Δεν είμαι εναντίον της μάσκας. Είμαι εναντίον της μάσκας στα μικρά παιδιά, στον χώρο του σχολείου, και ορθώς άλλαξε το μέτρο. Φανταστείτε ένα πρωτάκι που είναι αναγκασμένο να διαχειριστεί το σοκ της αλλαγής από την Προδημοτική στο Δημοτικό. Άγνωστο μεταξύ αγνώστων. Μια λευκή σελίδα γεμάτη ανασφάλειες και απορίες. Ξαφνικά το ρίχνεις σ’ ένα περιβάλλον με α-πρόσωπους συμμαθητές και εκπαιδευτικούς, όλους φλατ, σ’ ένα θρανίο μονάχο στη γωνιά της τάξης, να προσπαθεί να βγάλει άκρη με τα «κατσουβέλικα» που πρωτοακούει. Χωρίς να βλέπει χείλη, χωρίς να διαβάζει εκφράσεις, όλα φύρδην-μίγδην, τα «σ» σαν «ξ», τα «β» σαν «φ» και πάει κλαίγοντας. Κι άντε να χτίσει χημεία στο διάλειμμα με τους άλλους «υπερήρωες». Σκεφτείτε τώρα ότι αυτό το παιδί έχει μαθησιακά ή άλλα προβλήματα και ως πρώτη αντικρίζει μια θολή θάλασσα από μάτια και θαμπούς ήχους. Αντιλαμβάνεστε τις προεκτάσεις. Είναι εδώ που ο ρόλος και η ποιότητα του εκπαιδευτικού μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Με μάσκες ή χωρίς.
Θέλω να σταθώ σε μία συγκεκριμένη εκπαιδευτικό. Μια δασκάλα της πρώτης Δημοτικού στην Ακρόπολη, σ’ ένα οφειλόμενο «ευχαριστώ», σε μια έκφραση ελάχιστης ευγνωμοσύνης, όχι μόνο από μένα ως πατέρας παιδιού στο οποίο δίδαξε τα πρώτα του γράμματα, αλλά και άλλων γονιών που αισθάνονται το ίδιο. Η αφοσίωσή της στο σύνολο και στο κάθε παιδί ξεχωριστά, ο ζήλος, η ενέργεια και η ατόφια αγάπη της για το αντικείμενο ήταν άκρως συγκινητικοί τη χρονιά που πέρασε. Στα μικρά με μαθησιακά ή άλλα θέματα, ξόδευε περισσότερο χρόνο από αυτόν που της αναλογεί και η έγνοια της για το καθένα ήταν τέτοια που θαρρείς ότι μιλούσε, παίδευε, δίδασκε δικό της βλαστάρι. Η δασκάλα που δεν διστάζει να δώσει στους γονείς το τηλέφωνό της (παρά τους προφανείς κινδύνους), η δασκάλα με το πλατύ χαμόγελο που βλέπει πρώτα τη θετική πλευρά σε όλα.
Ασφαλώς και δεν είναι μοναδική, ασφαλώς και δεν είναι εξαίρεση. Στο πρόσωπό της αντανακλώνται χιλιάδες εκπαιδευτικοί απ’ όλο το φάσμα ενός συστήματος, διάτρητου μεν, άκρως ελαττωματικού κατά την ταπεινή μου άποψη (θα επανέλθω), που διασώζεται όμως από Ανθρώπους και Επαγγελματίες όπως η προαναφερόμενη. Σ’ ευχαριστώ, κυρία. Κρίμα που η πανδημία έκοψε τη χρονιά στη μέση. Ευγνωμοσύνη, όμως, οφείλουμε σε όλους τους εκπαιδευτικούς που μάχονται κόντρα στη μούχλα και τα στερεότυπα, με δημιουργικότητα, φαντασία και αγάπη για τα παιδιά και το αντικείμενο.
Κι ακόμα κάτι. Το Δημοτικό της Ακρόπολης δεν είναι σχολείο-φίρμα. Το παραπλήσιο Δημοτικό του Αγ. Δημητρίου είναι φίρμα. Απ’ αυτά που «σφάζονται» για να εξασφαλίσουν θέση. Απ’ αυτά που δηλώνουν ψεύτικες διευθύνσεις για να στείλουν τα παιδιά τους. Δεν ξέρω τον λόγο. Ίσως γιατί στην Ακρόπολη αυξάνονται τα ξένα παιδιά; Δεν ξέρω. Πάντως το υπ. Παιδείας έχει εγκρίνει όλες τις αιτήσεις μετακίνησης παιδιών από το ένα στο άλλο, και είναι δεκάδες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να κλείσουν τμήματα στην Ακρόπολη. Προφανώς και το κάνει επί σκοπού, αντί να προσπαθήσει να διατηρήσει τις ισορροπίες για το καλό όλων των παιδιών. Το σχολείο, εξάλλου, δεν είναι το κτήριο. Το σχολείο είναι οι άνθρωποί του. Και η Ακρόπολη έχει στο σύνολό της εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς και μια διευθύντρια που όταν μιλάει για τα παιδιά συγκινείται, τέτοια αγάπη αναβλύζει. Είμαι σίγουρος ότι και ο Αγ. Δημήτριος έχει εξίσου καλό έμψυχο υλικό. Όμως είναι καιρός να πάψει η μόδα με τα σχολεία-φίρμες, για την οποία ευθύνεται κυρίως το υπ. Παιδείας, μα και οι γονείς που ίσως νομίζουν ότι η μεζούρα για την παιδεία είναι η φήμη ενός σχολείου, η λάμψη του ή το γεμάτο ταμείο του Συνδέσμου. Ε, δεν πάει έτσι.
Φιλελεύθερα, 30.8.2020.
