ΔΕΚΑΟΧΤΩ χρόνια από εκείνη την 11η του Σεπτέμβρη του 2001, που όσο βλέπαμε στις τηλεοπτικές οθόνες την επανάληψη της σκηνής με τους δύο πύργους της Νέας Υόρκης να καταρρέουν σαν χάρτινα κασόνια από τρομοκρατικό χτύπημα, δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε ότι δεν ήταν -άλλη μια- χολιγουντιανή επίδειξη,  πολλοί νομίσαμε πως το -τρωθέν- γόητρο της Υπερδύναμης αποκαταστάθηκε με την εξόντωση του Μπιν Λάντεν.
Σχεδόν δυο δεκαετίες από εκείνο το σοκ είναι πολλά τα σενάρια που κοινοποιήθηκαν, και απίστευτη η συνωμοσιολογία που αναπτύχθηκε.
Η λογική πιέζει -και το μονόστηλο- στη συνήθη -και πιο προσγειωμένη του- εξήγηση:
– Έχουν… ημερομηνία λήξης τα οπλικά συστήματα. Γι’ αυτό «πρέπει» να ξοδευτούν, για ν’ αντικατασταθούν, να εισπράξουν κι άλλα κι άλλα οι κατασκευαστές και οι έμποροι του θανάτου, να λάβουν τις μίζες τους οι παραγγελιοδόχοι πολιτευτές, γενικά να κινηθεί ο κύκλος των τρισεκατομμυρίων.
Από χρόνο σε χρόνο, λοιπόν, αναγκαία η χρονογραφική επανάληψη που έχει καταστεί βεβαιότητα:
● Στην αποπροσανατολισμένη Δύση των… προοδευτικών επιστημόνων και ακαδημαϊκών, των διεφθαρμένων ηγεσιών και των καταπιεσμένων πολιτών, το πάνω χέρι έχουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των εμπόρων του Θανάτου.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι -συχνά-πυκνά- οι εξοπλίζοντες εμφανίζονται σαν κυνηγοί των εξοπλιζομένων, άπαντες αντλώντας από την ίδια πηγή πολεμοφόδια αλληλοεξόντωσης.
Όπως σημειώναμε και προ τριετίας:
«Καθώς και στη φετινή χρονιά -και σε αυτή την 11η Σεπτεμβρίου- οι ηγεσίες των Υπερδυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας της λαβωμένης Υπερδύναμης, προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν πως η μήτρα της Τζιχαντιστικής Τρομοκρατίας είναι η Σουλτανική Τουρκία, είναι μακρύς ο δρόμος για να πέσουν οι φενάκες της υποκρισίας».