Ήτανε καλός μαθητής. Κι οι γονείς του θέλανε να τον δούνε γιατρό. Να προκόψει, να τον σέβονται και να τον εκτιμούν οι άνθρωποι. Και όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα, τον καμάρωναν, ενώ οι γείτονες έλεγαν σχεδόν με δέος: «Ο γιος του τάδε, ο γιος της τάδε είναι γιατρός». Η μητέρα του μιλούσε συχνά για αυτόν, για τα συνέδρια όπου λάμβανε μέρος, για δύσκολες εγχειρήσεις που έκανε… Τον έβλεπαν, όταν τύχαινε, να κυκλοφορεί στους διαδρόμους με την ιατρική ρόμπα και τις αθόρυβες σαν τσαρούχια παντούφλες και πίστευαν πως είναι ένας μικρός θεός.
Κάποια μέρα όμως τον άκουσαν να μιλά. Οι ίδιοι αγράμματοι, μεροκαματιάρηδες δεν θα μιλούσαν ποτέ έτσι σε κανένα άνθρωπο. Είτε επρόκειτο για κάποιον εργάτη που τους βοηθούσε στη μάντρα με τα ζώα, είτε στον υπουργό που επισκέφθηκε την κοινότητά τους για να κουβεντιάσουν τα προβλήματά τους. Ακόμα και αν είχαν παράπονα μαζί του, ήξεραν πως όφειλαν να επιδεικνύουν σεβασμό. Δεν είχαν μάθει πολλά στο σχολείο που πήγαν, δεν τους άρεσαν τα γράμματα, αλλά αυτό το ήξεραν πριν ακόμα γεννηθούν. Στον περιορισμένο ορίζοντα που ζούσαν, έμαθαν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς.
Πώς να εμπιστευθείς έναν γιατρό που βρίζει λες και είναι σε χαμαιτυπείο άλλης εποχής; Που σκέφτεται με όρους ψυχροπολεμικούς, περασμένων δεκαετιών και απόλυτα συμφεροντολογικούς; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι καλός επιστήμονας; Ακόμα και να είναι όμως, τι να το κάνεις; Μπορεί ένας γιατρός που διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις ή την κομματική τους ταυτότητα να είναι αμερόληπτος στην εξάσκηση των καθηκόντων του; Μπορεί ένας μορφωμένος άνθρωπος, κοσμογυρισμένος, με έναν σωρό παραστάσεις, να ψηφίζει προσδοκώντας σε ανταλλάγματα;
«Εφκάλαμέν σας για να διορίζετε κομμούνια;» ρώτησε ο γιατρός τον υπουργό Υγείας, αφού πρώτα τον εξύβρισε. Για τον γιατρό, τον επιφανή επιστήμονα, ένας άνθρωπος που διορίστηκε από μια άλλη κυβέρνηση, που ίσως πρόσκειται κιόλας στο κόμμα που στήριξε εκείνη την κυβέρνηση, είναι κομμούνι. Κι αν δεν του πρέπει να γίνει σαπούνι, να σταλεί τουλάχιστον σε κάποιο πόστο που δεν θα έχει να κάνει με τη λήψη αποφάσεων. Κι αν έχει παιδί, όταν θα κάνει το στρατιωτικό του, να σταλεί στα Κόκκινα. Τώρα στην εξουσία είναι η Δεξιά και μόνο για δεξιούς έχει χώρο.
Έτος 2018 κι ένας γιατρός σκέφτεται και μιλά δημόσια με αυτό τον τρόπο. Μεμονωμένη περίπτωση, θα πουν κάποιοι. Κι όμως, δείχνει τη στάθμη της κοινωνίας. Την υποστάθμη στην οποία εκπίπτουμε. Σε ελεύθερη πτώση.
chrystalla@phileleftheros.com
