Όταν τον Νοέμβριο του 2015 έκανε το μεγάλο βήμα της εξόδου από τον Δημοκρατικό Συναγερμό, μεθυσμένη από τις 58 χιλιάδες «προσωπικές ψήφους» (!) των ευρωεκλογών του 2014 θεωρώντας πως της είχαν κατά κάποιον τρόπο κοτσιανιαστεί και έχοντας υψηλές πάντα βλέψεις που έφταναν μέχρι και τον προεδρικό θώκο, ούτε που θα περνούσε από το μυαλό της ότι μετά από μερικά μόλις χρόνια θα ερχόταν η στιγμή που οι δημοσκοπήσεις θα την συμπεριελάμβαναν στην πρόταση «… και άλλα Κινήματα», πίσω από την ονομαστική αναφορά στο Κόμμα Για τα Ζώα. Θα είναι αναμφίβολα οδυνηρό για μια πολιτικό του εκτοπίσματός της. Για έναν άνθρωπο που κάποτε, ως μία εν δυνάμει νέα εθνάρχης (τότε), είχε πει την περίφημη φράση «σηκώνω στις πλάτες μου, τον αγώνα του λαού μας», να βλέπει τώρα τον αχάριστο λαό να της γυρίζει την πλάτη. Βεβαίως, δεν είναι τώρα που συμβαίνει αυτό· οι 57.948 «προσωπικές ψήφοι» των ευρωεκλογών του 2014 και οι 12.506 «προσωπικές ψήφοι» των βουλευτικών του 2006 -«προσωπικές» επειδή σύμφωνα με τον συλλογισμό της «εγώ ήμουν σε κόντρα με την ηγεσία, άρα…»- είχαν μεταφραστεί σε 3.788 για την ίδια και μόλις 18.424 για το Κίνημά της απ’ την πρώτη κιόλας εκλογική μάχη μετά την ΔΗΣΥ εποχή. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν είχε τολμήσει, όταν τον Ιούνιο του 2018 δήλωνε με το αδούλωτο ταμπεραμέντο που τη χαρακτηρίζει «Θα ήθελα και θα έπρεπε να είχα φύγει από τον Συναγερµό το 2004, πετώντας τους και την έδρα στα µούτρα», ενώ η θητεία της στο Ευρωκοινοβούλιο, με τις ψήφους του συναργερμικού κόσμου, έτρεχε μέχρι το καλοκαίρι του 2019, να τους πετάξει στα μούτρα εκείνη την έδρα, την πιο βαρβάτη ως ευρωπαϊκή, να τους τα κάνει σμπαράλια. Το γύρισμα της πλάτης, λοιπόν, είχε διαφανεί από τότε και εντάθηκε στην πορεία του χρόνου αναλόγως και της ολισθηρής πορείας που επέλεξε που πέρα από εθνικιστικές εξάρσεις, είχε εμπλουτιστεί με υπερφίαλες τοποθετήσεις και, δυστυχώς, γραφικότητες. Ένα είναι βέβαιο: Η «Αλληλεγγύη», το προσωποπαγές σχεδόν κόµµα της Ελένης Θεοχάρους, το οποίο λαµβάνει ετησίως κάπου 400 χιλιάδες ευρώ κυβερνητική χορηγία συν 22 χιλιάδες ευρώ για την νεολαία της, δεν έγινε ποτέ το Παγκύπριο Πολιτικό Ανατρεπτικό Κίνημα που η ίδια είχε οραματιστεί, τον Μάρτιο του 2015, να αναδύεται από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Τότε που πρώτος «προσχώρησε» στην ιδέα ο Ζαχαρίας Κουλίας για να την κάνει λίγους μήνες μετά, μόλις το ΔΗΚΟ του έδειξε το γλυκό της επαρχίας Αμμοχώστου.
Για όλα αυτά, για την Ελένη, την προσωπική της πορεία και το Κίνημα της, θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα σε μερικούς μήνες, αναλόγως και της έκβασης των βουλευτικών εκλογών. Διότι και θέλω να το διευκρινίσω, ο τίτλος του σημερινού άρθρου ουδόλως έχει να κάνει με τα ποσοστά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις για το κόμμα της Ελένης Θεοχάρους. Έχει να κάνει με τις επιλογές της. Μάλλον, για να ακριβολογούμε, με το κατάντημα μιας πολιτικής πορείας που είχε όλα τα φόντα -το πιστεύω αυτό!- να εξελιχθεί αλλιώς. Και δεν αλλάζει ούτε στην περίπτωση που, ω του θαύματος, ξεκολλήσει από τον πάτο και τον προσεχή Μάιο καταφέρει, έστω και ασθμαίνοντας, να κόψει το νήμα που θα της εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Γιατί ναι, μπορεί το 2016 να δήλωνε «Θα συνεργαστούμε και με τον διάολο για το συμφέρον του τόπου», μπορεί να ενσωμάτωσε στους κόλπους της το κόμμα που ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου ήθελε να τοποθετήσει δεξιότερα του ΔΗΣΥ, προκειμένου να μη χάνει ακροδεξιούς ψήφους από το ΕΛΑΜ, μπορεί να συναγελαζόταν με χρυσαυγίτες στο ευρωκοινοβούλιο, πολιτικά ή κοινωνικά με τη δικαιολογία ότι «ο φασισμός δεν είναι ψώρα για να κολλήσεις», αλλά το να συνεργάζεσαι στις εκλογές με μία κίνηση που δημιουργήθηκε από καταδικασθέντα Χρυσαυγίτη, ξεπερνά κάθε γραφικό επεισόδιο του παρελθόντος. Παρένθεση: Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που η Ελένη Θεοχάρους, με το που δημιούργησε την «Αλληλεγγύη» απεκδύθηκε τον όρο «κεντρώος χώρος» – «Η πολιτική δεν είναι σάντουιτς για να της βάζεις στη μέση το χαμ και το τυρί», έλεγε – και πλέον τοποθετούσε το κόμμα της στον «πατριωτικό χώρο», όταν όμως ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου, μετά τα πενιχρά αποτελέσματα του 2011, πρότεινε μια δεξιότερη στροφή στο Ευρωπαϊκό Κόμμα, είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «πατριωτική δεξιά». Μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα αυτό, αλλά όπως με συμβούλευε ο παππούς μου, δεν χρειάζεται να περιμένεις να δεις την κουφή, όταν βλέπεις την κωλοσυρμαδκιά της.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, λοιπόν, το προσκείμενο στην ΕΔΕΚ κυπριακό «Ποντίκι», φιλοξένησε στις σελίδες του μια συνέντευξη του καταδικασθέντα σε 13 έτη φυλάκιση για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, ευρωβουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Γιάννη Λαγού, προκειμένου να μας πει την «εκδοχή του» για την απόφαση του δικαστηρίου. Ο Λαγός, που στο μεταξύ καταδικάστηκε εκ νέου και τελεσίδικα τον Ιανουάριο και ως ηθικός αυτουργός σε επεισόδια που προκάλεσαν πραγματική σωματική βία για ξεχωριστή υπόθεση, αναφέρθηκε και στις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το εδώ παράρτημά της, το ΕΛΑΜ. Και είχε πει τα εξής δναιφέροντα: «Η στάση του ΕΛΑΜ είναι τουλάχιστον απογοητευτική, είχαμε ξεκινήσει σαν μια ομάδα εθνικιστών, η οποία θα αγωνιζόταν μέχρις εσχάτων ώστε να πραγματοποιηθεί το πολυπόθητο Ελλάς – Κύπρος – Ένωσις. Άλλοι αποφασίσαμε να κοντραριστούμε με το σύστημα με τίμημα διώξεις και φυλακίσεις και άλλοι έγιναν το σύστημα. Υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες στην Κύπρο και, μάλιστα, από τον περασμένο Ιούλιο, έχουμε ιδρύσει την ΕΛΑΣΥΝ Κύπρου. Δυστυχώς κάποιοι ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και από πού προέρχονται». Την περασμένη βδομάδα ο Γιάννης Λαγός επανήλθε με βίντεο στα σόσιαλ μίντια, όπου μας πληροφορούσε ότι «ο υπεύθυνος» της ΕΛΑΣΥΝ Κύπρου (ούτε αρχηγός, ούτε πρόεδρος που να επιτρέπει τις ψευδαισθήσεις όπως στην περίπτωση του ΕΛΑΜ), βρίσκεται ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της «Αλληλεγγύης», παροτρύνοντάς μας να τον ψηφίσουμε. «Πρέπει να τον στείλουμε στην κυπριακή βουλή», είπε, «για να γίνει επιτέλους πραγματικότητα το σύνθημα Ελλάς – Κύπρος – Ένωσις». Η Ελένη Θεοχάρους, λοιπόν, στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές κατεβαίνει αλληλέγγυα με μια κίνηση που ίδρυσε ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής ως υποκατάστατο της διαλυμένης Χρυσής Αυγής και αντιστάθμισμα στο παραστρατημένο ΕΛΑΜ που έγινε «συστημικό», γλυκάθηκε δηλαδή από την εξουσία, εν αντιθέσει με την «αντισυστημική» Ελένη Θεοχάρους που συνεργάζεται με το δημιούργημα του καταδικασμένου στελέχους της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει μια φοβερή φράση του Μίλαν Κούντερα την οποία προσωπικά δεν εκλαμβάνω ως νομοτέλεια -«Πριν ξεχαστούμε θα μεταβληθούμε σε κιτς»- ωστόσο την Ελένη Θεοχάρους δεν την βλέπω να το αποφεύγει.
thanasis.fotiou@phileleftheros.com