Three Men and a Baby (1987) Η ζωή τριών εργένηδων συγκατοίκων αναστατώνεται όταν βρίσκουν ένα μωρό στο κατώφλι τους, σε μία από τις πρώτες ταινίες αυτού του υποείδους (και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της δεκαετίας του ‘80) που φέρει μάλιστα τη σκηνοθετική υπογραφή του ίδιου του Mr. Spock Star Trek, Leonard Nimoy. Steve Guttenberg και Ted Danson προέρχονταν ήδη από κωμωδίες (Police Academy και το τηλεοπτικό Cheer’s αντίστοιχα) συνεπώς ήταν η παρουσία του σκληρού μυστακοφόρου Magnum της μικρής οθόνης Tom Selleck, ως ένας από τους τρεις απρόθυμους μπέιμπι σίτερς του βρέφους που έκανε την ανατροπή. Ενώ τους τρεις Remake ενός γαλλικού φιλμ, δεν βγάζει το χοντρό γέλιο αλλά το παρακολουθείς ευχάριστα με ένα μόνιμο χαζοχαρούμενο ύφος. Ακολουθήθηκε από την κατώτερη συνέχεια Three Men and a Little Lady.
Kindergarten Cop (1990) Ένας σκληροτράχηλος μυστικός αστυνομικός, βρίσκεται στο κατόπι ενός αδίστακτου εμπόρου ναρκωτικών. Μετά από έρευνα, μαθαίνει ότι η πρώην σύζυγος του κακοποιού τού έκλεψε 3 εκατομμύρια δολάρια και έφυγε μαζί με τον μικρό της γιο. Ο μοναδικός τρόπος για να προσεγγίσει τη γυναίκα είναι να προσποιηθεί ότι είναι ο καινούριος δάσκαλος του νηπιαγωγείου στο οποίο πηγαίνει ο γιος της. Αστυνομική δράση και χιούμορ στην απολαυστική κωμωδία του Ivan Reitman, που έδωσε την ευκαιρία στον Εξολοθρευτή τής οθόνης Arnold Schwarzenegger να δοκιμάσει την τύχη του στην κωμωδία – και η αλήθεια είναι πως του πήγε πολύ. Τουλάχιστον, στο concept του σκληρού μπάτσου που τα βρίσκει μπαστούνια με τα ανελέητα πιτσιρίκια και θα προτιμούσε να είναι στους δρόμους να τρώει σφαίρες. Ο Arnie έχει πλάκα («It’s not a tumor!»), η αστυνομική δευτερεύουσα πλοκή βοηθάει την εξέλιξη και η ώρα περνάει χάρμα. Ο Schwarzenegger θα επιχειρήσει ξανά κωμωδίες (Twins, The Last Action Hero, Jingle All the Way μέχρι και… έγκυος στο Junior), με ανάμεικτα όμως αποτελέσματα.
Suburban Commando (1991) Ο Hulk Hogan υπήρξε από τους δημοφιλέστερους και πιο αναγνωρίσιμους wrestlers των 80’s και οι μη fans του αθλήματος μπορεί να τον θυμάστε από την αναμέτρησή του με τον Stallone στο Rocky III. Αργότερα προσπάθησε χωρίς επιτυχία να αναχθεί σε σταρ με το No Holds Barred (1989) για να καταλήξει να γυρίζει ελεεινά knock offs του Kindergarten Cop με συμπρωταγωνιστές ακόμα πιο ατάλαντα πιτσιρίκια. Το Suburban Commando ήταν το πρώτο απ’ αυτά και ο Hogan υποδύεται έναν εξωγήινο που βρίσκεται σε διακοπές στη Γη και αντιμετωπίζει μια ορδή από διαγαλαξιακούς μαχητές που επιτίθενται στον πλανήτη με σκοπό να τον κατακτήσουν. Τα πιτσιρίκια είναι της οικογένειας όπου νοικιάζει ο ήρωας (με γονείς τους εμφανώς ντροπιασμένους Christopher Lloyd και Shelley Duvall) και εννοείται πως γίνονται κι αυτά στόχος των κακών εξωγήινων. Είναι τόσο άθλιο όσο ακούγεται όμως, αν θέλετε το πιστεύετε, ο Hogan ΔΕΝ είναι το χειρότερο στοιχείο του.
Cop and a Half (1993) Οκτάχρονος που ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός γίνεται τυχαία μάρτυρας εγκλήματος σε μια αποθήκη και αρνείται να δώσει πληροφορίες στις αρχές, αν πρώτα δεν τον κάνουν… αστυνομικό. Το αίτημά του ικανοποιείται και του αναθέτουν ως συνεργάτη τον βετεράνο Burt Reynolds που από όλες τις φλόπες που γύρισε στην πολυετή καριέρα του, εδώ λογικά θα είπε ήμαρτον (εντάξει, άντε και για το Striptease και το άθλιο περουκίνι που φορούσε) και να απέλυσε τον ατζέντη του. Το Χρυσό Βατόμουρο Χειρότερης Ανδρικής Ερμηνείας που απέσπασε για τη συμμετοχή του σ’ αυτή τη μεγαλειώδη μπαρούφα δεν πρέπει να βοήθησε και πολύ.
Mr. Nanny (1993) Η δεύτερη συνεισφορά του Hulk Hogan στο οι-σκληροί-φοράνε-τουτού υποείδος είναι από τις πιο WTF εμπειρίες θέασης, όμως τουλάχιστον ο ίδιος δείχνει να το γνωρίζει αυτό και να το απολαμβάνει. Δυστυχώς, μόνο αυτός. Ο Hulkster είναι αυτή τη φορά ο σωματοφύλακας των δύο παιδιών ενός εφευρέτη ο οποίος γίνεται στόχος ενός τρομοκράτη ονόματι Tommy Thanatos (αλήθεια όμως) που έχει βάλει στο μάτι μια εφεύρεσή του. Τα παιδιά εννοείται πως είναι κακομαθημένα κωλόπαιδα που σκαρφίζονται διάφορες αλά-Home Alone φάρσες και παγίδες προκειμένου να τον διώξουν, όμως -πιστέψτε με- είναι η δική σας πίστη που κινδυνεύει με εξαγωγή.
Jingle All the Way (1996) Αυτή η «κωμωδία» προέρχεται από μια πολύ μακρινή εποχή, όταν ο Arnold Schwarzenegger ήταν ακριβοπληρωμένος σταρ και κάποιος ονόματι Sinbad (!) μπορούσε να παίξει στο πλάι του. Οι δυο του υποδύονται δύο πατεράδες στην απελπισμένη αναζήτηση της τελευταίας διαθέσιμης κούκλας Turbo-Man που τη θέλουν δώρο για τα παραμελημένα παιδιά τους.
Υποτίθεται ότι είναι σάτιρα του άκρατου καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των Χριστουγέννων, όμως αυτά προστέθηκαν τελευταία στιγμή στο σενάριο από τον Chris Columbus ώστε να τραβήξουν την προσοχή από τη θέα του Arnie με spandex να πετάει με jetpack. Δεν έπιασε, παρεμπιπτόντως, κι από εδώ ξεκίνησε κι ο κατήφορος του πρώην κυβερνήτη.
Santa with Muscles (1996) Από όλες τις μαλαπέρδες που γύρισε ο Hulk Hogan, το Santa with Muscles (τι τίτλος) σίγουρα παίρνει το πρώτο βραβείο! Ο πρώην wrestler υποδύεται έναν αμνησιακό που πιστεύει ότι είναι ο αληθινός Αϊ Βασίλης και προσπαθεί να σταματήσει έναν διαβολικό επιστήμονα από το να κλείσει ένα ορφανοτροφείο και να αρπάξει τα μαγικά κρύσταλλα που βρίσκονται θαμμένα από κάτω του. Τι περιμένατε; Tarkovsky; Ο μόνος λόγος που αυτή η ηλιθιότητα δεν θάφτηκε κι αυτή κάτω από κάποιο ορφανοτροφείο και κυκλοφορεί ακόμα ανάμεσά μας, είναι γιατί αποτέλεσε το ντεμπούτο της 12χρονης -τότε- Mila Kunis!
The Pacifier (2005) Ένας σκληροτράχηλος κομάντο αναλαμβάνει τη φύλαξη των άτακτων παιδιών ενός μακαρίτη πράκτορα, που έκρυψε στο σπίτι του μια πολύτιμη εφεύρεση, για την οποία ενδιαφέρονται εχθρικές δυνάμεις. Δεν είναι όλα τα ζευγαρώματα σκληρών τύπων και πιτσιρικάδων σαν το Kindergarden Cop. Αυτή εδώ η χακί φλόπα-κωμικό όχημα για τον Vin Diesel είναι τόσο τιγκαρισμένη στα μιλιταριστικά μηνύματα και διδάγματα περί πειθαρχίας, πατριωτισμού και της πολεμικής ετοιμότητας που μοιάζει οι δημιουργοί να ξέχασαν στην πορεία ότι κάνουν κωμωδία που απευθύνεται κυρίως σε μικρά παιδιά. Εκτός κι αν αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος τους , κάτι που την καθιστά -εκτός από ανόητη- και άκρως επικίνδυνη. Ευτυχώς, όμως, είναι τόσο γελοία που κανείς δεν μπορεί να την πάρει στα σοβαρά και όλο το κήρυγμα περί στρατιωτικών αξιών καταλήγει να προκαλεί άθελά του το γέλιο – σε αντίθεση με τις υποτίθεται «αστείες» σκηνές του φιλμ που δεν σπάνε ούτε χαμόγελο.
Are We There Yet? (2005) Αφού αναλώθηκε σε δεκάδες μικρού βεληνεκούς φιλμ δράσης και λίγο πριν προαχθεί σε μεσαίο σταρ με το «ΧΧΧ 2», ο Ice Cube δοκίμασε την τύχη του στην κωμωδία με ανάμεικτα αποτελέσματα. Εδώ ο πρώην ράπερ υποδύεται έναν σκληρό μυγιάγγιχτο τύπο που ερωτεύεται μια διαζευγμένη μητέρα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός μισεί τα παιδιά, εκείνη έχει δύο και πρέπει να τα μεταφέρει στη μακρινή πόλη όπου βρίσκεται για δουλειά η μητέρα τους. Τα παιδιά είναι φυσικά άτακτα, κυνικά και με τη σειρά τους μισούν όλους τους πιθανούς γκόμενους της μαμάς. Κι εννοείται πως το ταξίδι θα είναι γεμάτο απρόοπτα. Έχει το χάζι του και κανα-δυο αστείες σκηνές, όμως το βασικό πρόβλημα είναι ότι παραείναι παιδιάστικο και αφελές για να προσελκύσει το μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό.
The Game Plan (2007) Ένας σούπερ σταρ του ράγκμπι μαθαίνει, στην πιο κρίσιμη σεζόν της καριέρας του, ότι έχει μια 8χρονη κόρη, η οποία έρχεται να μείνει μαζί του. Μια τυπική οικογενειακή κωμωδία-ζαχαρότευτλο της Disney, κωμικό όχημα για ακόμα έναν γρανιτένιο πρώην wrestler και νυν σταρ, τον γνωστό Dwayne -The Rock- Johnson. Όσο γλυκανάλατη, συμβατική, προβλέψιμη και πολιτικώς ορθή περιμένει κανείς να είναι μια ταινία της εταιρείας του ποντικού της προπερασμένης δεκαετίας, ο Johnson έχει το χάζι του ως ανθρώπινο βουνό που λιώνει για την κόρη του.
The Spy Next Door (2010) Ο Jackie Chan δεν φημίζεται ακριβώς για τη σκληράδα του αλλά παραμένει ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους action stars του πλανήτη. Στα 56 του είχε ήδη κουραστεί από τις εξαντλητικές σκηνές δράσης και τις εξαιρετικά επικίνδυνες χορογραφίες που γύριζε ως γνωστόν ο ίδιος, χωρίς τη συνδρομή κασκαντέρ ασταμάτητα από τα 70’s, συνεπώς αυτή η κωμωδία δράσης τού ήρθε γάντι. Ο Chan υποδύεται έναν πρώην κατάσκοπο της CIA που αναλαμβάνει τη δυσκολότερη αποστολή όλων: την επίβλεψη των τριών παιδιών της φιλενάδας του, τα οποία δεν τον βλέπουν με καλό μάτι. Για καλή του τύχη καταφθάνουν αδίστακτοι Ρώσοι πράκτορες που τον θέλουν νεκρό, οπότε βλέπει και λίγη καλή δράση πριν τον τρελάνουν τελείως τα πιτσιρίκια.
The Tooth Fairy (2010) Ο μόνος λόγος για τον οποίο φαντάζομαι πως έγινε αυτή η ταινία είναι γιατί κάποιος χολιγουντιανός executive θα βρήκε ξεκαρδιστική τη σκέψη του Dwayne Johnson με ροζ τουτού και φτερά νεράιδας. Οκ, ομολογώ πως έχει λίγη πλάκα, αλλά το πολύ για πέντε λεπτά. Για τα υπόλοιπα 95 θα πρέπει να υποστείτε τη ιστορία ενός κυνικού και άξεστου παίκτη χόκεϊ που αποκαλύπτει στη μικρή κόρη της φίλη του ότι δεν υπάρχει νεράιδα των δοντιών, αλλά για κακή του τύχη υπάρχει ολόκληρη συντεχνία από δαύτες που δεν είδαν με καλό μάτι τη στάση του. Για τιμωρία λοιπόν αναλαμβάνει ο ίδιος καθήκοντα νεράιδας δοντιών για δύο εβδομάδες μέχρι να μάθει να μην ισοπεδώνει τα όνειρα και τη φαντασία μικρών κοριτσιών. Ας πούμε πως είναι λίγο πιο υποφερτό από απονεύρωση.
Playing With Fire (2019) Ο John Cena συνεχίζει τη μακρά παράδοση των wrestlers που μεταπηδούν από το ρινγκ στη μεγάλη οθόνη ως action stars και πρέπει απαραίτητα να έχουν και μια ταινία με ενοχλητικά πιτσιρίκια στη φιλμογραφία τους. Ο ντουλάπας σταρ υποδύεται έναν πυροσβέστη που παίρνει υπό την προστασία του τα τρία παιδιά που διέσωσε από ένα φλεγόμενο κτήριο και, όπως πάει η φόρμουλα, σύντομα τον κάνουν να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που δεν τα άφησε να γίνουν κάρβουνο.
ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ONLINE
My Spy (2020) Hulk Hogan, The Rock, John Cena και τώρα ο Dave Bautista ως η πιο πρόσφατη προσθήκη του ζευγαρώματος σκληροτράχηλου wrestler με χαριτωμένο πιτσιρίκι. Το μέλος των Guardians of the Galaxy υποδύεται έναν απειθάρχητο πράκτορα της CIA που στέλνεται για τιμωρία να παρακολουθεί την οικογένεια ενός εμπόρου όπλων που κατείχε τα σχέδια ενός πυρηνικού υπερόπλου. Η δράση του όμως αποκαλύπτεται από την πανέξυπνη 9χρονη κόρη του τελευταίου η οποία αναγκάζει τον πράκτορα να τη μυήσει στα μυστικά της κατασκοπείας προκειμένου να μην τον καρφώσει στο αφεντικό του που τον έχει ήδη στην μπούκα. Ως concept δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους, είναι εξωφρενικό, εν μέρει γελοίο και γεμάτο τρύπες, όμως ως εκτέλεση ακολουθεί σοφά το δρόμο της αυτοπαρωδίας με πολλές (αυτο)αναφορές και μπηχτές στις ταινίες δράσης (όπως το κλισέ όπου οι ήρωες απομακρύνονται σε αργή κίνηση από μια έκρηξη) και προσφέρει μιάμιση ώρα ανώδυνης διασκέδασης όπου κυριαρχούν το χαριτωμένο μουτράκι της Chloe Coleman και ο γρανιτένιος όγκος του Bautista που προσπαθεί να χορέψει χιπ χοπ.
Περιοδικό Go, τεύχος 114.
