Ριβιέρα πάει να πει ακτογραμμή στα ιταλικά και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να ονοματίσει  την ακτή της Λιγυρίας, τη γνωστή ιταλική ριβιέρα η οποία ανταγωνίζεται σε φήμη τη γαλλική, άλλως Κυανή Ακτή. Έπειτα πολλές χώρες που διαθέτουν ακτογραμμή χρησιμοποίησαν τον όρο για να πουλήσουν το προϊόν τους ως τουριστικό προορισμό. Αυτό θέλει να κάνει κι η Κύπρος με τον Ακάμα και δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Ωστόσο, όταν ακούς για σχέδια σε αυτό τον τόπο δεν μπορεί να μην τρομάζεις, αφού τα όνειρά μας είναι συνήθως μαξιμαλιστικά.  
Σε μία ριβιέρα χωράνε γραφικά χωριά, αυθεντικές ασχολίες των ανθρώπων, φυσικά τοπία, ήπιες αναπτύξεις; Αν μιλάμε για την ιταλική, ναι. Οι άνθρωποι διατήρησαν με τον καλύτερο τρόπο τις ομορφιές που τους έλαχαν και κατάφεραν να τις προωθήσουν ακριβώς γι’ αυτό που είναι. Στην Κύπρο όμως, όταν λέμε ριβιέρα φαντασιωνόμαστε όχι αξιοποίηση αυτού που έχουμε, αλλά δημιουργία ενός τεχνητού τοπίου στα πρότυπα παραστάσεων που έχουμε από άλλες πόλεις. Ήδη το τι συμβαίνει στην περιοχή θέτει τις προδιαγραφές για το τι έπεται. Ακόμα και τώρα που μιλάμε τάχα για αειφορία, κάθε τι άλλο παρά αείφορο συμβαίνει. Η ακτογραμμή, κατ΄αρχήν, σε πολύ μεγάλο μέρος έχει κρυφτεί πίσω από κτίσματα, πολλές φορές ακαλαίσθητα. Τα δε παραδοσιακά χωριά ρημάζουν, ενώ κτίζονται μαζικά χωριά για τουρίστες (κυρίως πλούσιους τουρίστες). 
Τα χωριά της περιοχής του Ακάμα θα μπορούσαν να βοηθηθούν για να αναπτυχθούν ως έχουν και για αυτό που διαθέτουν. Τη φυσική ομορφιά, την ξεχωριστή ταυτότητα. Μετά από δεκαετίες συζητήσεων όμως και χωρίς να γίνεται τίποτα προς την κατεύθυνση αυτή, το ζητούμενο για όσους έχουν περιουσίες είναι να τις αναπτύξουν όπως και σε άλλες περιοχές. Οι κοινότητες του Ακάμα αν και διαθέτουν ένα μοναδικό προϊόν, θέλουν να το κάνουν ίδιο με όλα τα άλλα. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές των δηλώσεων των κοινοταρχών, αν και τις διανθίζουν με εύηχες ορολογίες, μπορεί να διαβάσει κανείς το τι μέλλει γενέσθαι. Το πάθημα της πανδημίας με τις τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες άδειες, όπως και τα τουριστικά χωριά νεκρά, θα μπορούσε να μας διδάξει πολλά. 
Το μοντέλο του τουρισμού στο οποίο ποντάραμε (και της ανάπτυξης γενικά) έχει κορεστεί. Ωστόσο από το Πέρα Πεδί μέχρι τον Ακάμα, τη Γεροσκόπου, τον Πωμό, την Πέτρα του Ρωμιού, την Αγία Νάπα, μόνο αυτό ονειρευόμαστε να κάνουμε. Γι’ αυτό, όταν ακούμε για Ριβιέρα στον Ακάμα δεν ξέρουμε αν πρέπει να χαρούμε ή να ανησυχήσουμε.