Ο Α. Χατζηαντώνης γράφει για τις μέρες αυτές του περιορισμού στα σπίτια μας.
Οι μέρες μας έχουν μετατραπεί σε μία σειρά χρόνου, ή μάλλον, παρέλευση του χρόνου, χωρίς νόημα. Η μακαριστή γιαγιά μου, έλεγε κάποτε: Οι μέρες, δεν τελειώνουν ποτέ, γιε μου. Εν σαν τα λουκάνικα! Η καθημερινότητά μου, όπως και των περισσότερων από σας φαντάζομαι, είναι, ή μάλλον έχει μετατραπεί σε μία ρουτίνα η οποία είναι σχεδόν ανυπόφορη. Ειδικά για όσους ζούνε μόνοι. Αυτούς πλήττει περισσότερο η καραντίνα! Η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού στο τραγούδι «Άνθρωποι μονάχοι», το αποδίδει τέλεια αυτό. Εγώ βρήκα τον τρόπο αυτές τις μέρες του εγκλεισμού μας, να τις περνάω όσο γίνεται πιο παραγωγικά. Διαβάζοντας, γράφοντας αλλά και… μαγειρεύοντας. Θυμήθηκα παλιές συνταγές της μητέρας μου, που μου τις έλεγε όταν ήμουνα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Απλά, κυπριακά φαγητά, που στην π. Κ. (προ κορωνοϊού) εποχή, τα παίρναμε έτοιμα από τις ψησταριές. Χθες λοιπόν, κατάφερα να φτιάξω ένα καταπληκτικό πλιγούρι, ή ππελάφι πουρκούριν, όπως το λέμε στην κυπριακή. Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω, γιατί δεν ήμουν βέβαιος για τη συνταγή. Το μόνο που είχα συγκρατήσει ήταν η αναλογία πουργουριού προς νερό: 1 προς 2. Όμως, εφάρμοσα επακριβώς τις οδηγίες (ευτυχώς ήταν γραμμένες και στο πακέτο) και πέτυχα σωστό τσιγάρισμα του κρεμμυδιού, προσέθεσα ακόμη και λίγο φιδέ! Μια ικανοποίηση νιώθεις στο τέλος. Και ήταν πραγματικά πεντανόστιμο! Λες, δεν έχω ανάγκη από κάποια γυναίκα να μου ετοιμάσει φαγητό. Αισθάνεσαι αυτάρκης, ανεξάρτητος; Δεν ξέρω… Πάντως έχεις -αν μη τι άλλο- τη χαρά της δημιουργίας. Εξάλλου, οι καλύτεροι σεφ παγκοσμίως, δεν είναι άντρες; Έτσι θα περάσουμε τις δύσκολες αυτές καταστάσεις. Απαραίτητη και η πρωινή βόλτα στη γειτονιά. Όχι πολύ μακριά. Προ κορωνοϊού, πήγαινα στην παραλία, σύνορα Αγ. Τύχωνα – Λεμεσού. Εκείνο το αεράκι της θάλασσας, με το ιώδιο που περιέχει, με αναζωογονούσε. Προχθές, πήγαινα με το αυτοκίνητο για την καθημερινή εφημερίδα. Στην Αγίας Φυλαξεως, μπλόκο της Αστυνομίας. Τους έδειξα το: εγκρίνεται, την άδεια εξόδου μου από το 8998 και συνέχισα. Ε, αν με σταματούσαν 7 – 8 χιλιόμετρα μακριά, εκεί στην παραλία που λέγαμε, δεν θα με έγραφαν; Άντε και να τους έλεγα πως για ψυχολογικούς λόγους, χρειάζομαι περπάτημα ημίωρο, κοντά στην υπέροχη θάλασσα της Λεμεσού. Θα το δέχονταν; Όχι βέβαια. Και φυσικά, δεν έχω 300 ευρώ για… πέταμα! Συνάγοντας. Τηρείτε τα διατάγματα του κράτους. Υπακοή-πειθαρχία και σοβαρότης. Και κυρίως, προσευχή. Μεγαλοδύναμε Θεέ, ενίσχυσέ μας να περάσουμε αλώβητοι και αυτή τη δοκιμασία.
Οι μέρες μας έχουν μετατραπεί σε μία σειρά χρόνου, ή μάλλον, παρέλευση του χρόνου, χωρίς νόημα. Η μακαριστή γιαγιά μου, έλεγε κάποτε: Οι μέρες, δεν τελειώνουν ποτέ, γιε μου. Εν σαν τα λουκάνικα! Η καθημερινότητά μου, όπως και των περισσότερων από σας φαντάζομαι, είναι, ή μάλλον έχει μετατραπεί σε μία ρουτίνα η οποία είναι σχεδόν ανυπόφορη. Ειδικά για όσους ζούνε μόνοι. Αυτούς πλήττει περισσότερο η καραντίνα! Η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού στο τραγούδι «Άνθρωποι μονάχοι», το αποδίδει τέλεια αυτό. Εγώ βρήκα τον τρόπο αυτές τις μέρες του εγκλεισμού μας, να τις περνάω όσο γίνεται πιο παραγωγικά. Διαβάζοντας, γράφοντας αλλά και… μαγειρεύοντας. Θυμήθηκα παλιές συνταγές της μητέρας μου, που μου τις έλεγε όταν ήμουνα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Απλά, κυπριακά φαγητά, που στην π. Κ. (προ κορωνοϊού) εποχή, τα παίρναμε έτοιμα από τις ψησταριές. Χθες λοιπόν, κατάφερα να φτιάξω ένα καταπληκτικό πλιγούρι, ή ππελάφι πουρκούριν, όπως το λέμε στην κυπριακή. Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω, γιατί δεν ήμουν βέβαιος για τη συνταγή. Το μόνο που είχα συγκρατήσει ήταν η αναλογία πουργουριού προς νερό: 1 προς 2. Όμως, εφάρμοσα επακριβώς τις οδηγίες (ευτυχώς ήταν γραμμένες και στο πακέτο) και πέτυχα σωστό τσιγάρισμα του κρεμμυδιού, προσέθεσα ακόμη και λίγο φιδέ! Μια ικανοποίηση νιώθεις στο τέλος. Και ήταν πραγματικά πεντανόστιμο! Λες, δεν έχω ανάγκη από κάποια γυναίκα να μου ετοιμάσει φαγητό. Αισθάνεσαι αυτάρκης, ανεξάρτητος; Δεν ξέρω… Πάντως έχεις -αν μη τι άλλο- τη χαρά της δημιουργίας. Εξάλλου, οι καλύτεροι σεφ παγκοσμίως, δεν είναι άντρες; Έτσι θα περάσουμε τις δύσκολες αυτές καταστάσεις. Απαραίτητη και η πρωινή βόλτα στη γειτονιά. Όχι πολύ μακριά. Προ κορωνοϊού, πήγαινα στην παραλία, σύνορα Αγ. Τύχωνα – Λεμεσού. Εκείνο το αεράκι της θάλασσας, με το ιώδιο που περιέχει, με αναζωογονούσε. Προχθές, πήγαινα με το αυτοκίνητο για την καθημερινή εφημερίδα. Στην Αγίας Φυλαξεως, μπλόκο της Αστυνομίας. Τους έδειξα το: εγκρίνεται, την άδεια εξόδου μου από το 8998 και συνέχισα. Ε, αν με σταματούσαν 7 – 8 χιλιόμετρα μακριά, εκεί στην παραλία που λέγαμε, δεν θα με έγραφαν; Άντε και να τους έλεγα πως για ψυχολογικούς λόγους, χρειάζομαι περπάτημα ημίωρο, κοντά στην υπέροχη θάλασσα της Λεμεσού. Θα το δέχονταν; Όχι βέβαια. Και φυσικά, δεν έχω 300 ευρώ για… πέταμα! Συνάγοντας. Τηρείτε τα διατάγματα του κράτους. Υπακοή-πειθαρχία και σοβαρότης. Και κυρίως, προσευχή. Μεγαλοδύναμε Θεέ, ενίσχυσέ μας να περάσουμε αλώβητοι και αυτή τη δοκιμασία.
