Ο Χαράλαμπος Μερακλής κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στα δύο.
Στο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Άσπονδοι Αδελφοί – Εβραίοι – Χριστιανοί – Μουσουλμάνοι», ο Σταύρος Ζουμπουλάκης –επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων– εξετάζει τη θρησκευτική μισαλλοδοξία ανάμεσα στους τρεις μονοθεϊσμούς και αφιερώνει πολλές σελίδες στον Χριστιανισμό και αντισημιτισμό, όπου ο Χριστιανισμός αποτέλεσε μια αστείρευτη πηγή αντιεβραϊκού μίσους.
Υπάρχουν αρκετές πρόδηλες και ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στον παραδοσιακό χριστιανικό αντι-ιουδαϊσμό που οφείλονται σε θεολογικά κίνητρα και εκδηλώνεται ως ρατσιστική ιδεολογία και σχετίζεται άμεσα με ψευτο-επιστημονικές αντιλήψεις που στοχεύουν στην εξόντωση του εβραϊκού στοιχείου.
Ο Χριστιανισμός κατασυκοφάντησε και δαιμονοποίησε τους εβραίους ότι είναι υπαίτιοι για τις επιδημίες πανούκλας, χολέρας και φρικαλέες ιεροσυλίες με θύματα παιδιών χριστιανών κατά τα εβραϊκό Πάσχα, τη βεβήλωση της Μετάληψης και άλλα.
Όλες οι αναφερόμενες κατηγορίες συνέτειναν στην απομόνωση, περιθωριοποίηση και γκετοποίησή τους καθώς επίσης σε φοβερούς διωγμούς και σφαγές γιατί πάρα πολλοί θεολόγοι, κληρικοί και απλοί πολίτες συντάχθηκαν και στήριξαν τον ναζισμό και φασισμό σε διάφορες χώρες.
Ο αντισημιτισμός έχει τις ρίζες του στον 18ο αιώνα όπου ορισμένοι τομείς του χριστιανικού κόσμου βιώνουν την ανατροπή της παραδοσιακής κοινωνίας σαν μια διάταξη της τάξης του κόσμου που προέρχεται από τις δυνάμεις του κακού και σχετίζεται με τους εβραίους.
Οι εβραίοι θεωρούνται ότι κινούν τα νήματα παντού και ότι είναι οι πιο ωφελημένοι από την αστική επανάσταση και είναι οι υποκινητές των μασονικών συνωμοσιών, των «αντιχριστιανικών» πολιτικών των φιλελεύθερων κυβερνήσεων καθώς επίσης των βίαιων προλεταριακών διαμαρτυριών.
Ο Ζουμπουλάκης τονίζει πως οι ρίζες του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού βρίσκονται στον πυρήνα της χριστιανικής διδασκαλίας, στην Καινή Διαθήκη, στα Ευαγγέλια και στις επιστολές του Παύλου όπου οι εβραίοι καταδικάζονται ως θεοκτόνοι και αρνητές του Θεού, παρά το ότι εβραίοι και χριστιανοί μοιράζονται μια κοινή πνευματική κληρονομιά. Μια κληρονομιά την οποία διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο παρά το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν εβραίος όπως και οι πρώτοι Απόστολοι και πρώτοι χριστιανοί ήταν εβραίοι.
Οι εβραίοι με τη δική τους θεολογία αποτελούν μια πρόκληση για τη χριστιανική ερμηνεία της Βίβλου, λόγω της ασυμμετρίας αλλά και γιατί στη θρησκευτική αυτοσυνείδηση Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, ο Ιουδαϊσμός δεν χρειάζεται τον Χριστιανισμό για τη θεολογική αυτοσυνειδησία του ενώ αντίθετα ο Χριστιανισμός χρειάζεται τον εβραϊσμό επειδή αυτός αποτελεί την ιστορία και πνευματική του ρίζα, επειδή δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη Βίβλο και τις εβραϊκές γραφές που αποτελούν τον θεολογικό τόπο της μεσσιανικής ελπίδας.