Στη μάχη των Παγκυπρίων ρίχνονται από την ερχόμενη Παρασκευή χιλιάδες νέοι για τη διεκδίκηση μιας θέσης στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Κύπρου και της Ελλάδας. Σ’ ένα σκηνικό που στήνεται πανομοιότυπα κάθε χρόνο, έστω κι αν φέτος επήλθαν αλλαγές στο διαχωρισμό των εξετάσεων, των τετραμήνων και των παγκυπρίων. Αρκετοί είναι επίσης εκείνοι που στοχεύουν σε εγγραφή τους σ’ ένα από τα Πανεπιστήμια άλλων χωρών, με ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Αμείλικτο-αδυσώπητο-βασανιστικό το ερώτημα και φέτος: Πώς μετριούνται η επιτυχία και η αποτυχία (με τα ανάλογα συναισθήματα που συνοδεύουν την κάθε περίπτωση), όταν η αποφοίτηση από ένα οποιοδήποτε πανεπιστήμιο σημαίνει απλά διεύρυνση του στοιβάγματος στις μακρόσυρτες και τόσο άχαρες ουρές ανέργων, οι οποίες χρόνο με τον χρόνο προσλαμβάνουν την μορφή ενός άλλου εφιάλτη;

Όταν ακόμα πολλοί νέοι μας – ίσως και εκείνους που ονομάζουμε “κεφάλια” – θ’ αναγκαστούν να ξενιτευτούν χωρίς δεύτερη σκέψη προκειμένου ν’ αποκτήσουν πρόσβαση στο στοιχειώδες δικαίωμα της εργασίας αλλά και του μη αποκλεισμού τους από το όνειρο της διάκρισης; Όσο για εκείνους που θα τολμήσουν να επιλέξουν τελικά να παραμείνουν στον τόπο τους, μπορούν να τρέφουν φρούδες ελπίδες που ξεπετιούνται από ένα σύστημα που γνωρίζει μόνο ν’ ασελγεί στα αυθεντικά όνειρα των νέων. Μπορούν κάλλιστα να καταχωνιάζονται στις τόσο καλά στημένες βιομηχανίες εκμετάλλευσης, με μισθούς και ωφελήματα εντελώς απαγορευτικά σκέψεων ή ονείρων γι’ απόκτηση στέγης και για οικογενειακή αποκατάστασή τους. Ιδιαίτερα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που η ακρίβεια και οι πληθωριστικές πιέσεις θεριεύουν και στήνουν άλλης μορφής αγχόνες σ’ ευάλωτες ομάδες.

Το πώς αντιμετωπίζεται το σπουδαιότερης σημασίας κεφάλαιο που είναι τα παιδιά και οι νέοι,  δείχνει πόσο μέλλον μπορεί να έχει ένας τόπος. Όταν μιλούν οι ίδιοι δεν παραλείπουν να λένε ότι βιώνουν στο παρόν ένα βαθύ μαύρο… Και με την “αριστεία” να μετριέται με τον πήχη του βολέματος, της σήψης, της διαφθοράς, δεν απομένει καμιά βάρκα ελπίδας… Σ’ ένα κράτος που βασιλεύει η άκρατη και ανίκητη κομματοκρατία, με όρους, κανόνες και κουλτούρες που μόνο εκείνη γνωρίζει, που απουσιάζει το πολιτικό τσαγανό τιθάσευσης της αυθαιρεσίας και ασυδοσίας τα πρώτα που μετατρέπονται σε θρύψαλλα είναι τα νεανικά όνειρα και οι ελπίδες. Τα πρώτα που τσακίζονται είναι τα νεανικά φτερά πριν ανοίξουν για κάποιο πέταγμα…

Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, όλοι όσοι σπεύδουν και συνωστίζονται προς άγρα ψήφων, ας τολμήσουν να κοιτάξουν με ειλικρίνεια τα παιδιά και τους νέους για να τους δώσουν κάποιες εξηγήσεις και να μην αφήνουν επί ξυρού ακμής την αξιοπρέπεια και τα όνειρά τους. Μακριά από στείρα συνθηματικά και επικοινωνιακά ντερτίπια να απευθυνθούν σ’ αυτούς με τη γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας. Όσο αντέχουν και όσο μπορούν να το πράξουν και να είναι πειστικοί. Οι νέοι σήμερα είναι πολύ θυμωμένοι. Μαραζωμένοι για όσα τους έχει στημένα…ένα σύστημα που το διαφεντεύει η φαυλότητα και η στρεβλότητα. Ζητούν επειγόντως απαλλαγή από την μπόχα που τους καταπνίγει. Μιας μπόχας που αναδύεται ανυπόφορα από τους οχετούς των βολεμάτων, των μπαλωμάτων, μα πιο πολύ της “αρπαχτής” που έχει μετατραπεί σε κουλτούρα. Για ν’ αναπνεύσουν, επιτέλους, λίγο καθαρό αέρα σ’ ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον. Το έχουν τόσο ανάγκη, ειδικά σήμερα, να παρακαθήσουν στις εξετάσεις με προϋποθέσεις πιο αυθεντικών ενατενίσεων της ζωής. Και με όψεις της πραγματικής επιτυχίας…