Κάθε μέρα που περνά ψάχνουμε κάτι το θετικό στο διεθνή ορίζοντα αλλά και στο δικό μας και μάς πλακώνει απογοήτευση γιατί το τοπίο γίνεται περισσότερο γκρίζο από την προηγούμενη μέρα.
Είχαμε έτσι την τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα που επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία και έκανε ακόμη πιο εύφλεκτο το διεθνές περιβάλλον. Την ίδια ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί σε νέες καθημερινές ανθρωποθυσίες και αφήνει πίσω του καμένη γη. Και έχουμε και την γενοκτονία στη Γάζα με την υποκριτική αντιμετώπιση της από τους Αμερικανούς, τη Δύση γενικότερα αλλά και τον ίδιο τον αραβικό κόσμο.
Η σκιά των δύο μεγάλων αυτών πολέμων καλύπτει δεκάδες άλλες μικρότερες συγκρούσεις και εμφύλιες διαμάχες που όμως δεν παύουν να αφήνουν καθημερινά δεκάδες νεκρούς και να προκαλούν καταστροφές, να αφήνουν πίσω τους ερείπια και να σκορπούν τη δυστυχία. Η ίδια σκιά καλύπτει ακόμη την πείνα σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, την έλλειψη νερού, φαρμάκων και υγιεινής.
Οσο για την τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα του πολέμου στην Ουκρανία. Αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι τρομοκράτες έφτασαν στη Μόσχα χωρίς κάποια βοήθεια από ουκρανικής πλευράς ή και από μέρους των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Ο πόλεμος της Γάζας όμως είναι αυτός που ντροπιάζει κάθε ένα που διατηρεί ακόμη την ανθρώπινη ιδιότητα του. Ακόμη και υπηρεσίες και εισηγητές των Ηνωμένων Εθνών, μιλούν πια ανοιχτά για εθνοκάθαρση και γενοκτονία. Εάν επρόκειτο για άλλη χώρα από το Ισραήλ θα είχαν επιβληθεί από καιρό κυρώσεις και ο Νετανιάχου θα είχε κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου. Μαρτυρίες κάνουν λόγο για την πείνα που σκοτώνει παιδιά αλλά και μεγάλους,για ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν ακόμη και με ζωοτροφές, όταν τις βρίσκουν και αυτές. Ζούμε, δήλωσαν κάποιοι που κατάφεραν να ακουστεί η φωνή τους, χωρίς τις βασικές ανάγκες της ζωής: χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς καύσιμα. Μαζεύουμε καυσόξυλα για ώρες από τους δρόμους και κατεστραμμένα σπίτια. Επιστρέψαμε στη Λίθινη Εποχή. Μάς έχουν μετατρέψει σε ζώα.
Όλο αυτό το διάστημα ακούμε κλαψουρίσματα και δήθεν προσπάθειες αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Η υποκρισία των Αμερικανών και της Δύσης είναι χωρίς όρια. Μπορούν να σταματήσουν αυτό τον πόλεμο αύριο το πρωί, μπορούν να στείλουν άμεσα ανθρωπιστική βόήθεια, μπορούν να σταματήσουν την γενοκτονία ενός λαού και δεν το κάνουν. Ενδιαφέρονται μόνο να μη καταρρεύσει το καθεστώς της Αιγύπτου και πλημμυρίσει η Ευρώπη με πρόσφυγες από την περιοχή.
Όμως το Ισραήλ, όση κάλυψη και να έχει από τους Αμερικανούς και τη Δύση, δεν θα καταφέρει ποτέ να εξαλείψει τους Παλαιστίνιους. Κάποιοι θα επιβιώσουν και θα συνεχίσουν τον πόλεμο. Χωρίς ειρήνη στην περιοχή, χωρίς την δημιουργία παλαιστινιακόυ κράτους, το Ισραήλ δεν θα έχει ποτέ ασφάλεια.
Όπως συνήθως, Αθήνα και Λευκωσία είναι με τη «σωστή πλευρά» της Ιστορίας και χαϊδεύουν το Ισραήλ ή δαιμονοποιούν τους Ρώσους. Ο Μητσοτάκης έφτασε στο σημείο να αποκλείσει τους Ρώσους διπλωμάτες από τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου, παραγνωρίζοντας τη ρωσική συμβολή στη δημιουργία του εθνικού κράτους των Ελλήνων.
Κατά τα άλλα η ελληνική πολιτική ζωή βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κυβέρνηση που την κυνηγάνε τα Τέμπη, που η συγκάλυψη δεν της βγήκε και που δέχεται επικρίσεις ακόμη και από φιλικούς της πολιτικούς αναλυτές και μια αντιπολίτευση που αδυνατεί να αναδείξει τις κυβερνητικές αδυναμίες και περιστρέφεται γύρω από μικροκομματικά και ανούσια θέματα. Για πρώτη φορά πάντως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την φθορά της κυβέρνησης και ο Μητσοτάκης δεν θεωρείται πια ο πιο κατάλληλος ως πρωθυπουργός. Την μάχη ως καταλληλότερος πρωθυπουργός την κερδίζει ο Κανένας!
Στο χώρο της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αγωνίζονται για τη δεύτερη θέση στις ευροεκλογές με τον υπερκινητικό επικοινωνιακά Κασσελάκη, ακόμη και ως «φαντάρος», να φαίνεται ότι κερδίζει την μάχη. Ανεξάρτητα πάντως ποιος θα είναι πρώτος ή δεύτερος, θα υποχρεωθούν μετα τις ευρωεκλογές να βρουν κοινό τόπο πολιτικής συνεννόησης αν θέλουν να έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν μια έναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στη Δεξιά. Με την μομφή που κατατέθηκε πάντως στη Βουλή, υποχρεώθηκαν σε μιας μορφής έστω και μίνιμουμ συνεργασίας. Το πρόβλημα βεβαια της χώρας είναι ότι οι πολιτικές της ελίτ την την έχουν φέρει σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πρόταση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής που να ξεφεύγει από την υποτέλεια ούτε και σοβαρή πρόταση εσωτερικής πολιτικής που να αντιμετωπίζει την οικονομία στη βάση ενός παραγωγικού μοντέλου και να βάζει φραγμό στη διάλυση του συστήματος υγείας όπως και του εκπαιδευτικού συστήματος. Την ίδια ώρα που το κράτος δικαίου υποχωρεί καθημερινά.
Στην Κύπρο πέρα από το σκάνδαλο της μονής Αββακούμ, που ασφαλώς έχει και πολιτικές διαστάσεις, το άλλο θέμα συζήτησης των ημερών, με όρους πρισσότερο ποδοσφαιρικούς παρά πολιτικούς, είναι το θέμα της ανόδου της Άκρας Δεξιάς. Έτσι όμως δεν αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό φαινόμενο και δεν αναζητούνται οι λόγοι της ανόδου της στο επίπεδο της κοινωνίας και των προβλημάτων της.
Διότι φυσικά το θέμα αυτό δεν αντιμετωπίζεται με αφορισμούς από καθέδρας. Ούτε η «δαιμονοποίηση» συνιστά απάντηση στα υπαρκτά προβλήματα των ανθρώπων. Η συνθηματολογία είναι μια περιχαράκωση αυτοϊκανοποίησης χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Οι απλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση, ζητούν κάτι περισσότερο από συνθήματα. Επομένως μόνο μέσα στην κοινωνία αντιμετωπίζεται. Εξάλλου, χωρίς να παραβλέπονται οι τοπικές συνθήκες σε επίπεδο κοινωνίας, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, από τον τραμπισμό στις ΗΠΑ ως την αλματώδη άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη,τα αίτια του οποίου έχουν αναλυθεί στο παρελθόν από αυτή τη στήλη.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής. [email protected]
