Η Χόλι Νόβερ μεγάλωσε προσπαθώντας να κρύψει το τραύλισμά της. «Ήμουν πολύ ανασφαλής» λέει στο Associated Press η 40χρονη γυναίκα από τη Φλόριντα, της οποίας ο γιος πάσχει κι αυτός από διαταραχή της ομιλίας. «Επινόησα τη συνήθεια να αλλάζω τις λέξεις που χρησιμοποιούσα ώστε να μην το προσέχουν».
Εδώ και αιώνες, το τραύλισμα θεωρούταν ψυχολογικό πρόβλημα που οφείλεται στη συμπεριφορά των γονιών ή το ψυχικό τραύμα. Νέες μελέτες που παρουσιάστηκαν το Σαββατοκύριακο στο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης (AAAS, ο οργανισμός που εκδίδει το περιοδικό Science) εξερευνούν το βιολογικό υπόβαθρο της διαταραχής: γονίδια και διαφορές στη δομή του εγκεφάλου.
«Κατανοώντας την βιολογική βάση θα μειώσουμε τον στιγματισμό» δήλωσε ο δρ Τζέραλντ Μακγκουάιρ, ψυχίατρος που δοκιμάζει φαρμακευτικές θεραπείες για το τραύλισμα. Τραυλίζει και ο ίδιος από τότε που ήταν παιδί.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου 70 εκατομμύρια άνθρωποι τραυλίζουν. Ένας από αυτούς είναι και ο αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ο οποίος έχει μιλήσει δημόσια για τον χλευασμό που εισέπραξε από τους συμμαθητές του.
Στη διάρκεια προεκλογικής εκδήλωσης το 2020, ένας έφηβος από το Νιου Χάμπσαϊρ, ο Μπράιντεν Χάρινγκτον, συστήθηκε στον Μπάιντεν ως συμπάσχων και μίλησε μαζί του για μια ώρα.
«Θέλω να εφαρμόσω αυτό που μου είπε ο Μπάιντεν» δήλωσε αργότερα. «Ότι το τραύλισμα δεν σε ορίζει και ότι μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα από ό,τι θεωρείς ικανό τον εαυτό σου».
Γενετικοί παράγοντες
Οι πρώτες αναφορές στο τραύλισμα προέρχονται από την την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και την Κίνα. Κανείς δεν γνώριζε όμως σε τι οφείλεται μέχρι που η γενετική και οι απεικονιστικές εξετάσεις άρχισαν να δίνουν τα πρώτα στοιχεία.
Γονίδια που συνδέονται με το τραύλισμα είναι γνωστά εδώ και μια δεκαετία, ενώ πρόσφατες μελέτες εντοπίζουν εγκεφαλικές διαφορές ανάμεσα σε παιδιά που τραυλίζουν, παιδιά που δεν τραυλίζουν και παιδιά που τραυλίζουν σε μικρή ηλικία αλλά μετά το ξεπερνούν –κάτι που συμβαίνει στο 80% των περιπτώσεων.
Τα περισσότερα αρχίζουν να τραυλίζουν στην ηλικία των 3-5 μελετών, ηλικιακή ομάδα που μελετά ο Χο Μινγκ Τσόου του Πανεπιστημίου του Ντέλαγουεαρ.
Όπως ανέφερε στο συνέδριο, γονιδιακές μεταλλάξεις που συνδέονται με το τραύλισμα διαπιστώθηκε ότι σχετίζονται σε διαφορές στο μεσολόγιο, τη δομή μέσω της οποίας επικοινωνούν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, καθώς και στον θάλαμο του εγκεφάλου, ο οποίος μεταδίδει αισθητικά ερεθίσματα σε άλλες εγκεφαλικές περιοχές.
Άλλες μελέτες συνδέουν το τραύλισμα με τα βασικά γάγγλια, δομές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στον συντονισμό των κινήσεων.
«Γνωρίζουμε ότι το τραύλισμα έχει ισχυρό γενετικό υπόβαθρο» λέει ο δρ Τσόου. Στη διαταραχή μπορεί να εμπλέκονται πολλά γονίδια και τα γενετικά αίτια μπορεί να ποικίλουν σε κάθε παιδί, όμως αυτοί οι διαφορετικοί γενετικοί παράγοντες «πιθανότατα επηρεάζουν τον εγκέφαλο με παρόμοιο τρόπο».
Ο Ίβαν Άσλερ, συνάδελφος του Τσόου που επίσης τραυλίζει, λέει ότι, σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα, ο τραυλισμός είναι μια διαταραχή του ελέγχου της ομιλίας.
Κι όμως, πολύς κόσμος πιστεύει εσφαλμένα ότι οι άνθρωποι που τραυλίζουν είναι αγχωμένοι ή ντροπαλοί ή έχουν περάσει άσχημη παιδική ηλικία –και ότι αν προσπαθούσαν αρκετά, θα σταματούσαν να τραυλίζουν.
«Έχουμε να διανύσουμε πολύ ακόμα δρόμο» για να αλλάξουν αυτές οι απόψεις, λέει ο Ναν Μπέρνσταϊν Ράτνερ του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ. «Υπάρχουν ακόμα πολλοί μύθοι που πρέπει να καταρριφθούν.
Νέες θεραπείες;
Η λογοθεραπεία παραμένει η στάνταρτ προσέγγιση για την αντιμετώπιση του τραυλίσματος. Σύμφωνα όμως με τον δρ Μακγκουάιρ, φάρμακα που ήδη δοκιμάζονται για το τραύλισμα θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τα επόμενα χρόνια, πρώτα για ενήλικες και αργότερα για παιδιά.
Ορισμένες μελέτες έχουν συνδέσει το τραύλισμα με ανωμαλίες στο σύστημα του νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη, τον οποίο στοχεύουν ορισμένα από τα υπό δοκιμή φάρμακα.
Η Νόβερ, η γυναίκα που προσπαθούσε να κρύψει το τραύλισμά της, θεωρεί ότι οι φαρμακευτικές θεραπείες θα ήταν μια καλή λύση για κάποιος ανθρώπους, όχι όμως και για την ίδια, δεδομένου ότι έχει αποδεχθεί το πρόβλημά της.
Το ίδιο λέει και ο Μπράιντεν, ο νεαρός που μίλησε στον Μπάιντεν. Χωρίς το τραύλισμά του, είπε, θα ήταν άλλος άνθρωπος. Δεν θα είχε γράψει ένα βιβλίο για παιδιά για να ενθαρρύνει άλλους, ούτε θα είχε ξεπεράσει τις προκλήσεις από τις οποίες εξήλθε τελικά πιο γενναίος.
