Είναι, τελικά, η ανασφάλεια να μείνουμε νηστικοί πιο ισχυρή από τον φόβο της ασθένειας; Είναι το ενδεχόμενο να ασθενήσουμε, να καταλήξουμε διασωληνωμένοι και ίσως να χάσουμε τη μάχη, πιο απομακρυσμένο από το να αδειάσουν τα ράφια των υπεραγορών; Είναι ο κίνδυνος να χάσουμε τα χρήματά μας πιο δυνατός από το ένστικτο της επιβίωσης; Γιατί, για ένστικτο επιβίωσης μιλάμε τούτες τις τελευταίες δύο βδομάδες, το οποίο μοιάζει να χάσαμε. 
Εντάξει, είναι πολύ πρόσφατο το κούρεμα των καταθέσεων και ένας φόβος δικαιολογείται να υπάρχει. Η εύθραυστη οικονομία μας δεν μπορεί να συντηρήσει για πολύ το μύθο του success story. Αλλά και πάλι, όταν ακούς για τις χιλιάδες των νεκρών, όταν βλέπεις τις εικόνες από τα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης, τις εικόνες από τα φέρετρα στην Ισπανία και στην Ιταλία, όταν ακούς τις εκκλήσεις όσων βιώνουν από πρώτο χέρι την τραγωδία, η πρώτη σου έγνοια είναι με το που θα κατατεθεί η σύνταξη να σπεύσεις να αποσύρεις τα λεφτά για να τα φυλάξεις κάτω από το μαξιλάρι; 
Το μήνυμα ήταν να προστατεύσουμε τις ευπαθείς ομάδες. Και τους κλείσαμε στο σπίτι, όπως εξάλλου κλειστήκαμε και εμείς. Στις 31 του μήνα όμως τους είδαμε -πολλούς από αυτούς- να στέκουν στην ουρά για να μπουν στην τράπεζα να πάρουν τα λεφτά τους, να τα διαφυλάξουν. Όχι τις ζωές τους, τα λεφτά τους. Τη ζωή τους την θεωρούν, μάλλον, χαρισμένη. 
Το ίδιο και στις υπεραγορές. Η μόνη έξοδος που απέμεινε. Πολύ πριν τον κορωνοϊό είχαμε ταυτίσει την επίσκεψη στην υπεραγορά με κοινωνική έξοδο. Δεν ήταν απλά τα ψώνια. Εκεί να φάμε, εκεί να πιούμε εκεί να κοινωνικοποιηθούμε. Και τώρα πώς θα ζήσουμε χωρίς αυτό; Το πρώτιστο φυσικά είναι να ζήσουμε. Αλλά, είπαμε, αυτό το θεωρούμε κατοχυρωμένο. Δεν είναι όμως. Όλα γύρω μας το μαρτυρούν. Μας το λένε και μας το επαναλαμβάνουν όσοι ανέλαβαν τη διαχείριση της κατάστασης, αλλά εμείς στεκόμαστε στις λεπτομέρειες. 
Τα πλείστα πλέον καταστήματα ενημερώνουν πως κάνουν κατ’ οίκον παράδοση. Οι ουρές έξω από αυτά όμως δεν λένε να λιγοστεύσουν. Τα καρότσια εξέρχονται ξέχειλα, με προμήθειες για μήνα και βάλε. Θα νόμιζε κανείς πως αυτό δείχνει ετοιμότητα παραμονής στο σπίτι. Η εικόνα όμως παραμένει ίδια για βδομάδες. 
Νομίζαμε πως είμαστε λαός που εύκολα πειθαρχεί. Στη δεδομένη φάση όμως ανακαλύψαμε πως κι αυτό μύθος ήταν. Κάτι πήγε λάθος. Θα ακουστεί κλισέ, αλλά είναι θέμα παιδείας. Εκεί χάνουμε μόνιμα το παιχνίδι.

[email protected]