PANIC ROOM (2002): Μάνα και κόρη έρχονται αντιμέτωπες με αδίστακτους διαρρήκτες μέσα στο σπίτι τους και οχυρώνονται σ’ ένα μυστικό δωμάτιο «υψίστης ασφαλείας». Ο David Fincher δημιουργεί μια πανέξυπνη μεταφορά της κλασικής συνταγής: Γυναίκα, απροστάτευτη, κλεισμένη σε σπίτι, κινδυνεύει. Η μαεστρική σκηνοθεσία προσδίδει στο κλειστοφοβικό φιλμ μια χιτσκοκική ατμόσφαιρα αγωνίας, με ασυνήθιστες γωνίες λήψης, ρυθμικό μοντάζ, φωτισμούς σε έντονο κοντράστ και βεβαίως αγωνιώδη εξέλιξη. Η Jodie Foster, μας χαρίζει μια ακόμα ερμηνεία γεμάτη ένταση και χάρισμα, ενώ η πιτσιρίκα Kristen Stewart δίπλα της εξελίχθηκε στη μετέπειτα σταρ του Twilight.
ZODIAC (2007): Δεν θα ξεχάσετε εύκολα αυτή την κατάβαση στην προσωπική κόλαση ενός σκιτσογράφου (Jake Gyllenhaal) κι ενός αστυνομικού ρεπόρτερ (Robert Downey Jr.) καθώς αναζητούν μάταια τον επώνυμο serial killer που τρομοκράτησε την ευρύτερη περιοχή του Σαν Φρανσίσκο στα late 60’s και early 70’s. Αν και στα γράμματά του ανέλαβε την ευθύνη για τουλάχιστον 37 φόνους, μόνο πέντε έχουν επίσημα αποδοθεί σ’ αυτόν συν δύο θύματα των επιθέσεων που επέζησαν. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, παράνοια και εμμονές σε ένα συνεχές, δυομισάωρο σφυροκόπημα αυτοκαταστροφής και μιζέριας που θα μείνει για καιρό μαζί σας μετά τους τίτλους τέλους. Αν το All the President’s Men έκανε πολλούς να θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι, το Zodiac τους έκανε να σκεφτούν σοβαρά να αλλάξουν καριέρα. Ένα από τα παραγνωρισμένα αριστουργήματα των 00’s, πρέπει να αφεθείτε και να βουλιάξετε στην απελπισία του για να το απολαύσετε σε όλο του το μεγαλείο.
ZOMBIELAND (2009): Σε έναν κόσμο κυριευμένο από ζόμπι, μια χούφτα επιζώντες διασχίζουν τις ΗΠΑ αναζητώντας καταφύγιο, σ’ αυτή η κατάμαυρη, πανέξυπνη και υπερκινητική ζομπο-κωμωδία που δεν είναι μόνο το πιο πετυχημένο εισπρακτικά φιλμ με ζωντανούς νεκρούς στην ιστορία αλλά κι εκείνο που ανέδειξε το ταλέντο του Jesse Eisenberg και της Emma Stone, ενώ χάραξε το δρόμο για τη μετέπειτα zombie culture που ενισχύθηκε και με την επιτυχία του τηλεοπτικού The Walking Dead.
PRISONERS (2013): Όταν η μικρή κόρη μιας οικογένειας εξαφανίζεται, μαζί με εκείνη ενός φιλικού ζευγαριού, η αστυνομία προσπαθεί να βρει στοιχεία και υπόπτους. Γεμάτος αγωνία, ο πατέρας του κοριτσιού αποφασίζει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, περιπλέκοντας περισσότερο την υπό πίεση χρόνου υπόθεση. Tο αγγλόφωνο ντεμπούτο του Καναδού (απ’ το Κεμπέκ) Denis Villeneuve δεν είναι το τυπικό φιλμ εκδίκησης και αυτοδικίας. Βαδίζει σε σκοτεινότερα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και των αμερικανικών προαστίων, σε βάζει με το στανιό στη θέση των ηρώων και σου δίνει το ένα ράπισμα στις αισθήσεις και τα συναισθήματα μετά το άλλο. Εκτός από πολυεπίπεδο δράμα, λειτουργεί έξοχα και ως καλοκουρδισμένο θρίλερ με αρκετές ανατροπές και στροφές ώστε οι δυόμισι ώρες να κυλήσουν νεράκι. Hugh Jackman και Jake Gyllenhaal δίνουν αναμφίβολα από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας τους κι αν η Ακαδημία δεν ήταν τόσο ελιτίστικη με το είδος του θρίλερ, σίγουρα θα είχαν περισσότερες πιθανότητες για μια υποψηφιότητα.
WORLD WAR Z (2013): Υπάλληλος του ΟΗΕ ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να σταματήσει μια θανατηφόρα πανδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε επιθετικά «όντα». Το ακριβότερο ζομπο-φιλμ στην ιστορία συνδυάζει τις έντονες συγκινήσεις μιας παγκόσμιας κλίμακας ταινίας καταστροφής με τον τρόμο των υπερκινητικών νεκροζώντανων του 28 Days Later του Ντάνι Μπόιλ παρά των σκουληφαγωμένων κινούμενων πτωμάτων του Τζορτζ Ρομέρο. Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, με βασικό ατού τον Μπραντ Πιτ (που είναι και παραγωγός) να επιβιώνει τη μία φρικαλέα επίθεση ζόμπι μετά την άλλη έχοντας ως σύμμαχο την ανέλπιστα νευρώδη σκηνοθεσία του Μαρκ Φόρστερ και ένα (αναθεωρημένο πολλάκις) σενάριο από το best seller του Μαξ Μπρουκς με σκηνές ανθολογίας όπως μία επίθεση νεκροζώντανων εν πτήσει. Η Κύπρος κάνει μία cameo εμφάνιση σε έναν χάρτη. Δεν είναι και η καλύτερη επιλογή εν μέσω πανδημίας απ’ την άλλη πάλι, ίσως και να είναι!
THE PURGE (2013): Κάπου στο μέλλον η εγκληματικότητα έχει εξαλειφθεί χάρη στην απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέπει για 12 ώρες το χρόνο στους πολίτες να διαπράττουν όποιο έγκλημα επιθυμούν χωρίς συνέπειες. Ο Ethan Hawke και η οικογένειά του οχυρώνονται στο hi-tech μέγαρό τους, όμως το άσυλο που δίνουν σε έναν κυνηγημένο μαύρο θα τους βάλει στο στόχαστρο των διωκτών του. Η εισπρακτική έκπληξη της Blumhouse βάζει το format του home invasion σε ένα τελείως απόκοσμο (αλλά αποτελεσματικό) πλαίσιο, σχολιάζοντας στην πορεία τις κοινωνικές, φυλετικές και ταξικές διακρίσεις.
THE CONJURING ( 2013): Μία ατμοσφαιρική, ανατριχιαστική και εν μέρει πολύ τρομακτική ιστορία φαντασμάτων που -αν θέλετε το πιστεύετε- βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά. Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga υποδύονται το ζευγάρι παραψυχολόγων Εντ και Λορέιν Γουόρεν οι οποίοι προσκαλούνται να ερευνήσουν τα αλλόκοτα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο απομονωμένο αγροτόσπιτο της Lili Taylor. Ο James Wan (Saw, Insidious) εμπνέεται από τα θεμελιώδη φιλμ τρόμου των 70’s διατηρώντας την ίδια ζοφερή ατμόσφαιρα και μαστιγώνοντας τα νεύρα με αναπάντεχα (και απανωτά) τρομακτικά ξεσπάσματα. Ταπεινή συμβουλή μου: Μην το δείτε μόνοι. Για την ιστορία, το ζεύγος Γουόρεν ήταν υπαρκτό και όργωνε την Αμερική των 70’s κυνηγώντας στοιχειά και φαντάσματα. Ερεύνησαν πάνω από 3.000 υποθέσεις ανάμεσά τους και το διαβόητο «στοιχειωμένο σπίτι» στο Άμιτιβιλ του Λονγκ Άιλαντ.
FURY (2014): To… άλλο World War II φιλμ με τον Brad Pitt δεν πρόκειται να μείνει στη μνήμη όπως το Inglourious Basterds κι όχι μόνο επειδή ο σεναριογράφος-στο-σκηνοθετικό-του ντεμπούτο David Ayer δεν είναι Tarantino, αλλά κυρίως γιατί αυτό το «Das Boot μέσα και έξω από ένα τανκ» πολεμικό δράμα, είναι μεν συνταρακτικό και συναισθηματικά φορτισμένο, όμως του λείπει εκείνο το μαγικό συστατικό που θα το κάνει αθάνατο. Ακόμα κι έτσι όμως, πρόκειται για ένα στιβαρό, καλογυρισμένο, πεσιμιστικό και βίαιο πολεμικό φιλμ που δεν αφήνει περιθώρια για ηρωισμούς, εξωραϊσμούς κι ελπίδες.
GONE GIRL (2014): Το best seller της Gillian Flynn ουσιαστικά εξαπέλυσε στην ανθρωπότητα το ρεύμα του «αναξιόπιστου αφηγητή», ένα υποείδος του ψυχολογικού θρίλερ όπου τίποτα δεν είναι αυτό που (νομίζεις ότι) διαβάζεις και οδήγησε στην έκδοση εκατοντάδων παρόμοιων τίτλων ανάμεσά τους και τα Girl on the Train, The Woman in the Window και το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Αγγλοκύπριου Άλεξ Μιχαηλίδη The Silent Patient που θα γίνει ταινία από την εταιρεία του Brad Pitt. Η κιν/φική μεταφορά από τον David Fincher σε σενάριο της ίδιας της συγγραφέως, είναι ένα από τα αρτιότερα, αριστοτεχνικά δομημένα, θρίλερ της περασμένης δεκαετίας. Μία βραδυφλεγής βόμβα που παίζει διαρκώς με τα νεύρα και την αντίληψή σου, μία εφιαλτική εμπειρία τόσο υποδόρια και διακριτική που όταν αντιληφθείς ότι έχει μπει κάτω από το πετσί σου είναι ήδη αργά. Σε μια απ’ τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του ο Ben Affleck ταιριάζει γάντι στον ρόλο του μαλακοπίτουρα που προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθεια του μιντιακού τσίρκου όταν ένα πρωί εξαφανίζεται η όμορφη, πλούσια, λευκή, γυναίκα του (η Rosamund Pike σε top φόρμα και με look που θα προκαλούσε επώδυνη στύση στον Hitchcock). Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Νικ Νταν… έχει τη φάτσα του Ben Affleck και δεν μπορεί παρά να βγει στις κάμερες ως αυτάρεσκο καθίκι – όχι κι ό,τι καλύτερο όταν προσπαθείς να πείσεις ότι δεν ευθύνεσαι για την εξαφάνιση της γυναίκας σου! Δεν χρειάζονται άλλες λεπτομέρειες για την πλοκή, όσα λιγότερα ξέρετε, τόσο το καλύτερο, απλά μόνο ότι ξεσκίζει τις σάρκες όσων βάζει στο στόχαστρο: γάμος, απιστία, τοπική κοινωνία, μιντιακή φρενίτιδα, κοινωνική υποκρισία, χειραγώγηση της μάζας.
SOUTHPAW (2015): Αυτό το δυνατό σαν αριστερό κροσέ πυγμαχικό δράμα του Antoine Fuqua παίζει σαν ένα best of των Rocky, Cinderella Man, The Champ και μιας ντουζίνας άλλων, όμως διαθέτει ένα βασικό ατού: τον Jake Gyllenhaal που τα δίνει όλα ως πετυχημένος πυγμάχος και ευτυχισμένος οικογενειάρχης η πορεία του οποίου προς τον παγκόσμιο τίτλο διακόπτεται από τον αδόκητο χαμό της γυναίκας του. Το ρίχνει στο αλκοόλ, χάνει όλα του τα λεφτά και όταν αποπειράται να αυτοκτονήσει χάνει και την κηδεμονία της κόρης του. Έχοντας πιάσει πάτο προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του πιάνοντας δουλειά στο γυμναστήριο του Forest Whitaker που αναλαμβάνει ρόλο μαύρου Γιόντα και τον βοηθάει να επιστρέψει στα ρινγκ – γιατί ποιος καλύτερος τρόπος να αποδείξεις ότι είσαι ικανός πατέρας και να πάρεις πίσω την κόρη σου, από το να σου κάνουν τα μούτρα κιμά; Εντάξει, το στόρι είναι by-the-book άνοδος-πτώση-επανάκαμψη-λύτρωση και σε κάποια σημεία υπερβολικό, όμως ο Gyllenhaal παίζει με όλο του το είναι και καλύπτει με άνεση κάθε ατέλεια του σεναρίου.
HAPPY DEATH DAY (2017): Φοιτήτρια ζει και ξαναζεί τη μέρα του φόνου της μόνο που κάθε φορά πλησιάζει όλο και περισσότερο στο να βρει τον δολοφόνο σ’ αυτή την απροσδόκητα καλογυρισμένη και απρόσμενα αστεία κωμωδία τρόμου που συνδυάζει το slasher με το Groundhog Day. Τεράστιο εισπρακτικό hit για την Blumhouse (την εταιρεία των Paranormal Activity, The Purge και Get Out) που οδήγησε στο αναπόφευκτο φετινό sequel.
THE IRISHMAN (2019): Το διάρκειας 3,5 ωρών γκανγκστερικό δράμα του Martin Scorsese δεν είναι απλά το αριστουργηματικό επιστέγασμα της αξιοζήλευτης καριέρας ενός από τους τελευταίους αληθινούς δημιουργούς αλλά και μια ελεγεία σε ένα είδος που αργοπεθαίνει, στο χειροποίητο έπος που εξαφανίζεται και σε μια εποχή που φτάνει στο τέλος της, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέραμε (η πρώτη δουλειά του παλιομοδίτη Marty που κατέληξε στο Netflix επειδή κανένα στούντιο δεν το άγγιζε λόγω κόστους). Ο Ιρλανδός του τίτλου είναι ο φορτηγατζής Frank Sheeran (Robert de Niro) η γνωριμία του οποίου με τον μαφιόζο Russell Bufalino (Joe Pesci) θα τον μετατρέψει σε πιστό εκτελεστή της μαφίας αλλά και άτυπο σωματοφύλακα και προσωπικό φίλο του πανίσχυρο (αλλά με σκοτεινές διασυνδέσεις) συνδικαλιστή Jimmy Hoffa (Al Pacino). Οι πρώτες δυόμιση ώρες είναι vintage Scorsese με κουστουμάτους μαφιόζους να ανταλλάσσουν φιλιά, βρισίδια και απειλές όταν δεν βάφουν τους τοίχους με αίμα και μυαλά ενώ όλες οι κοινές σκηνές De Niro – Pacino είναι από μόνες τους μικρά έργα τέχνης. Η τελευταία ώρα, όπου όλοι αυτοί οι πανίσχυροι τιτάνες είναι ξεκουτιασμένα γεροντάκια, είναι αγνό, καθαρτικό δράμα για το μέλλον που κανένας απ’ αυτούς δεν σκέφτεται και έρχεται αμείλικτο χωρίς να το καταλάβουν. Όπως συνέβη και στο ίδιο σινεμά του γερο-Marty.
Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 692.
