Ένα ασυνήθιστο ρεπορτάζ ετοιμάζουμε για τον Φιλελεύθερο, με βαθύτατα κοινωνικό ενδιαφέρον. Για τις προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να επιστρέψει το κυπριακό γλέντι (με κυπριακή μουσική και χορό) στην καθημερινότητα του κόσμου. Γι’ αυτόν τον σκοπό πήγαμε μετά από πρόσκληση του Λαογραφικού Ομίλου Λεμεσού σε ένα από αυτά τα γλέντια, που πλέον είναι μία πραγματικότητα, και παρακολουθήσαμε πώς εξελισσόταν μέχρι τα ξημερώματα. 

Εκτός από μουσικούς της κυπριακής παράδοσης, συμμετείχαν και μουσικοί από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, διότι, όπως μας τόνισε ο πρόεδρος και χοροδιδάσκαλος του Λαογραφικού Ομίλου Λεμεσού, Κωνσταντίνος Πρωτοπαπάς, λειτουργούν σαν «μπόλιασμα» για την επιστροφή του κυπριακού γλεντιού στον τόπο μας. Συνομιλήσαμε με «πρωταγωνιστές» εκείνης της βραδιάς, οι οποίοι μας εξήγησαν πού βρίσκεται και πώς εκδηλώνεται στις μέρες μας αυτό το είδος διασκέδασης. 

Μετά από μία περίοδο απαξίωσης της κυπριακής μουσικής και των κυπριακών χορών, που οι ερευνητές την τοποθετούν μεταξύ 1980 και 2000, για λόγους που μεταξύ άλλων συνδέονται με την αστυφιλία, την ξενομανία, τον τουρισμό, τα τηλεοπτικά προγράμματα και πρακτικές χορευτικών συγκροτημάτων, το κυπριακό γλέντι επιστρέφει δειλά-δειλά στην αυθόρμητή του μορφή, για την ώρα για λίγους και χωρίς να γίνεται στημένα, επιτηδευμένα και γιατί «πρέπει». 

Επιτέλους, η κυπριακή κοινωνία αρχίζει σιγά-σιγά να αποδέχεται τον εαυτό της και να ατενίζει το μέλλον ώριμα και ευσυνείδητα. Εφόσον ο παραδοσιακός γάμος έχει εκλείψει, ο χορός στα πανηγύρια δεν υπάρχει, δημιουργούνται άλλες συνθήκες από διάφορες πρωτοβουλίες οργανωμένων ομάδων, στις οποίες το κοινό μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα μέσα από τη μουσικοχορευτική παράδοση του τόπου μας. Βέβαια, αυτό σε καμία περίπτωση δεν γίνεται με πίεση, κάτι που, όπως μας τόνισαν οι μουσικοί και οι χορευτές που συμμετέχουν, θα έφερνε τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Γίνεται για όσους το επιθυμούν πραγματικά, οι οποίοι διψούν για εκδηλώσεις όπως εκείνη που οργάνωσε ο Λαογραφικός Όμιλος Λεμεσού. Εκεί καμαρώσαμε βιολάρηδες να συνεπαίρνουν τις παρέες στα τραπέζια, να τους «σηκώνουν» από τις καρέκλες με τραγούδια όπως η «Μηλιά» και η «Κότσιηνη τριανταφυλλιά μου», και να τους κάνουν να επαναλαμβάνουν μαζί τους τις επαναλήψεις των ρεφρέν, όπως το «Γεια σας πέφτζιοι τζιαι πλατάνια». Παρακολουθήσαμε επίσης χορευτές από λαογραφικούς ομίλους και μη, και μάλιστα από διάφορα μέρη της Κύπρου, να χορεύουν χαλαρά και χωρίς τις παραδοσιακές στολές. Εικόνες αδιανόητες πριν από δέκα χρόνια, όπως μας τόνισαν οι συνομιλητές μας.

Οι μουσικοί από τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, οι οποίοι επίσης είχαν ρόλο σε εκείνο το γλέντι, ο λυράρης και μαντιναδόρος Γιάννης Κλαδάκης από τη Ρόδο, ο λαουτάρης και χοροδιδάσκαλος Γιάννης Λεντάκης από την Κάρπαθο και ο κρητικός λυράρης Γιάννης Φραγκιαδουλάκης, έχουν αναπτύξει τα τελευταία χρόνια στενές σχέσεις με την Κύπρο και γνωρίζουν για την προσπάθεια επιστροφής του κυπριακού γλεντιού. Εκείνο το βράδυ κλέψαμε λίγο από τον χρόνο τους για να ακούσουμε την άποψή τους για το θέμα και να μας μεταφέρουν εμπειρίες από τα νησιά τους, που σε κάποιες περιπτώσεις προσομοιάζουν με τις δικές μας. 

[email protected]