ΚΑΘΕ φορά που από τα πέρατα της Γης προσέρχονται οι ομογενείς για το Συνέδριό τους στην Κύπρο, θυμάται η στήλη –παρότι παρήλθαν 40 χρόνια– πώς τούς… προσγείωσε –και αυτούς– η κυπριακή ηγεσία, ως να μην την αρκούσαν τα αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα από τους χαιρετισμούς των κομματικών εκπροσώπων.
Τότε ήταν που (πρωτ)ακούστηκε σε σχετικό χαιρετισμό:
— Το Κυπριακό δεν θα λυθεί με πατριωτισμό!
Η διατύπωση θα ήταν ανεκτή, εάν αυτός που την απηύθυνε δεν ήταν ο –τότε– Υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, και το ακροταήριο δεν ήταν οι εκπρόσωποι της Ομογένειας.
Πλην:
Ο πρώην Υπουργός για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί, εκτός από την άρτια γνώση της Ελληνικής, άρα γνωρίζει τη διαφορά του πατριωτισμού με τον ψευδοπατριωτισμό – σοβινισμό κ.λπ., και (έπρεπε να) γνωρίζει πως οι απόδημοι/ομογενείς μας αλληλοχαιρετούνται στα ξένα χώματα με το:
— Τι γίνεται, ρε πατριώτη;
Σε αυτούς, λοιπόν, που προσήλθαν σε συνέδριο για να πουν και να ακούσουν τι πρέπει να πράξουν για να συνδράμουν στα πλαίσια του πατριωτικού τους καθήκοντος έναντι –και– της ημισκλαβωμένης Κύπρου, λέχθηκε από τον –τότε– Υπουργό Εξωτερικών το αφοριστικό μήνυμα:
— Το Κυπριακό δεν λύεται με πατρωτισμό!
που υιοθετήθηκε και προβάλλεται –ακόμη και– από κομματικές ηγεσίες.
Όμως…
Όποιος κράτησε ακέραιη τη ρίζα του ανάμεσα σε χίλια – μύρια κύματα, με το απλό:
— Τι γίνεται, ρε πατριώτη;
ξέρει πολύ καλά πόσο απέχει ο πατριωτισμός από τον σοβινισμό.