Στην LIFO δημοσιεύθηκε πριν μερικές μέρες ένα σπουδαίο ρεπορτάζ για τη συγκλονιστική ιστορία δύο διαφορετικών ομάδων ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να ζήσουν μόνοι τους για μήνες ολόκληρους και όχι στα σπίτια τους με τις ανέσεις του σύγχρονου κόσμου. Πρόκειται για τους επιζώντες από μια αεροπορική συντριβή στις Άνδεις πριν πολλά χρόνια και την πιο πρόσφατη περίπτωση των μεταλλωρύχων, που η στοά τους κατέρρευσε.
Το μήνυμα όσων επέζησαν από τις τραγωδίες αυτές ήταν σαφέστατο: «Εκείνες ήταν οι περιπτώσεις που δεν ήξερες αν θα έβγαινες ζωντανός, έβλεπες τον θάνατο να έρχεται μέρα με τη μέρα. Είτε με τη μορφή των ακραίων καιρικών φαινομένων, είτε της πείνας, είτε του οξυγόνου που τελείωνε. Σήμερα, τι μας ζητάνε οι ειδικοί; Απλώς, να μείνουμε σπίτι και να πλένουμε τα χέρια μας. Τόσο απλό! Να μείνουμε σε ένα κανονικό σπίτι με όλες τις ανέσεις. Με τα φαγητά και τα ποτά μας, με το ίντερνετ, με τις τηλεοράσεις και τις μουσικές μας».
* Καταλαβαίνει κανείς όταν διαβάζει πώς κατάφεραν να επιζήσουν άνθρωποι μέσα από τέτοιες καταστάσεις, γιατί δεν μπορεί να λάβει στα σοβαρά συνανθρώπους μας σήμερα στον δυτικό κόσμο, που βγάζουν την «περιπέτεια» που ζούμε περίπατο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και πολύ περισσότερο, να λάβει σοβαρά υπόψη άρθρα ειδικών που άρχισαν να εμφανίζονται, του στυλ «πώς να αντιμετωπίσετε ψυχολογικά τον αναγκαστικό εγκλεισμό».
Νομίζω, ότι οι μόνοι που χρήζουν ψυχολογικής θεραπείας, είναι οι συντάκτες των άρθρων και όσοι αναγνώστες νιώθουν πράγματι πιεσμένοι από τις μέρες αυτές.
* Να με συμπαθάτε, αλλά προσωπικά, την αυτοαπομόνωση που διάγω εδώ και τρεις εβδομάδες, τη φανταζόμουν τις προ κορωνοϊού εποχές ως το ιδεατό υπόλοιπο της ζωής μου: Να αράζω σε ένα σπίτι με όλα τα τεχνολογικά και υλικά καλούδια, μακριά από αναγκαστικές εργασίες και άτομα που ήσουν ενδεχομένως αναγκασμένος λόγω κοινωνικών συμβάσεων να συναναστρέφεσαι ενώ δεν θα ήθελες.
Το μόνο που χαλά σήμερα κάπως την ονείρωξη, είναι ότι σε αυτήν, οι ατελείωτες ώρες των Σαββατοκύριακων και των νυχτών της Τρίτης και της Τετάρτης ήταν διάσπαρτες από ποδόσφαιρο. Τι να κάνεις όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
* Οι μέρες του εγκλεισμού, δεν μπορώ να καταλάβω πώς φαντάζουν μαρτύριο για κάποιον. Παρεκτός, αν έτυχε να βρεθεί στην Παταγονία, ξέμεινε από χρήματα, δεν μπορεί να βρει μια άκρη για βοήθεια εκεί και δεν τον δέχεται πίσω η χώρα του.
Αν όχι, ο εγκλεισμός πολυτελείας, κρίνοντας από την αφεντιά μου, μια χαρά αντέχεται. Αρκεί να μην μιζεριάζεις κλαψουρίζοντας όλη μέρα στο facebook, να ανοίγεις και κανένα βιβλίο, αντί να ποστάρεις συνεχώς ηλίθιες κοινότυπες συνταγές και δημιουργίες σου, να πίνεις μπύρες ως ο Μάκης του Ευτυχισμένοι μαζί, να περπατάς λίγο απολαμβάνοντας την ασυνήθιστη ησυχία της πόλης και να σκέφτεσαι ότι το ραχάτι πλέον νομιμοποιείται και η σύζυγος σου δεν έχει το έρεισμα να σε εγκαλεί κάθε τρεις και λίγο ως ανεπρόκοπο.
* Λίγα είναι αυτά;

[email protected]