*Όσο περνούν τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο προσομοιάζω με τους γέροντες της παιδικής μου ηλικίας. Τους οποίους έβλεπα σαν εφιάλτες όταν άρχιζαν την πάρλα: «Θυμάμαι τότε που έγινε αυτό» και «εμείς φτάσαμε τις εποχές που συνέβη το άλλο».
Η παρελθοντολαγνία κάλυπτε τα πάντα.
Τον πατριωτισμό των Ελλήνων: «Που στην εποχή μας ήμαστε όλη μέρα στα βουνά με την ΕΟΚΑ και πετροβουλούσαμε τους Άγγλους. Και που οι δικοί μας πατεράδες πήγαιναν εθελοντές στα βουνά της Αλβανίας με τον ελληνικό στρατό».
Την κοινωνική εξαθλίωση: «Που εμείς τρώγαμε κρέας κάθε Κυριακή και αν. Και που δουλεύαμε στα χωράφια γέννημα με βούττημα ήλιου».
Την καταπίεση της λίμπιντο: «Που περιμέναμε να παντρευτούμε για να δούμε γυναικείο πόδι ασκεπές».
Ακόμη και την ποδοσφαιρική παιδεία: «Εκείνοι ήταν παίκτες, όχι σήμερα που ο νους τους είναι στα λεφτά».
 
*Προβλέπω να ενεργώ ομοίως και εγώ εντός ολίγου, κατηχώντας τα δικά μου παιδιά για τη δική μου φοβερή εποχή. Ότι θα δυσκολευτώ να βρω τι να λέω, θα δυσκολευτώ, είναι η αλήθεια. Το πρόβλημα θα είναι ούτως ή άλλως ποιος θα ακούει έναν πυροβολημένο να μιλά για περσινά ξινά σταφύλια.
 
*Θα θυμάμαι τη δική μου στέρεη Δημοκρατία: Που ήταν αρκετά αναγνωρισμένη και ελπιδοφόρος, ώστε να αναλάβουν εν μια νυκτί τη διαχείρισή της Ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί μάνατζερ, ενώ εμείς ξυπνούσαμε ανέμελοι και χαζοχαρούμενοι ένα ανοιξιάτικο Σάββατο.
 
*Θα θυμάμαι τη δική μου οικονομική άνοιξη: Που ήταν αρκετά large ώστε να τη μοιράζομαι με τράπεζες και τραπεζίτες, χωρίς στην ουσία να το ξέρω.
 
*Θα θυμάμαι το δικό μου αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος. Που ήταν αρκετά αναγνωρισμένο ώστε όλα τα άλλα αναγνωρισμένα διεθνώς κράτη να σφυρίζουν αδιάφορα κάθε που η Τουρκία μπαινόβγαινε όποτε γούσταρε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.
 
*Θα θυμάμαι τη δημόσια υγεία, που στους καιρούς τους δικούς μου ήταν τόσο προηγμένη που οι γιατροί δεν χρειάζονταν να ασχολούνται καθόλου μαζί της, οι λειτουργοί της σκοτώνονταν με τους κυβερνώντες για το ΓεΣΥ και οι ασθενείς σκοτώνονταν από μόνοι τους.
 
*Θα θυμάμαι την εκπαίδευση, που στις ηρωικές εποχές που ζω εμφυτεύεται με μικροτσίπ στους μαθητικούς εγκεφάλους. Έτσι εξηγείται που ΟΕΛΜΕΚ, ΠΟΕΔ, ΟΛΤΕΚ και δεν συμμαζεύεται συνεδριάζουν και μανουριάζουν πιο συχνά από ό,τι μπαίνουν στις τάξεις.
 
* Θα θυμάμαι, τέλος, μια φορά και έναν καιρό που με τον Παναθηναϊκό ταξίδευα και θριάμβευα σε τόπους που οι άλλοι έβλεπαν μια φορά τη βδομάδα από την τηλεόραση και που πια δεν ξέρω καν τι μου ξημερώνει.
«Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες», που τραγουδούν κι οι Active Member.