρινη λαίλαπα.