ΟΧΙ ότι δεν προσπάθησε –γι’ άλλη μια φορά– ο Εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ, Στεφάν Ντουζαρίκ, να μασήσει τα λόγια του, αναφέροντας ότι «τα Ηνωμένα Έθνη δεν έλαβαν κάποια επίσημη ενημέρωση για σχέδια ανοίγματος των Βαρωσίων», αλλά –υποχρεωτικά– αναφέρτηκε –και– στα πραγματικά γεγονότα: «Τα Ηνωμένα Έθνη θα συνεχίσουν να καθοδηγούνται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας», προσθέτοντας ότι «λαμβάνουν υπόψη τους το ψήφισμα 550, που θεωρεί ότι οι όποιες απόπειρες για εγκατάσταση σε οποιοδήποτε μέρος των Βαρωσίων άλλων, πλην των κατοίκων τους, δεν είναι αποδεκτές».
Όντως, με το ψήφισμα 550 του 1984, το Συμβούλιο Ασφαλείας «ζητά τη μεταβίβαση της περιοχής των Βαρωσίων στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών». Με το 789 του 1992 επαναβεβαιώνει το προηγούμενο. Στη Συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς, το 1979, συμφωνήθηκε ότι προτεραιότητα θα δοθεί στην επίτευξη συμφωνίας για την επανεγκατάσταση στα Βαρώσια υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, ταυτόχρονα με την έναρξη της μελέτης από τους συνομιλητές των συνταγματικών και εδαφικών πτυχών μιας συνολικής διευθέτησης. Μόλις επιτευχθεί συμφωνία για τα Βαρώσια θα εφαρμοστεί, χωρίς να αναμένεται η έκβαση των συζητήσεων για άλλες πτυχές του κυπριακού προβλήματος».
Πώς από προϋπόθεση για έναρξη συνομιλιών, η επιστροφή των νόμιμων ιδιοκτητών στην αιχμάλωτη πόλη τους, μετατράπηκε σε μοχλό πίεσης και εκβιασμού από τους ανάλγητους κατακτητές και τους εγκαθέτους τους; Με την ανοχή και τη συνέργια των ένοχων Πρεσβειών και των ντόπιων συνεργατών τους στα… ξορινά τερτίπια τους!
Με τη –γνωστή– μέθοδο της σαλαμοποίησης:
— Μα, θα μείνουμε χωρίς συνομιλίες, επειδή παρασπονδεί η Τουρκία;
(Λες και διά των συνομιλιών κερδίσαμε οτιδήποτε έναντι των τόσων –και συνεχών– υποχωρήσεών μας που μάς οδήγησαν σε σημείο να παρακαλούμε την «άλλη πλευρά» να προσέλθει σε συνομιλίες με τη δική της γραμμή, και να κάμνει… κούτζια, αντιστρέφοντας τις προϋποθέσεις.)
Όντως, με το ψήφισμα 550 του 1984, το Συμβούλιο Ασφαλείας «ζητά τη μεταβίβαση της περιοχής των Βαρωσίων στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών». Με το 789 του 1992 επαναβεβαιώνει το προηγούμενο. Στη Συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς, το 1979, συμφωνήθηκε ότι προτεραιότητα θα δοθεί στην επίτευξη συμφωνίας για την επανεγκατάσταση στα Βαρώσια υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, ταυτόχρονα με την έναρξη της μελέτης από τους συνομιλητές των συνταγματικών και εδαφικών πτυχών μιας συνολικής διευθέτησης. Μόλις επιτευχθεί συμφωνία για τα Βαρώσια θα εφαρμοστεί, χωρίς να αναμένεται η έκβαση των συζητήσεων για άλλες πτυχές του κυπριακού προβλήματος».
Πώς από προϋπόθεση για έναρξη συνομιλιών, η επιστροφή των νόμιμων ιδιοκτητών στην αιχμάλωτη πόλη τους, μετατράπηκε σε μοχλό πίεσης και εκβιασμού από τους ανάλγητους κατακτητές και τους εγκαθέτους τους; Με την ανοχή και τη συνέργια των ένοχων Πρεσβειών και των ντόπιων συνεργατών τους στα… ξορινά τερτίπια τους!
Με τη –γνωστή– μέθοδο της σαλαμοποίησης:
— Μα, θα μείνουμε χωρίς συνομιλίες, επειδή παρασπονδεί η Τουρκία;
(Λες και διά των συνομιλιών κερδίσαμε οτιδήποτε έναντι των τόσων –και συνεχών– υποχωρήσεών μας που μάς οδήγησαν σε σημείο να παρακαλούμε την «άλλη πλευρά» να προσέλθει σε συνομιλίες με τη δική της γραμμή, και να κάμνει… κούτζια, αντιστρέφοντας τις προϋποθέσεις.)
