«Ερχόμενος στη Λεμεσό από τη Λευκωσία, έγινα αποδέκτης ενός τηλεφωνήματος βάσει του οποίου φαίνεται να υπάρχουν προοπτικές για την ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ στο Κυπριακό». Θυμάστε, θέλω να πιστεύω, το τηλεφώνημα που είχε δεχθεί ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης – Πέμπτη, 8 Ιουνίου ήταν – ενώ βρισκόταν στον αυτοκινητόδρομο, μέσα στο προεδρικό αυτοκίνητο, καθοδόν προς τη Λεμεσό προκειμένου να εγκαινιάσει έκθεση φωτογραφίας για την Αμμόχωστο. Πρέπει όντως να ήταν πολύ σημαντικό, αλλιώς δεν θα το ανακοίνωνε το ίδιο κιόλας βράδυ στους επισκέπτες της έκθεσης, περιχαρής και με σκοπό να δηλώσει «οι προσπάθειές μας πιάνουν τόπο».
Τις μέρες που προηγήθηκαν του σημαντικού και αισιόδοξου τηλεφωνήματος και στο πλαίσιο πάντα της μεγάλης εκστρατείας του Νίκου Χριστοδουλίδη για ενεργότερη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, είχε γίνει πολλή συζήτηση για την Άνκελα Μέρκελ, το όνομα της οποίας ανέφερε ο πρόεδρος ως παράδειγμα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου. Στο εσωτερικό, πολλοί εμφανίζονταν πεπεισμένοι πως η αναφορά του προέδρου δεν ήταν καθόλου τυχαία, ήταν σίγουροι πως κάτι συγκεκριμένο είχε λεχθεί στη συνάντηση που είχε με τον Όλαφ Σολτς, ενώ ορισμένοι το πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα, βλέποντας παρασκηνιακό ρόλο του Νίκου Αναστασιάδη, όταν έσπευσε να συναντηθεί με την τέως καγκελάριο, λίγο προτού συνταξιοδοτηθεί.
Πέρασαν έκτοτε 108 ημέρες. Ούτε ποιος ήταν ο συνομιλητής του προέδρου, που του μετέφερε το αισιόδοξο μήνυμα μάθαμε, ούτε έχουμε κάποια ένδειξη ότι η αναφορά του προέδρου στο όνομα της Άνκελα Μέρκελ δεν ήταν τυχαία, ούτε τις «προοπτικές», βεβαίως, είδαμε να ξεδιπλώνονται. Προσωπικά θεωρώ πως, τόσο το τηλεφώνημα όσο και την αναφορά στη Μέρκελ, ήταν μια από εκείνες τις φιοριτούρες / σάλτσες / ουρές που συνηθίζει να βάζει ο πρόεδρος όταν μιλά, θαρρείς και δεν ξέρει ή δυσκολεύεται να βάλει τελεία, εξού και (όπως συχνά έχουμε δει) μένει εκτεθειμένος μόνο και μόνο επειδή λέει περισσότερα απ’ όσα πρέπει. Μπορεί, όμως, και να διαψευστώ. Ίδωμεν.
Όμως, τι κι αν ο Σεπτέμβρης, τον οποίο ο πρόεδρος είχε αναδείξει σε ορόσημο σημαντικών εξελίξεων, εκπνέει χωρίς να διαφαίνεται κάποια θετική προοπτική στον ορίζοντα, τι κι αν δεν προκύπτει από πουθενά «ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ», τι κι αν δεν έχουμε καν διορισμό απεσταλμένου από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών; Πληροφορούμαι ότι προ ημερών στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πετύχαμε μια νίκη, καταφέραμε να εξοργίσουμε την τουρκική πλευρά. Ενοχλήθηκε επειδή ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης έμεινε στην αίθουσα κατά την ομιλία του Ρετζέπτ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν το λέω εγώ. Το λένε διπλωματικές πηγές. Ποιες είναι αυτές διπλωματικές πηγές που είδαν ενόχληση της τουρκικής πλευράς επειδή παρέμεινε ο Χριστοδουλίδης στην αίθουσα, ενώ δεν είχε ενοχληθεί όταν παρέμεινε ο Αναστασιάδης ο οποίος είχε κάνει και χειραψία με τον Ερντογάν, δεν γνωρίζω. Πιθανότατα… οι ίδιες που τράβηξαν και το θεατρινίστικο βίντεο με τον οργισμένο πρόεδρο χτυπά το χέρι στο τραπέζι και να λέει της Προκοπίου; «ντρέπομαι με τούτα ούλλα… και ελπίζω να πάρω απαντήσεις». Ο Ερντογάν, πάντως, δεν πρέπει να ήταν μέσα στην αίθουσα όταν μιλούσε ο πρόεδρός μας. Αλλά ας ελπίσουμε ότι κάποιος του μετέφερε το βαρυσήμαντο, μπορώ να πω και συγκινητικό, μήνυμα 6ης Δημοτικού, που έστειλε ο Χριστοδουλίδης, μπας και σταματήσει να παραληρεί για δύο κράτη: «Παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια διαιρεμένη χώρα, μεγάλωσα επίσης σε μια χώρα γεμάτη ελπίδα για επανένωση».
