Η κάμερα στρέφεται στους ιστούς των νικητών. Αριστερά, η σημαία του γίγαντα, που ακούει στο όνομα Κίνα. Δεξιά, η σημαία μιας μεγάλης χώρας των 45 εκατ., της Ουκρανίας. Και στη μέση, στην κορυφή, η σημαία της λιλιπούτιας Κύπρου. Πόσο υπέροχη εικόνα. Σε μια εποχή, όπου το μαύρο και το γκρίζο σκοτώνουν κάθε ελπίδα στο βασανισμένο νησί μας, έρχεται η πριγκίπισσα της πισίνας. Παίρνει στη ράχη της όλο το μαύρο, ό,τι καταθλιπτικό πνίγει τον τόπο μας. Το πνίγει, έστω και για λίγη ώρα, μέσα στα νερά του κολυμβητηρίου. Και ρίχνει άπλετο φως. Δύναμης, αισιοδοξίας, ελπίδας. Σαν ηλιαχτίδα φωτίζει τη λεωφόρο της νίκης. Κραυγάζει σε όλους, από τους μικρούς και ανίκανους ηγέτες, μέχρι τον καθένα μας: «Η δύναμη της ψυχής όλα τα νικάει».
Την ώρα που η σημαία μας ανεβαίνει στα επουράνια, ο εθνικός μας ύμνος προκαλεί ωστικό κύμα υπερηφάνειας. Διεισδύει στις ψυχές μας, εμβολιάζοντάς τες με δύναμη και ελπίδα. Οι κάμερες στρέφονται στην πριγκίπισσα. Ζουμάρουν στο πρόσωπό της. Εστιάζουν στα μάτια. Αυτή την εικόνα αποθηκεύσετε την στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σας. Εκεί είναι όλη η ουσία. Αυτά τα μάτια ήταν κάποια στιγμή η αδυναμία. Αυτή η ξανθιά κοπέλα, όμως, πάλεψε χρόνια πολλά. Με τη δύναμη της ψυχής της νίκησε την αδυναμία. Αυτά τα μάτια τα μετέτρεψε σήμερα στη δύναμή της. Από εκεί βρίσκει διέξοδο το φως να ξεπηδήσει από την καρδιά της. Να βγει έξω. Διαχέεται παντού. Κάποτε, από εκείνα τα μάτια έτρεχαν δάκρυα θλίψης, πόνου και απόγνωσης. Έτρεχαν και χθες. Ασταμάτητα. Ήταν, όμως, δάκρυα χαράς, ικανοποίησης και αισιοδοξίας.
Πέντε Ολυμπιάδες, έξι ολυμπιακά μετάλλια, τα τρία χρυσά, 19 παγκόσμια ρεκόρ. Η Καρολίνα θα μείνει στην Ιστορία ως πρότυπο. Όχι μόνο αθλήτριας αλλά και ανθρώπου. Πρότυπο για κάθε άνθρωπο, που η μοίρα μπορεί να του επιφυλάξει μια μεγάλη δυσκολία, έναν τεράστιο πόνο, μια σοβαρή πληγή. Δείχνει ότι η ζωή δεν τελειώνει μπροστά στην όποια δυσκολία. Ότι η ανθρώπινη δύναμη είναι απύθμενη. Ότι η ψυχή μπορεί να ξεπεράσει κάθε αδυναμία.
Όχι μόνο η Καρολίνα. Όλοι οι αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, χωρίς όραση, σε αμαξίδια. Τρέχουν, πηδάνε, κολυμπούν… Διαδοχικά χαστούκια δίνουν σε όλους μας. Αρκεί να αναλογιστούμε πώς παραδιδόμαστε με τον πρώτο πόνο, με μια αδυναμία, με μια ατυχία. Σε ένα φόβο, όπως συμβαίνει εδώ και ενάμιση χρόνο…
Πριγκίπισσα της καρδιάς μας πλέον η Καρολίνα, φωτίζει τη λεωφόρο της νίκης. Παράλληλα, όμως, ένας άλλος τεράστιος παραολυμπιονίκης, συγκλονίζει με τα μηνύματα τα οποία στέλνει. Ο Αντώνης Τσαπατάκης από τα Χανιά, έμεινε από τα 18 του σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από ατύχημα πριν από 15 χρόνια. Στις ολυμπιάδες 2012 και 2016 τερμάτισε τέταρτος στα 100 μ. πρόσθιο. Επέμεινε, πάλεψε και χθες, πέτυχε τον στόχο. Ανέβηκε στο βάθρο εξασφαλίζοντας το χάλκινο μετάλλιο. Διαβάστε το συγκλονιστικό του μήνυμα.
«Έδωσα μάχη όλα αυτά τα χρόνια που πάλεψα να ανέβω στο βάθρο• στο κάθε «βάθρο» της ζωής… Έδωσα μάχη με τις αμφιβολίες, οι οποίες με γυρόφερναν, αλλά ποτέ δεν επέτρεψα να εισχωρήσουν μέσα μου. Έδωσα μάχη με ανθρώπους που προσπάθησαν να με τρομάξουν, αλλά η στάση μου προς την ζωή, τους έκανε εν τέλει να με κοιτούν με το βλέμμα σηκωμένο ψηλά (παρότι καθιστός στο καροτσάκι μου)… Έδωσα μάχη με τους δικούς μου ανθρώπινους φόβους, που πήγαν να φοβίσουν τα όνειρα μου… Αλλά κανείς και τίποτα δεν κατάφερε να με αποτρέψει. Καθότι τίποτα δεν ήταν πιο δυνατό από την πίστη μου σε εμένα. Κοιτούσα πάντα μπροστά και πορευόμουν σταθερά, αλύγιστος, προς τον σκοπό μου.
Κρατάω τώρα το μετάλλιο αυτό στα χέρια μου και δεν αισθάνομαι να άλλαξε κάτι μέσα μου. Δεν πίστευα ποτέ άλλωστε πως κάτι υλικό θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο ή θα μου προσάψει αξία. Δεν με όρισε νικητή αυτό το μετάλλιο. Η αξία μου δεν περιορίζεται σε ένα χάλκινο ή σε ένα χρυσό μετάλλιο. Την αξία μου την όρισαν αυτοί που με μεγάλωσαν και στην πορεία εγώ ο ίδιος. Την αξία μου την όρισαν αυτοί που στάθηκαν δίπλα μου και αυτοί που διάλεξα να βρίσκονται δίπλα μου… Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε το νικητή από τις αξίες που τον διέπουν, από τον τρόπο που ζει και όχι από την ύλη. Νικητής είναι αυτός που είναι ελεύθερος από περιοριστικά πιστεύω, πρέπει, δεν μπορώ και δεν μπορείς… Μάθετε στους νεότερους, να μην είναι δέσμιοι της ύλης, αλλά να ζουν ελεύθερα και εύψυχα! Καταδικασμένος Ελεύθερος»!
Καταδικασμένος Ελεύθερος! Ακούτε ηγετίσκοι της κακιάς ώρας; Αυτοί είναι οι νικητές. Έτσι σκέφτονται οι νικητές. Έτσι ζουν οι νικητές. Έτσι συμπεριφέρονται οι νικητές. Προτάσσοντας την ψυχή τους! Δεν σκιάζονται, δεν κρύβονται, δεν πτοούνται. Ενσαρκώνουν τον στίχο του τεράστιου Διονυσίου Σολωμού: «Η δύναμη σου πέλαγο και η θέληση μου βράχος!».
Κι εσείς ηγετίσκοι κι εμείς που σας ανεχόμαστε, μικροί και αδύναμοι. Περιοριζόμαστε να παρακολουθούμε τους σπουδαίους αυτούς ανθρώπους και να τους χειροκροτούμε. Υποκλινόμαστε στην Καρολίνα, στον Τσαπατάκη, στον κάθε αθλητή των Παραολυμπιακών. Όμως, μικροί και αδύναμοι, δεν τολμούμε να τους μιμηθούμε…
ΥΓ: Ο σχολιαστής του ΡΙΚ, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, δύο φορές ανέφερε ότι θα ακουστεί ο Ύμνος στην Ελευθερία. Σοβαρά, άνθρωπέ μου; Ο Εθνικός μας Ύμνος ανακρούστηκε. Τόσο δύσκολο ήταν να το πεις; Ο Ύμνος στην Ελευθερία αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Από αυτές, οι 24 πρώτες καθιερώθηκαν ως Εθνικός Ύμνος και οι δύο πρώτες ανακρούονται στην έπαρση της σημαίας.
