Υπό άλλες συνθήκες, αυτή την περίοδο, θα ετοιμάζονταν για τους λαμπρούς εορτασμούς του Πάσχα, μιας από τις πιο σημαντικές γιορτές στη χώρα. Θα φορούσαν τις παραδοσιακές Βυσεβάνκι (μπλούζες με κεντήματα) και θα γέμιζαν ασφυκτικά τους ιερούς ναούς, προετοιμαζόμενοι για την Ανάσταση, τη Μεγάλη Μέρα, όπως την ονομάζουν, που δίνει το έναυσμα για το τέλος της Μεγάλης Νηστείας. Θα ακολουθούσε το γλέντι στα σπίτια, όπου υπό τους ήχους πασχαλινών τραγουδιών, θα τσούγκριζαν αβγά και θα έκοβαν το παραδοσιακό γλυκό ψωμί Πάσκα. 

Η Ανάσταση ωστόσο, αργεί για τους Ουκρανούς, που είτε βρίσκονται στη χώρα τους βιώνοντας τον όλεθρο του πολέμου, είτε βίωσαν βίαιο ξεριζωμό και είναι διασκορπισμένοι σε ολόκληρη την Ευρώπη, προσευχόμενοι για τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έμειναν πίσω. 

Πολλοί από αυτούς που διαμένουν στη Λάρνακα, εκκλησιάζονται στον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου, που έγινε το αποκούμπι τους. Διοργάνωσαν, μάλιστα, στο προαύλιο εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τον λαό της Κύπρου, που τους φιλοξενεί προσωρινά, προσφέροντας λαμπάδες. 

«Εδώ στην Κύπρο, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα για να νιώσουμε το Πάσχα. Θα προετοιμάσουμε το πασχαλινό ψωμί, θα βάψουμε αβγά και θα φανταζόμαστε ότι είμαστε στην Ουκρανία με τις οικογένειές μας», ανέφερε στον «Φ», η Σβετλάνα Λισοβέτ από το Κίεβο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βρίσκεται στην Κύπρο μαζί με την κόρη της από τις 11 Μαρτίου και το μυαλό της, όπως λέει κλαίγοντας, δεν φεύγει από τα αγαπημένα της πρόσωπα που έμειναν πίσω. «Όταν φύγαμε η εγγονή μου ήταν ετοιμόγεννη και την αφήσαμε. Έμενε σε έναν διάδρομο σπιτιού και δεν μπορούσε να φύγει. Όταν γέννησε δεν μπορούσε καν να κοιμηθεί, επειδή βομβάρδισαν κατά τη διάρκεια της νύκτας. Ευτυχώς, κατάφεραν να φύγουν με το μωρό και είναι τώρα στη Σουηδία». 

Το Πάσχα, όπως λέει, είναι ιερή γιορτή για την Ουκρανία, με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς να νηστεύουν και να εκκλησιάζονται για την κάθαρση της ψυχής τους. «Πολύ νωρίς το πρωί της Κυριακής του Πάσχα πηγαίναμε εκκλησία με ένα καλάθι φαγητό και όταν ευλογείτο το φαγητό μας επιστρέφαμε στο σπίτι και αρχίζαμε να τρώμε κρέας και πολλά άλλα».

Δίπλα της, μια άλλη γυναίκα, το παιδί της οποίας ήταν συνέχεια γαντζωμένο πάνω της. Είναι η Αναστασία Μίτσενγκο που εξηγεί πως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Κίεβο, για να προστατεύσει τον πεντάχρονο γιο της Λούκα. «Είχε συνέχεια βομβαρδισμούς και τανκς. Ζούσαμε στο υπόγειο του σπιτιού και ο γιος μου φοβήθηκε πολύ, γι’ αυτό έφυγα. Ήρθαμε πριν δύο βδομάδες και μας βοηθούν πολύ φίλοι μας Κύπριοι».  

Εάν ήταν στο Κίεβο, όπως λέει, θα προετοιμάζονταν για το μεγάλο γλέντι της Κυριακής με τους γονείς και την οικογένεια του αδελφού της. «Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε εδώ. Όλη μου η οικογένεια έμεινε στην Ουκρανία. Μόνο εγώ ήρθα. Θέλουμε να επιστρέψουμε το συντομότερο, ο σύζυγός μου είναι στο στρατό».   

Γεύμα για τους πρόσφυγες τη Δευτέρα του Πάσχα

Η ουκρανική κοινότητα, σε μια προσπάθεια να απαλύνει τον πόνο των προσφύγων διοργάνωσε εκδηλώσεις, προκειμένου να τηρηθούν τα έθιμα της χώρας και τη Δευτέρα του Πάσχα θα παραθέσει γεύμα στην Ορόκλινη. 

«Μαζί με παιδιά, θα ζωγραφίσουμε αβγά. Στη χώρα μου ζωγραφίζουμε αυγά με κερί και χρώματα, είναι μια πολύ παλιά παράδοση. Εδώ δεν το έχουμε και θα ζωγραφίσουμε χωρίς κερί. Είναι μια ιερή στιγμή για μας, επειδή βάζεις την ψυχή σου σε αυτά τα αβγά. Σύμφωνα με την παράδοση, ότι ζωγραφίσεις σε αυτά τα αβγά θα βγει αληθινό», ανέφερε η Λόλα Φιλιμόνοβα.

Όταν ρωτήθηκε τι θα ζωγραφίσει φέτος, απάντησε «έναν ήλιο» για να σταματήσει ο πόλεμος.