Ασφαλώς το να μιλά κανείς για ανθρώπινη ευτυχία τις μέρες αυτές της παγκόσμιας αγωνίας και δυστυχίας, που προκαλεί παγκοσμίως η ραγδαία αύξηση του αριθμού των ανθρώπινων θυμάτων της μάστιγας του κορωνοϊού, είναι μεγάλη ειρωνεία. Από την άλλη, η σημερινή συγκυρία μπορεί να μας κάνει όλους να συνειδητοποιήσουμε πόσα και πόσο μεγάλα είναι τα εμπόδια που ανακύπτουν ανά πάσα στιγμή στο δρόμο της αναζήτησης της ευτυχίας και επομένως πόσο πολύτιμες είναι οι λίγες στιγμές ευτυχίας που μπορούμε να επιτύχουμε. Το γεγονός επίσης της καθιέρωσης από το 2013 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών της 20ής Μαρτίου ως Παγκόσμιας Μέρας Ευτυχίας για τον άνθρωπο, αποτελεί πιστεύω μια πολύ καλή ευκαιρία για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους, να κάνουν μερικές λογικές σκέψεις γύρω από την ανθρώπινη ευτυχία και, πιο συγκεκριμένα, για τις  διαχρονικές προσπάθειες του ανθρώπινου είδους να βελτιώσει τη ζωή του καθώς και για τις διάφορες κατά καιρούς παραδοχές και υποθέσεις του για την ουσία και τους παράγοντες της ευτυχίας του και τους δρόμους /προσεγγίσεις που ακολούθησε από την αρχή μέχρι σήμερα στην αναζήτησή της.
Από την ανθρώπινη ιστορία φαίνεται ότι οι προσεγγίσεις που ακολουθήθηκαν είναι βασικά πέντε και, όπως είναι φυσικό, αντανακλούν τις βασικές μεταλλάξεις του κυρίαρχου κατά καιρούς τρόπου σκέψης του ανθρώπου. Αυτές είναι: α) Η μυθική, β) η θρησκευτική, γ) η φιλοσοφική /λογική, δ) η επιστημονική, και ε) η πολιτική/οικονομκή. Η προσέγγιση που ακολούθησαν τα Ηνωμένα Έθνη, για παράδειγμα, το 2013 όταν κάλεσαν τα κράτη μέλη να βοηθήσουν τους πολίτες τους να επιτύχουν κάποιο βαθμό ευτυχίας ήταν πολιτική και οικονομική, αφού τα κάλεσαν να λάβουν πολιτικά και οικονομικά μέτρα, να εισαγάγουν δηλαδή οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για την επίτευξη τριών στόχων, την εξάλειψη της φτώχειας, τον  περιορισμό της ανισότητας και την προστασία του πλανήτη. Πολιτικά ήταν επίσης και τα μέτρα που εισήγαγε στις 4 Ιουλίου 1776 το Κογκρέσσο των ΗΠΑ με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που κατοχύρωνε τα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυχίας. Από την ιστορία ξέρουμε πως η πολιτική αυτή προσέγγιση, που οδήγησε αργότερα στη δημιουργία του κράτους πρόνοιας, ήταν το αποτέλεσμα της λογικής προσέγγισης που υιοθετήθηκε με την επικράτηση τον 18ο αιώνα των αρχών του Διαφωτισμού, της εποχής δηλαδή του ορθού λόγου.
Οι προσεγγίσεις που προηγήθηκαν της πολιτικής και της φιλοσοφικής/λογικής ήταν πρώτα η μυθική και η θρησκευτική. Οι περισσότερο γνωστές αναφορές της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας στην ανθρώπινη ευτυχία ήταν δύο: Η πρώτη είναι ο μύθος που αναφέρει ο Ησίοδος για τη συνεχή επιδείνωση της ποιότητας του ανθρώπινου γένους και της ποιότητας της ζωής του, καθώς το υλικό κατασκευής του ξεπέφτει πρώτα από χρυσό σε ασήμι, στη συνέχεια από ασήμι σε χαλκό και, τέλος, από χαλκό σε σίδερο, με τη μεσολάβηση της προσωρινής βελτίωσης με την παρεμβολή του ηρωικού γένους. Η δεύτερη περίπτωση είναι εκείνη του κουτιού της Πανδώρας που ήταν γεμάτο από όλα τα ανθρώπινα δεινά που είχε επεξεργαστεί ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους, και  γι’ αυτό έπρεπε να κρατηθεί πάση θυσία κλειστό. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε μεταστροφή από την ευτυχία στη δυστυχία η οποία οφειλόταν σε ανθρώπινο αμάρτημα ή λάθος. Η θρησκευτική προσέγγιση με την ιστορία των δύο πρωτόπλαστων μοιάζει πολύ με τη μυθική. Και εδώ έχουμε την απαισιόδοξη μεταστροφή από την ευτυχία στη δυστυχία λόγω του προπατορικού αμαρτήματος που τιμωρήθηκε με την εκδίωξη του ανθρώπου από τον Παράδεισο και την τιμωρία του, με τα βάσανα του άντρα για το μεροκάματο και τις ωδίνες του τοκετού για τη γυναίκα.
Η φιλοσοφική προσέγγιση και, ιδιαίτερα εκείνη του Στωικού φιλόσοφου Μάρκου Αυρήλιου, δείχνει πόσο αφελείς και εκτός πραγματικότητας ήταν η μυθική και θρησκευτική προσέγγιση. Η Στωική φιλοσοφία βασίστηκε κυρίως στην έκδηλη αλήθεια της μεγάλης εξάρτησης του ανθρώπου από τη φύση και επομένως της φυσιολογικής συνέπειας να αναζητεί και να βρίσκει την ευτυχία του σ’ αυτή. Γι’ αυτό και πολύ συχνά αναφέρει παραδείγματα από τη φύση για να τονίσει ξανά και ξανά τη μεγάλη αλήθεια  ότι η ανθρώπινη ευτυχία εξασφαλίζεται μέσα στη φύση και σύμφωνα με τους νόμους και τη βούληση της φύσης: «Γεννήθηκες, λοιπόν, μόνο για την ευχαρίστηση; Μόνο για να παθαίνεις και όχι για να ενεργείς; Δεν βλέπεις τα μικρά φυτά, τα σπουργίτια, τα μυρμήγκια, τις αράχνες, τις μέλισσες, που το καθένα τους επιτελεί το έργο του συμβάλλοντας, στο μέτρο που του αναλογεί, στην τάξη του κόσμου; Κι εσύ από την άλλη δεν θες να κάνεις αυτά που αναλογούν στους ανθρώπους; Δεν βιάζεσαι να κάνεις αυτό που υπαγορεύει η φύση σου; Είναι που δεν αγαπάς τον εαυτό σου· αλλιώς, και τη φύση σου θα αγαπούσες και τη βούλησή της».
Η επιστημονική προσέγγιση,τέλος, η προσέγγιση του Αριστοτέλη, διαφέρει από τις άλλες, πρώτα,  γιατί είναι πρακτική, όπως η ιατρική  και, δεύτερο, υποκειμενική, αφορά δηλαδή στην ευτυχία του καθενός ανθρώπου χωριστά. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Η προσέγγιση αυτή στηρίζεται στη συνεχή παρατήρηση, επαγρύπνηση, ευελιξία και συνεχή αξιολόγηση της κατάστασης. Όπως εξηγεί η EdithHall (σ.23),για να βρούμε την ευτυχία, ο Αριστοτέλης συνιστά να βάλουμε στο τιμόνι της ζωής μας τον νου μας αντί τον αυτόματο πιλότο που έχουν οι πιο πολλοί άνθρωποι (quesera, sera). Η ανάθεση της ζωής στον αυτόματο πιλότο είναι αποτέλεσμα εφησυχασμού, οκνηρίας, δειλίας, ανευθυνότητας  και ασθενούς ηθικής βούλησης (έλλειψης ενσυναίσθησης και αδυναμίας σύλληψης των επιπτώσεων των πράξεων μας πάνω στους άλλους). Προ παντός όμως είναι αποτέλεσμα άγνοιας.